Η κρίση στην Ουκρανία δεν αφορά την Ουκρανία / του Μάικ Γουίτνι

«Το αρχέγονο συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών, για το οποίο έχουμε πολεμήσει επί αιώνες – τον Πρώτο, τον Δεύτερο και τον Ψυχρό Πόλεμο – είναι η σχέση μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, επειδή ενωμένοι εκεί, είναι η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να μας απειλήσει. Και για να βεβαιωθούμε ότι αυτό δεν θα συμβεί». Τζορτζ Φρίντμαν, Διευθύνων Σύμβουλος της STRATFOR στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων του Σικάγου

Η ουκρανική κρίση δεν έχει καμία σχέση με την Ουκρανία. Όλα γίνονται για τη Γερμανία και, ειδικότερα, για έναν αγωγό που συνδέει τη Γερμανία με τη Ρωσία και ονομάζεται Nord Stream 2.

Η Ουάσιγκτον βλέπει τον αγωγό ως απειλή για την πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη και έχει προσπαθήσει να σαμποτάρει το έργο σε κάθε βήμα του. Ακόμα κι έτσι, το πρότζεκτ Nord Stream προχώρησε και ήταν πλήρως λειτουργικό και έτοιμο προς χρήση. Μόλις οι γερμανικές ρυθμιστικές αρχές θα παρείχαν την τελική πιστοποίηση, θα ξεκινούσαν οι παραδόσεις φυσικού αερίου. Οι Γερμανοί ιδιοκτήτες κατοικιών και οι επιχειρήσεις θα αποκτήσουν μια αξιόπιστη πηγή καθαρής και φθηνής ενέργειας, ενώ η Ρωσία θα δει σημαντική ώθηση στα έσοδά της από το φυσικό αέριο. Είναι μια κατάσταση αμοιβαίου οφέλους και για τα δύο μέρη.

Το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ δεν ήταν ευχαριστημένο με αυτές τις εξελίξεις. Δεν θέλουν μια Γερμανία εξαρτημένη από το ρωσικό φυσικό αέριο επειδή το εμπόριο οικοδομεί εμπιστοσύνη και η εμπιστοσύνη οδηγεί στην επέκταση του εμπορίου. Καθώς οι σχέσεις θερμαίνονται, αίρονται περισσότεροι εμπορικοί φραγμοί, χαλαρώνουν οι κανονισμοί, αυξάνονται τα ταξίδια και ο τουρισμός ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας. Σε έναν κόσμο όπου η Γερμανία και η Ρωσία είναι φίλοι και εμπορικοί εταίροι, δεν υπάρχει ανάγκη για στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ, δεν χρειάζονται ακριβά όπλα και πυραυλικά συστήματα κατασκευής των ΗΠΑ, ούτε ανάγκη για ΝΑΤΟ.

«Δεν χρειάζεται να συναλλάσσεστε ενεργειακές συμφωνίες σε αμερικανικά δολάρια ή να αποθηκεύετε ομόλογα των ΗΠΑ για να εξισορροπήσετε τους λογαριασμούς. Οι συναλλαγές μεταξύ των επιχειρηματικών εταίρων μπορούν να διεξάγονται στα δικά τους νομίσματα, γεγονός που είναι βέβαιο ότι θα επισπεύσει μια απότομη πτώση της αξίας του δολαρίου και μια δραματική αλλαγή στην οικονομική ισχύ. Αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση Μπάιντεν αντιτίθεται στον Nord Stream. Δεν είναι απλώς ένας αγωγός, είναι ένα παράθυρο στο μέλλον – ένα μέλλον στο οποίο η Ευρώπη και η Ασία θα έρθουν πιο κοντά σε μια τεράστια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών που αυξάνει την αμοιβαία ισχύ και ευημερία τους, αφήνοντας τις ΗΠΑ να κοιτάζουν προς τα έξω», γράφει σε παλιότερο άρθρο του ο Αμερικανός δημοσιογράφος, Μάικ Γουίτνι.

