Συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε, όταν φεύγουν από τη ζωή οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν, είτε πρόκειται για συγγενικά πρόσωπα είτε για εκείνους που μας δίδαξαν κάποτε και φρόντισαν να μας κάνουν … ανθρώπους.
Και ξαφνικά, αυτό το κάποτε φαντάζει τόσο κοντινό, τόσο χθεσινό.
Ήταν το 2001, όταν η φιλόλογος Κίκερη Ζαΐρα μπήκε στην αίθουσα του τμήματος Α1 του Φιλίππειου Γυμνασίου Βέροιας, για να μας μυήσει στον κόσμο των αρχαίων, αυτόν τον κόσμο που ακόμα και σήμερα εξυμνούμε αλλά δεν μπορούμε με τίποτα να αντιγράψουμε, όσο κι αν προσπαθούμε.
Μπορεί σύντομα να μας την άλλαξαν, αλλά τη συναντούσαμε στους διαδρόμους στα διαλείμματα, και αν και δυσκολεύομαι να θυμηθώ τις λεπτομέρειες του προσώπου της, δε θα ξεχάσω ποτέ τη χαμηλών τόνων παρουσία της, διαποτισμένη με διακριτικές νότες αριστοκρατίας. Πιθανότατα δε θα μάθω ποτέ αν αυτή η εικόνα που είχα σχηματίσει γι’ αυτήν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα ή αν απλά έτσι την ερμήνευε η παιδική μου τότε ματιά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει όντως παράδεισος, σκέφτομαι όμως πως αν μένουμε ζωντανοί στη μνήμη όσων μας αγάπησαν, τότε ίσως και να μην τον χρειαζόμαστε.
Εις το επανιδείν.
Ελευθερία Χαρά Ζέρβα
