Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Γάτας – από τις περιπέτειες με τον Μπαλού / γράφει ο Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης

«σε κάθε γατόφιλο, αντιστοιχεί ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ένας γατόπαθος»
Γνωμικό των Κυνηγών Κεφαλών της Τασμανίας

Θα σάς περιγράψω λίγες ώρες από τη ζωή με τις γάτες. ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑ
ΓΕΡΑ ΝΕΥΡΑ (αν πεθάνετε από τα γέλια, μη μού ζητάτε μετά τα ρέστα)

Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης

Ανοίγω χτες για λίγο το δωμάτιο της μητέρας μου ν’ ανάψω το καντηλάκι,
μια που την Πέμπτη είναι τα τέσσερα χρόνια από τον θάνατό της. Χτυπάει
ένα τηλέφωνο, τρέχω στο καθιστικό να το απαντήσω. Μπαίνει ο Μπαλού,
ένας πορτοκαλής μακρυμάλλης κεφτές δύο ετών. Σε δύο λεπτά είχε
καταστρέψει δύο (δύο) σακιά με πολυτελή άμμο υγείας με άρωμα μπέιμπι
πάουντερ και ένα (1) πακέτο πανάκριβο χαρτί υγείας Zewa με έκπτωση 50%
από τον ΑΒ Βασιλόπουλο (τρέξτε).

Φυσικά και ξέρει πολύ καλά τί κάνει, γιατί μόλις είδε ότι ανακάλυψα το
Έργο του εξαφανίστηκε, σαν τον Κρατικό Μηχανισμό στην Ανάγκη. Τα
μάζεψα φαντασιώνοντάς τον στο φούρνο με πατάτες, γεμιστό με ρύζι
κάστανα και κουκουνάρι, κι ένα κόκκινο δαμάσκηνο στο στόμα.  Έκανε
μετά κάτι διερευνητικές διελεύσεις την ώρα που έτρωγα, για να δει αν
τον παίρνει να ζητιανέψει μερίδα, φυσικά και δεν, και κάνα μισάωρο
αργότερα χουρχούριζε και πάλι στην αγκαλιά μου, καθώς έβλεπα την σαχλή
γαλλική Αγκάθα Κρίστι. Πώς ν αντισταθείς σε μια μεταξένια πορτοκαλί
τριχόμπαλα που χώνεται στην αγκαλιά σου χουρχουρίζοντας;

Πάω να κοιμηθώ, ο Μπαλού τιμωρία απέξω, νιαουρίζοντας παραπονεμένα και
ακόμα πιο φάλτσα απ’ ό,τι συνήθως.  Μπαίνει στη σκηνή η Μπουμπού
Φουντουρίτσα, μια μικρόσωμη ημιμακρύτριχη σοκολατένια Ντίβα τεσσάρων
ετών. Μετά την αρχική δυσπιστία, ενθουσιάστηκε που ο Μπαλού ήταν όντως
κλεισμένος απέξω, και άρχισε τα τριψίματα στη μούρη (γατόφιλα) και τα
χουρχουρίσματα. Ξάπλωσε τελικά από μόνη της στην αγκαλιά μου, ενώ
διάβαζα. Σε λίγο, αφήνω το βιβλίο, κλείνω με ακροβατικές κινήσεις το
φως, ενώ διατηρώ το άλλο μου χέρι γύρω της, μού πατάει ξαφνικά μια
νυχιά, φεύγει.

Όπως φαντάζεστε, πάει η νύστα. Πάω στο μπάνιο να ρίξω κρύο νερό στο
σημείο που καρφώθηκε η νυχάρα της μικρής μέγαιρας, και στην επιστροφή,
μέσα στο σκοτάδι, πατάω την μεγαλοπρεπή ουρά του Μπαλού, που άραζε στο
μεταξύ στα δροσερά μάρμαρα του διαδρόμου, και τρώω μια δεύτερη νυχιά
στη γάμπα, επιμήκη αυτήν την φορά. Επιστροφή στη μπανιέρα, κρύο νερό,
μπάι μπάι ύπνε.

Επιχειρώ να μπω στο υπνοδωμάτιο ΜΟΝΟΣ, βλέπω σαν αστραπή την άκρη από
την όρθια ουρά του Μπαλού, όπως χωνόταν κάτω από το κρεβάτι, όπου
ξέρει ότι δεν μπορώ να τον πιάσω. Παραιτημενος κλείνω την πόρτα,
διαβάζω ακόμα λίγο από το αστυνομικό μου μυθιστόρημα, κλείνω φως. Σε
λίγο μια τριχωτή χνουδόμπαλα, ναι ο σεσημασμένος τριχωτός εγκληματίας,
εγκαθίσταται και πάλι στην αγκαλιά μου.

Τα ξημερώματα, λίγες ώρες μετά δηλαδή, ξυπνάω από έντονο ξύσιμο στην
πόρτα. Αν δεν το έχετε δει, σέρνουν εναλλάξ και πολύ γρήγορα τα
ποδαράκια πάνω στο ξύλο ή στο τζάμι, σα να κολυμπάνε. Είναι η
Μπουμπού, που ΑΠΑΙΤΕΙ να μπει. Σηκώνομαι αφού ξύπνησα έτσι κι αλλιώς,
όχι για να μπάσω την γαϊδούρα, αλλά για να βγάλω τον Μπαλού, που έχει
ξυπνήσει φυσικά και αυτός,  και βολτάρει γύρω μου και επάνω μου.
Βγαίνει τρέχοντας ο Μπαλού, μπαίνει τρέχοντας η Μπουμπού.

Τη συνέχεια τη φαντάζεστε, μισή ώρα έτριβε τη μούρη της πάνω στη δική
μου χουρχουρίζοντας, ώσπου τελικά άραξε παραδίπλα και μπόρεσα να
ξανακοιμηθώ για λίγο.

Αυτά από το Μέτωπο!

Σημείωση: όχι στη φωτογραφία ΔΕΝ είναι ο Μπαλού, αν και πολύ θα το ήθελα

Υστερόγραφο: στη δεύτερη φωτογραφία, ένα από τα Τεκμήρια που θα
καταθέσω στη Δίκη. Αν και πριν λίγο  άκουσα τον Μπαλού να μιλάει στο
τηλέφωνο με τον Κούγια, κι ανησυχώ κάπως για το αν τελικά θα
δικαιωθώ…