Νατέλα
Τη Νατέλα τη γνώρισα στο Ωδείο Φίλιππος.
Ήμασταν μέλη της χορωδίας της τετράφωνης που είχε ιδρύσει ο σπουδαίος μουσικός Κώστας Μπραβάκης. Ήταν τόσο όμορφη, σαν νεράϊδα! Τραγουδούσε υπέροχα, σαν αηδόνι. Αυτή ήταν η καλύτερή σοπράνο της χορωδίας, το δεξί χέρι του Κώστα.
Και πώς να μην είναι; Η Νατέλα είχε κάνει σπουδές σημαντικές για να μπορεί να τραγουδά τόσο σωστά και να παίζει και πιάνο….
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε τα φοβερά που θα συνέβαιναν.
Η Νατέλα με ελληνικές ρίζες είχε καταγωγή από τη Ρωσία.
Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μετά την πτώση του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, ανάγκασαν πολλούς πολίτες αυτής της χώρας να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στη Δύση. Η Νατέλα είχε και ένα γιο που δεν τον είχαμε γνωρίσει ακόμη, γιατί ζούσε με τη γιαγιά του στην πατρίδα της. Όταν η ζωή είχε αρχίσει να έχει ηρεμία και μία οικονομική ασφάλεια, αποφάσισε να φέρει το παιδί στην Ελλάδα και να φοιτήσει εδώ, σε ελληνικό σχολείο. Αυτό έγινε όταν ο Άλεξ ήταν περίπου 9 ετών.Φοίτησε αρχικά στο 2ο Δημοτικό σχολείο Βέροιας. Στη συνέχεια η μητέρα του σκέφτηκε ότι για το παιδί είναι καλύτερα να είναι στο 1ο Δημοτικό σχολείο που είναι πολύ κοντά στο ωδείο Φίλιππος όπου εργαζόταν. Στο 1ο Δημοτικό γράφτηκε στην τέταρτη τάξη.
Σίγουρα το παιδί είχε δυσκολίες προσαρμογής. Την επόμενη χρονιά στις αρχές του Φλεβάρη του 2006, ένα κρύο βράδυ εκείνου του σκληρού Φλεβάρη, η πόλη συγκλονίστηκε, σείστηκε συθέμελα. Οι σκιές της μάκρυναν και σκέπασαν τις ψυχές όλων μας. Σε όλους τους δρόμους της πόλης άκουγες: «χάθηκε ο Άλεξ!»
Σοκ και δέος…Η πόλη γέμισε δορυφορικές κεραίες τηλεοπτικών συνεργείων.
Γίναμε πρώτο θέμα επί μήνες μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Όμως αυτή η πόλη κράτησε μάλλον καλά τα μυστικά της.
Για πρώτη φορά το bullying με τη σημερινή έννοια έκανε την εμφάνισή του με τον πιο ηχηρό τρόπο. Αχ Νατελα, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το σούρουπο που ψάχναμε μες στο χιόνι, παντού, γύρω στην πόλη… έχοντας μιαν ελπίδα…
Εκείνα τα μόνιμα υγρά, γαλάζια μάτια, τα παρακλητικά κι απεγνωσμένα έγιναν η αιτία να δει η πόλη την αλήθεια και να γίνει αυτός ο χαμός το κίνητρο για τη δημιουργία του Σπιτιού της Βεργίνας από την Πρωτοβουλία για το Παιδί. Η Νατέλα όμως συνεχίζει μέσα από την άλλη αγάπη της τη μουσική να ξορκίζει τους δαίμονες και να δημιουργεί ηχοχρώματα μέσα από την τετράφωνη, εξαιρετική χορωδία της Βέροιας: “Ηχώ Βερόης”
==================
Καισαρίδης Γιάννης
Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτήν την εξέχουσα και τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα. Εκεί στο αρχοντικό Σαράφογλου, σε μία μαγική παράσταση από την καλλιτεχνική ομάδα Διόνυσος, γνώρισα την αρχιτεκτονική αυτής της πόλης πού χάθηκε και για πρώτη φορά διαβάζοντας το όνομα του σκηνοθέτη της παράστασης, τον Γιάννη τον Καισαρίδη. Ήτανε γραφτό να γνωριστούμε καλύτερα…. Έτσι αποδεικνύεται από μία σειρά γεγονότων που ακολούθησαν.