Οι θερμότερες σχέσεις μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας σηματοδοτούν το τέλος της «μονοπολικής» παγκόσμιας τάξης την οποία οι ΗΠΑ επιβλέπουν τα τελευταία 75 χρόνια. Μια συμμαχία Γερμανίας-Ρωσίας απειλεί να επιταχύνει την παρακμή της Υπερδύναμης που επί του παρόντος πλησιάζει πιο κοντά στην άβυσσο. Αυτός είναι ο λόγος που η Ουάσιγκτον είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι μπορεί για να σαμποτάρει τον Nord Stream και να κρατήσει τη Γερμανία εντός της τροχιάς της. Είναι θέμα επιβίωσης. [Και τελικά αν κάνεις εκτιμά την πορεία του Σίμουρ Χερς στην ερευνητική δημοσιογραφία η αποφασιστικότητά της Ουάσινγκτον έγινε πράξη].

Και κάπου εδώ εμφανίζεται… η Ουκρανία. Η Ουκρανία είναι το «όπλο της επιλογής» της Ουάσιγκτον για να τορπιλίσει τον Nord Stream και να βάλει σφήνα μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Η στρατηγική προέρχεται από τη σελίδα 1 του Εγχειριδίου Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ κάτω από την επικεφαλίδα: Διαίρει και βασίλευε. Η Ουάσιγκτον πρέπει να δημιουργήσει την αντίληψη ότι η Ρωσία αποτελεί απειλή για την ασφάλεια της Ευρώπης. Αυτός είναι ο στόχος. Πρέπει να δείξουν ότι ο Πούτιν είναι ένας αιμοδιψής επιτιθέμενος με ευερέθιστη ιδιοσυγκρασία που δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί κανείς. Για τον σκοπό αυτό, τα μέσα ενημέρωσης έλαβαν την ανάθεση να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι «η Ρωσία σχεδιάζει να εισβάλει στην Ουκρανία». Αυτό που μένει ανείπωτο είναι ότι η Ρωσία δεν έχει εισβάλει σε καμία χώρα από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ότι οι ΗΠΑ έχουν εισβάλει ή ανατρέψει καθεστώτα σε περισσότερες από 50 χώρες την ίδια χρονική περίοδο και ότι οι ΗΠΑ διατηρούν πάνω από 800 στρατιωτικές βάσεις στην χώρες σε όλο τον κόσμο. Τίποτα από αυτά δεν αναφέρεται από τα μέσα ενημέρωσης, αντίθετα, η εστίαση είναι στον «κακό Πούτιν», ο οποίος έχει συγκεντρώσει περίπου 100.000 στρατιώτες κατά μήκος των ουκρανικών συνόρων απειλώντας να βυθίσει όλη την Ευρώπη σε έναν ακόμη αιματηρό πόλεμο.

Όλη η υστερική πολεμική προπαγάνδα δημιουργείται με σκοπό την κατασκευή μιας κρίσης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απομόνωση, τη δαιμονοποίηση και, τελικά, τη διάσπαση της Ρωσίας σε μικρότερες μονάδες. Ο πραγματικός στόχος, ωστόσο, δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Γερμανία. Δείτε αυτό το απόσπασμα από ένα άρθρο του Μάικλ Χάντσον στο The Unz Review:

Ο μόνος τρόπος που απομένει στους διπλωμάτες των ΗΠΑ να μπλοκάρουν τις ευρωπαϊκές αγορές είναι να ωθήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική απάντηση και στη συνέχεια να ισχυριστούν ότι η εκδίκηση αυτής της απάντησης υπερτερεί κάθε καθαρά εθνικού οικονομικού συμφέροντος. Όπως εξήγησε η πολεμοχαρής υφυπουργός Εξωτερικών για Πολιτικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ, σε συνέντευξη Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις 27 Ιανουαρίου: ‘Εάν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει’. («Οι πραγματικοί αντίπαλοι της Αμερικής είναι οι Ευρωπαίοι και άλλοι σύμμαχοι της, The Unz Review)

