Βιβλιοκριτική: Πόπη Φιρτινίδου “Αντί Στεφάνου”/ Ένα νέο θεατρικό έργο – Ένα πρώτο πανελλήνιο βραβείο
Κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβρη από τις Εκδόσεις Σεναριογράφων Ελλάδος το θεατρικό έργο της Πόπης Φιρτινίδου “Αντί Στεφάνου”.
Το έργο συμμετείχε στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Θεατρικού Έργου της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος και Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, αποσπώντας το πρώτο βραβείο. Θα ανέβει σε αθηναϊκή σκηνή στις 10 Μαρτίου.
Η Πόπη Φιρτινίδου γεννήθηκε, ζει στη Βέροια και δουλεύει χρόνια τώρα στο Δημοτικό Ωδείο Βέροιας ως καθηγήτρια πιάνου σε ατμόσφαιρα εξαιρετικής και γόνιμης μαθησιακής διαδικασίας με τους μαθητές της.
Η γραφή όμως αποτέλεσε γι’ αυτήν έναν δεύτερο πυρήνα ανησυχίας και δημιουργικής έκφρασης, εκτός από τη μουσική, με την έκδοση μιας νουβέλας, μιας συλλογής διηγημάτων κι ενός παραμυθιού.
Με τη θεατρική γραφή ασχολήθηκε πριν από ενάμιση χρόνο αποσπώντας και τότε διάκριση στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό θεατρικού Μονολόγου με το έργο της “Η κλεμμένη πλάτη” και εκπροσωπώντας μ’ αυτό την Ημαθία.
Η πρώτη αυτή επίσημη επαφή με τη θεατρική γραφή έφερε στη συνέχεια τη συμμετοχή της στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Θεατρικού έργου και το πρώτο βραβείο.
Όσοι ασχολήθηκαν με τη γραφή ξέρουν πως το κάθε είδος έχει τους δικούς του νόμους και εκπέμπει από άλλους δρόμους τα όσα έχει να πει. Ειδικά το θεατρικό κείμενο, που πρέπει να απεκδυθεί τη σιωπηλή του μορφή και να μεταμορφωθεί σε φωνές, κινήσεις, εκφράσεις, να ισορροπήσει εντάσεις και σιωπές, (και εδώ, βέβαια, “φοράει” το κείμενο ο ηθοποιός και το κάνει προσωπική δημιουργία), δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Η Φιρτινίδου έχει αποδείξει μέχρι τώρα πως η γραφή της στον πεζό λόγο έχει προσωπική σφραγίδα και κατέχει καλά την ανθρώπινη φύση. Τώρα με το θεατρικό της αποδεικνύει πως μπορεί το τελευταίο να το μετατρέψει και σ’ έναν καθρέφτη αυτής της φύσης μέσα από το θέατρο δυναμικά.
Το “Αντί Στεφάνου” είναι ένας μικρός καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας στην είσοδο της νέας χιλιετίας, χρόνος, όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα του έργου. Χώρος μια μονοκατοικία, όπου δυο φίλοι έρχονται βράδυ να αποχαιρετήσουν τον παλιό καλό τους φίλο, νεκρό, αφού καθώς ήταν άνθρωπος μοναχικός, είναι και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
Μέσα από το διάλογο ανάμεσά τους, στον οποίο συμμετέχουν και δύο γυναίκες, (η πρώην του πανεπιστημιακού Νικήτα και η νυν του), ξεδιπλώνεται ένα κουβάρι ιδεών, συναισθημάτων, συγκρούσεων, αποκαλύψεων, με τρόπο μεθοδικό και παράλληλα απόλυτα ρέοντα, που ο αναγνώστης της έκδοσης του έργου ή ο μελλοντικός θεατής θα απολαύσουν. Διάλογος νευρώδης, έξυπνος, αλλά πάνω απ’ όλα “χάρτης” της ανθρώπινης ψυχής, που καμιά φορά και οι κοντινότεροι μας άνθρωποι ή και εμείς οι ίδιοι αγνοούμε.
Χρειάζεται ίσως κάποιος “καταλύτης”, για να γίνει η αποκάλυψη. Κι ενώ τα όρια μεταξύ των ηρώων του έργου είναι εμφανή και ευδιάκριτα, (κοινωνική τάξη, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο όλα σαφή), το πρόσωπο που εισβάλλει από το πουθενά στη σκηνή ανατρέπει τα πάντα.
Με τον νεκρό φίλο στο άλλο δωμάτιο οι πενθούντες περνούν από την μια αποκάλυψη στην άλλη και η ανατροπή αφήνει τον απόηχό της… Τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Η Πόπη Φιρτινίδου στήνει τους χαρακτήρες της πειστικά, ζωντανά. Ο λόγος τους εκφράζει τη δική της γνώση του κοινωνικού περίγυρου με μια παρατηρητικότητα που ξαφνιάζει. Ξέρει καλά τον άνθρωπο και βαθύτερα τον αγαπά, έτσι όπως είναι, με τις αδυναμίες του, με τις εκάστοτε αναγκαίες μάσκες του, με τα όνειρα και τις διαψεύσεις του. Κι αυτός ο ρεαλισμός, που είναι όμως έντιμος, όπως έντιμη είναι και η ίδια η αλήθεια, καταξιώνει τη γραφή της.
Ένα ενδιαφέρον θεατρικό έργο, που θα θέλαμε να το δούμε να ανεβαίνει κι εδώ, στη Βέροια, όπου και Κεντρική Σκηνή διαθέτει το ΔΗΠΕΘΕ της, και θεατρικά εργαστήρια αλλά και ερασιτεχνικές σκηνές αξιόλογες η πόλη.