Ένα παιδικό πάρτι στη μαγική πλατεία της Κυριώτισσας ήταν η αφορμή. Η Μάγδα η κόρη του Γιάννη και της Μαίρης είχε γενέθλια και κάλεσε την κόρη μου Γιώτα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Η Γιώτα μας πληροφόρησε και για τις φωτιές του Αϊ Γιάννη στην πλατεία. Και κάθε χρόνο, κάθε χρόνο πηγαίναμε εκεί, πιστοί στο ραντεβού με τις παλιές μνήμες που τόσο όμορφα ζωντάνευαν.
Το σχολείο όπου φοιτούσαν τα παιδιά μας ήταν το 1ο Δημοτικό Σχολείο.
Ο Γιάννης ήταν ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων τότε… νομίζω 2001-2002. Κι εγώ ήμουν μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου. Συναντιόμασταν λοιπόν κάποιες φορές, όταν πρόκυπταν ζητήματα που αφορούσαν το Σύλλογό μας. Δεν είχα καταλάβει και πολλά πράγματα όμως. Δεν είχα καταλάβει ποιος είναι ο Γιάννης… τί είναι ο Γιάννης, ώσπου το 2006 δημιουργείται η αναγνωστική λέσχη της Κυριώτισσας. Βέβαια η εξαφάνιση του Άλεξ που είχε προηγηθεί μας έφερε πιο κοντά έμμεσα και γνώρισα και τη γυναίκα του Γιάννη, τη Μαίρη. Η Κίνηση Πολιτών Κυριώτισσας είχε δημιουργήσει τότε μία ομάδα στήριξης τις Νατέλας, η οποία έδρασε πολύ δυναμικά και ο Γιάννης ήταν από τους πρώτους πολίτες που με ευαισθησία και τόλμη πήρε θέση ξεκάθαρη, τότε, που πολλοί στρουθοκαμήλιζαν… Στην ομάδα συμμετείχα και εγώ μετά από πρόταση της Μαίρης και του Γιάννη.
Για μένα όμως ξεκίνησε η ουσιαστική γνωριμία μου μαζί του, μέσα από την αναγνωστική λέσχη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο προετοιμασμένος ερχόταν κάθε φορά, με πολυσέλιδες σημειώσεις, προτάσεις και ιδέες. Αστείρευτο μυαλό σε ιδέες και η επιθυμία του ήταν πάντα να τις μπολιάζει με τη δική μας δημιουργικότητα την οποία προκαλούσε και κινητοποιούσε. Περνούσαμε υπέροχα βράδια σ’ εκείνον τον χώρο, απέναντι από την εκκλησία της Κυριώτισσας, τον τόσο αδιάφορο, που όμως όταν εμείς μαζευόμασταν εκεί μεταμορφωνόταν ως δια μαγείας. Ατελείωτες συζητήσεις, αναζητήσεις, αναλύσεις, όχι μόνο σχετιζόμενες με τον προτεινόμενο συγγραφέα ή ποιητή. Γινότανε αφορμή κάθε συνάντησή μας για αυτογνωσία, ή… προσπάθεια για αυτογνωσία. Γνωρίσαμε Έλληνες συγγραφείς και ποιητές και κυρίως διηγηματογράφους που ιδέα δεν είχαμε για αυτούς και την ύπαρξή τους.
Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα
Κάθε καλοκαίρι οργανώνουμε εκδηλώσεις σημαντικές. Παραστάσεις θεατρικές, κουκλοθέατρο, αφηγήσεις παραμυθιών, μουσικές εκδηλώσεις και δρώμενα καλλιτεχνικά, πρωτοποριακά κατά την άποψή μου, σε άλλη εποχή. Αξέχαστη θα μου μείνει η εκδήλωσή μας μέσα στο ναό του Οσίου Βλασίου που αφιερωμένη ήταν στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και ειδικά στο έργο του που αφορούσε τις γυναικείες μορφές. Ήταν τόσο μυστηριακό το περιβάλλον, τόσο καταλυτικό το φως μέσα σ’ εκείνο τον μνημειακό χώρο. Όλοι θυμάμαι που βρίσκονταν στο ναό και παρακολουθούσαν ήταν μαγεμένοι και οι μουσικοί έξω, μπροστά στην πόρτα της εκκλησίας, ένωναν το έξω με το μέσα.