Εκεί βρίσκεται η ουσία ξεκάθαρα. Η ομάδα Μπάιντεν θέλει να «παρασύρει τη Ρωσία σε στρατιωτική απάντηση» προκειμένου να σαμποτάρει τον Nord Stream. Αυτό συνεπάγεται ότι θα υπάρξει κάποιου είδους πρόκληση που έχει σχεδιαστεί για να παρακινήσει τον Πούτιν να στείλει τα στρατεύματά του πέρα από τα σύνορα για να υπερασπιστεί τους Ρώσους στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Εάν ο Πούτιν τσιμπήσει το δόλωμα, η απάντηση θα είναι γρήγορη και σκληρή. Τα μέσα ενημέρωσης θα αποδοκιμάσουν τη δράση ως απειλή για όλη την Ευρώπη, ενώ οι ηγέτες σε όλο τον κόσμο θα καταγγείλουν τον Πούτιν ως τον «νέο Χίτλερ». Αυτή είναι η στρατηγική της Ουάσιγκτον με λίγα λόγια, και η όλη παραγωγή ενορχηστρώνεται με έναν στόχο στο μυαλό. Να καταστήσει πολιτικά αδύνατο για τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς να κυματίσει τον Nord Stream μέσω της τελικής διαδικασίας έγκρισης.

“Πέντε χιλιάδες λέξεις που (ίσως) θα αλλάξουν τον κόσμο” γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

Δεδομένων των όσων γνωρίζουμε για την αντίθεση της Ουάσιγκτον στον Nord Stream, οι αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν γιατί νωρίτερα μέσα στον χρόνο η κυβέρνηση Μπάιντεν άσκησε πιέσεις στο Κογκρέσο να ΜΗΝ επιβάλει περισσότερες κυρώσεις στο έργο. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλή: Εσωτερική πολιτική. Η Γερμανία παροπλίζει επί του παρόντος τους πυρηνικούς σταθμούς της και χρειάζεται φυσικό αέριο για να καλύψει το ενεργειακό έλλειμμα. Επίσης, η απειλή των οικονομικών κυρώσεων αποτελεί «απενεργοποίηση» για τους Γερμανούς που τις βλέπουν ως ένδειξη ξένης ανάμειξης. «Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες παρεμβαίνουν στις ενεργειακές μας αποφάσεις», ρωτά ο μέσος Γερμανός. «Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ασχοληθεί με τα δικά της και να μείνει μακριά από τα δικά μας». Αυτή ακριβώς είναι η απάντηση που θα περίμενε κανείς από κάθε λογικό άτομο.

Στη συνέχεια, υπάρχει αυτό από το Al Jazeera:

Οι Γερμανοί στην πλειονότητά τους υποστηρίζουν το έργο, μόνο τμήματα της ελίτ και των μέσων ενημέρωσης είναι ενάντια στον αγωγό… Όσο περισσότερο οι ΗΠΑ μιλούν για κυρώσεις ή επικρίνουν το έργο, τόσο περισσότερο γίνεται δημοφιλές στη γερμανική κοινωνία», δήλωσε ο Στέφαν Μάιστερ, ειδικός στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη στο Γερμανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. («Nord Stream 2: Γιατί ο αγωγός της Ρωσίας προς την Ευρώπη διχάζει τη Δύση», AlJazeera)

Έτσι, η κοινή γνώμη βρίσκεται σταθερά πίσω από τον Nord Stream, κάτι που βοηθά να εξηγηθεί γιατί η Ουάσιγκτον συμβιβάστηκε με μια νέα προσέγγιση. Οι κυρώσεις δεν πρόκειται να λειτουργήσουν, επομένως ο θείος Σαμ έχει γυρίσει στο Σχέδιο Β: Δημιουργήστε μια αρκετά μεγάλη εξωτερική απειλή ώστε η Γερμανία να αναγκαστεί να εμποδίσει το άνοιγμα του αγωγού. Ειλικρινά, η στρατηγική μυρίζει απόγνωση, αλλά πρέπει να εντυπωσιαστείτε από την επιμονή της Ουάσιγκτον. Μπορεί να έχουν μείνει πίσω, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Θα του δώσουν μια τελευταία ευκαιρία και θα δουν αν μπορούν να κάνουν κάποια πρόοδο.

