Γιώργος Κασαπίδης “Όλα μας πληγώνουν…”
.
Δεν είναι ότι καμαρώνουνε για το ότι δε θρηνούμε ζωές, χωρίς διευκρινίσεις. Ανθρώπινες, ναι! Ζώων και πουλιών, όμως;
Δεν είναι που λένε ότι κόπτονται για την Φύση που χάνεται, κι όμως υπογράφουν, παράλληλα, περήφανα κάθε καταστροφή οικοσυστημάτων, περιοχών Natura, κορυφογραμμών, για χάρη εταιρειών.
Δεν είναι αν το ’60 υπήρχαν λιγότερες δασικές εκτάσεις από σήμερα, κατά τα λεγόμενα του πρωθυπουργού (κι έτσι να είναι, αυτό σημαίνει ότι έχουμε δικαίωμα και περιθώριο να τα ντουμανιάσουμε τα εναπομείναντα δάση; ).
Δεν είναι, αν οι “Σφήκες” της Κιτσοπούλου’ ή η “Μήδεια” του Κάστορφ ήτανε η καταστροφή ή αρχή του θεάτρου μας.
Δεν είναι αν κατέληξε ο Σλούκας στον Παναθηναϊκό κι αν ο Λουτσέσκο(ς) είχε πονοκέφαλο σήμερα το πρωί.
Δεν είναι ότι οι δημοτικές εκλογές φτάνουνε, και σε όλη τη χώρα πήρανε μπρος οι χολές, τα ταξίματα, οι εξαργυρώσεις, τα πισώπλατα και οι απειλές…
Είναι όλα μαζί που μας πληγώνουν ως οντότητες. Και μας προσβάλουν. Και δεν έχουν τελειωμό! Και το χειρότερο είναι ότι το ανεχόμαστε. Και το ακόμη χειρότερο, ότι εμείς το προκαλούμε.
“Όλα από χέρι καμμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα…”