Δεν προλαβαίνει, έχω την αίσθηση ο Γιάννης, να πραγματοποιήσει όλα αυτά που γεννά η αστείρευτη έμπνευσή του. Δεν προλαβαίνει γιατί δεν του το επιτρέπει η ανθρώπινη φύση του… πόση υπέρβαση μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος…
Είναι ακούραστος δημιουργός, πολυγραφότατος, μ’ έναν τρόπο γραφής που τον χαρακτηρίζει. Πιστεύω ότι έχει γράψει πολλά πράγματα που δεν τα έχει εκδώσει. Ίσως αργότερα να δούμε όλο το εύρος αυτής της προσωπικότητας μέσα από το έργο του. Με την καθοδήγησή του παρουσιάσαμε συγγραφείς, ποιητές και σημαντικούς πολίτες της πόλης όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, δεν του άρεσε ποτέ. Πάντα αποζητούσε το στοιχείο της δράσης, της ουσιαστικής επικοινωνίας κι όχι το ύφος τις διάλεξης. Ο Καισαρίδης σου δίνει την ευκαιρία, επειδή σε εμπιστεύεται, να βρεθείς αντιμέτωπος με τις δυνατότητές σου, να τις ανακαλύψεις. Σε όλες τις δουλειές το κάνει αυτό. Αν κάποιος έχει ενδοιασμό για τις δυνατότητές του, ακόμη κι αν δεν τολμά να προχωρήσει θα βρει τον τρόπο να τον πείσει για να ξεπεράσει τις αβεβαιότητές του, με υπομονή και επιμονή.
Νομίζω δε θα ξεχάσουν οι Βεροιείς που βρέθηκαν στο Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας τον Ιούνη του 2012 την παρουσίαση του βιβλίου του Σούλη του Λιάκου: “Με δύο πούπουλα στην πλάτη”.
Είχε προβληθεί μάλιστα και ταινία που είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης και ήταν εμπνευσμένη από κείμενα του βιβλίου. Μέλη της ομάδας συμμετείχαμε ως ερασιτέχνες ηθοποιοί στην ταινία. Αγαπάει πολύ τον καλό κινηματογράφο όχι μόνο ως θεατής, αλλά και ως δημιουργός. Οφείλω να το αναφέρω, γιατί αλλιώς θα τον είχα αδικήσει. Ήδη έγιναν δύο ταινίες μικρού μήκους, με δικό του σενάριο και δική του σκηνοθεσία.
« Σημαδιακοί κι αταίριαστοι» ο τίτλος της πρώτης και «Αύγουστος στη Λουλαμάρου» η δεύτερη που βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ και της μουσικής ανάπτυξης.
Ήταν για όλους εμάς που ανήκουμε σε αυτήν την ομάδα μια μοναδική εμπειρία… και αυτός με πενιχρά μέσα να εργάζεται και να συνεργάζεται πεισματικά και με πάθος. Εδώ και δύο χρόνια έγινε πραγματικότητα ένα όνειρο του Γιάννη του Καισαρίδη. Να έχουμε το δικό μας χώρο, για να μπορούμε πιο ελεύθερα και απερίσπαστα να δουλεύουμε και να δημιουργούμε.
Έχουμε τώρα πια, εδώ και δύο χρόνια περίπου το δικό μας, έναντι μικρού ενοικίου, σπίτι. Ένα παλιό, δίπατο σπίτι τυπικής Βεροιώτικης αρχιτεκτονικής. Βρίσκεται στην οδό Ρήγα Φεραίου αριθμός 25. Με προσωπική εργασία των μελών οργανώθηκε ο χώρος, όμως την περισσότερη δουλειά για το στήσιμο αυτού του χώρου, την πρόσφεραν ο Γιάννης και η γυναίκα του η Μαίρη η Τσίγκα. Ο μικρός και ιδιαίτερος αυτός χώρος, εξελίχθηκε πλέον σε ένα πολύμορφο, πολιτιστικό εργαστήρι…
Ο Γιάννης ο Καισαρίδης με βοήθησε μέσα από τη δική του ματιά να γνωρίσω, να αγαπήσω και να ενταχθώ στην πόλη αυτή για την οποία τόσο πολύ νοιάζεται. Για την πολιτιστική της κληρονομιά, για τις μνήμες της…Για ό,τι τη στοίχειωσε και τη στοιχειώνει, με ειλικρίνεια, ηθική και πάθος.