Τη Δευτέρα (7/2/2022), ο πρόεδρος Μπάιντεν πραγματοποίησε την πρώτη του κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σολτς στον Λευκό Οίκο. Ο ντόρος γύρω από την εκδήλωση ήταν απλά άνευ προηγουμένου. Όλα ήταν ενορχηστρωμένα για να δημιουργήσουν μια «ατμόσφαιρα κρίσης» που χρησιμοποίησε ο Μπάιντεν για να πιέσει τον Καγκελάριο προς την κατεύθυνση της πολιτικής των ΗΠΑ. Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα, η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζεν Ψάκι είπε επανειλημμένα ότι «επίκειται ρωσική εισβολή». Τα σχόλιά της ακολούθησαν αυτά του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Νικ Πράις, που είπε ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών του είχαν δώσει λεπτομέρειες για μια υποτιθέμενη επιχείρηση «ψευδής σημαίας» από τη Ρωσία που περίμεναν να πραγματοποιηθεί στο εγγύς μέλλον στην ανατολική Ουκρανία. Την προειδοποίηση του Πράις ακολούθησε το πρωί της Κυριακής ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι μια ρωσική εισβολή θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή, ίσως «ακόμα και αύριο». Αυτό ήταν λίγες μέρες αφότου το πρακτορείο Bloomberg δημοσίευσε τον εντυπωσιακό και εντελώς ψευδή τίτλο του ότι «Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία».

Μπορείτε να δείτε το μοτίβο εδώ; Μπορείτε να δείτε πώς χρησιμοποιήθηκαν όλοι αυτοί οι αβάσιμοι ισχυρισμοί για να ασκηθεί πίεση στον ανυποψίαστο γερμανό καγκελάριο που φαινόταν να αγνοεί την εκστρατεία που στόχευε εναντίον του;

Όπως θα περίμενε κανείς, το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου ο Μπάιντεν δήλωσε με έμφαση ότι:

«Εάν η Ρωσία εισβάλει… δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2. Θα βάλουμε ένα τέλος σε αυτό».

Λοιπόν, τώρα η Ουάσιγκτον ορίζει πολιτική για τη Γερμανία;

Τι ανυπόφορη αλαζονεία!

Ο Γερμανός καγκελάριος αιφνιδιάστηκε από τα σχόλια του Μπάιντεν που σαφώς δεν ήταν μέρος του αρχικού σεναρίου. Ακόμα κι έτσι, ο Σολτς δεν συμφώνησε ποτέ να ακυρώσει το Nord Stream και αρνήθηκε να αναφέρει καν τον αγωγό ονομαστικά. Αν ο Μπάιντεν πίστευε ότι θα μπορούσε να στριμώξει τον ηγέτη της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο, στριμώχνοντάς τον σε ένα δημόσιο φόρουμ, έκανε λάθος. Η Γερμανία παραμένει προσηλωμένη στην λειτουργία του Nord Stream ανεξάρτητα από πιθανές αναζωπυρώσεις στη μακρινή Ουκρανία. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Τελικά, ποιος ξέρει τι υποκινήσεις μπορεί να σχεδιάζει η Ουάσιγκτον στο εγγύς μέλλον; Ποιος ξέρει πόσες ζωές είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν για να βάλουν σφήνα μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας; Ποιος ξέρει τι κινδύνους είναι διατεθειμένος να αναλάβει ο Μπάιντεν για να επιβραδύνει την παρακμή της Αμερικής και να αποτρέψει την εμφάνιση μιας νέας «πολυκεντρικής» παγκόσμιας τάξης; Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί τις επόμενες εβδομάδες. Οτιδήποτε.

Προς το παρόν, η Γερμανία βρίσκεται σε αρχηγική θέση. Εναπόκειται στον Σολτς να αποφασίσει πώς θα διευθετηθεί το θέμα. Θα εφαρμόσει την πολιτική που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του γερμανικού λαού ή θα υποκύψει στην ανελέητη στροφή του Μπάιντεν; Θα χαράξει μια νέα πορεία που θα ενισχύσει νέες συμμαχίες στον πολυσύχναστο ευρασιατικό διάδρομο ή θα δώσει την υποστήριξή του στις τρελές γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Ουάσιγκτον; Θα δεχτεί τον κεντρικό ρόλο της Γερμανίας σε μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων – στην οποία πολλά αναδυόμενα κέντρα εξουσίας μοιράζονται ισότιμα στην παγκόσμια διακυβέρνηση και όπου η ηγεσία παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην πολυμέρεια, την ειρηνική ανάπτυξη και την ασφάλεια για όλους— ή θα προσπαθήσει να στηρίξει το κουρελιασμένο μεταπολεμικό σύστημα που έχει ξεπεράσει σαφώς τη διάρκεια ζωής του;

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ό,τι αποφασίσει η Γερμανία είναι βέβαιο ότι θα μας επηρεάσει όλους.