Εγώ, προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που τον γνώρισα. Έδωσε νόημα στην καθημερινότητά μου, που σε μια επαρχιακή πόλη κινδυνεύει να τελματώσει….
Μου έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσω αυτοεκτίμηση μέσα από αυτή τη διαδικασία , αφού τόλμησα να γράψω, να γίνω ηθοποιός, να δω πιο μακριά και οι ανησυχίες μου να βρούνε αντίκρισμα… και το πιο σημαντικό! να γίνομαι ευτυχισμένη όταν μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας συνδημιουργούμε… σαν ένα παιδί που παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι με τους φίλους του…
Βέροια 31 05 2020
===================
Γιάννης Ταϊπλιάδης
Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα, όταν ήρθα στη Βέροια το 1992.
Είχε ένα μαγαζί πολύ ενδιαφέρον εκεί στην Αντων. Κάππου, με είδη καλαθοπλεχτικής.
Μου άρεσε πολύ να το επισκέπτομαι και να παίρνω και τις μικρές μου κόρες που τρελαίνονταν να βλέπουν αυτά που υπήρχαν μέσα στο χώρο…
Με είχε εντυπωσιάσει το ύφος του, το στυλ του.
Δεν τον γνώριζα, όμως μπορούσα να ξεχωρίσω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο απλοϊκός και προσιτός όπως το εμπόρευμά του.
Κρατούσε πάντοτε ένα βιβλίο ή μία εφημερίδα και πιάναμε και την κουβέντα καμιά φορά και ήταν ανέλπιστα ενδιαφέροντα αυτά που έλεγε.
Τα χρόνια πέρασαν, οι αλλαγές γίνονταν στην πόλη συνεχώς, κάποια στιγμή το μαγαζί αυτό έκλεισε και περιστασιακά τον έβλεπα καμιά φορά στο δρόμο χωρίς να έχουμε κάποια ιδιαίτερη επικοινωνία.
Και να πού το ‘φερε η μοίρα, που λέει και ο κόσμος, να συναντηθούμε σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές, όχι διαμέσου της τέχνης του θεάτρου στην οποία είχε προσφέρει, αλλά του κινηματογράφου.
Είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο κινηματογράφου με τον Νίκο τον Καλλαρά.
Στο τέλος του σεμιναρίου η ομάδα όφειλε να ετοιμάσει μία ταινία μικρού μήκους.
Εμείς, η δική μας ομάδα, είχαμε επιλέξει να κάνουμε μία ταινία που είχε τον τίτλο: «Ο Σταθμός».
Έψαχνε η ομάδα να βρει άτομα για τους ρόλους κι ανάμεσα σε αυτά που προτάθηκαν ήταν και το όνομα του Ταϊπλιάδη και μάλιστα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ήταν καταπληκτικός στο ρόλο του και έμελλε να είναι και ο τελευταίος ρόλος της ζωής του. Πέρασε κανένας μήνας από τα γυρίσματα και περνώντας από το καφέ του Φραντζή τότε, ανθοπωλείο Τέλης παλιότερα, τον είδα να κάθεται μόνος σε ένα τραπεζάκι, έξω.
Έδειξε πως χάρηκε που με είδε και με φώναξε. Είχα λίγο χρόνο και κάθισα να τα πούμε. Πάνω στην κουβέντα, δεν θυμάμαι πώς , αναφερθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη.
Πολύ μου άρεσε η Πόλη του είπα κι αμέσως μετά, ότι θέλω να μάθω Τούρκικα.
Έμεινα άφωνη όταν μου είπε: ” Θα σου μάθω εγώ… Χρόνια διαβάζω τη Χουριέτ”
Ωραία, του είπα ενθουσιασμένη, θα επικοινωνήσουμε.
Πού;
Εδώ μου είπε. Έρχομαι συχνά
Σε τέσσερις μέρες τον βρήκαν νεκρό στο σπίτι του….
31 05 2020
Ειρήνη Κωστοπούλου
=================
