Το γυμνό στην Τέχνη ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα θέματα των καλλιτεχνών, κατακτώντας μάλιστα την αιωνιότητα με έργα σαν αυτό της Αφροδίτης της Μήλου ή της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι.
Μπορεί το γυμνό να είχε μέσα στους αιώνες διαφορετικές προσεγγίσεις, ανάλογα με τις θρησκευτικές αντιλήψεις ή τη γενικότερη κοσμοθεωρία των λαών που το απεικόνιζε, ποτέ όμως η θέα του δεν προκαλούσε φτηνά συναισθήματα. Το αντίθετο! Η ομορφιά του γυναικείου σώματος, αλλά και του αντρικού, (κλασικό παράδειγμα ο “Δαυίδ” του Μιχαήλ Αγγέλου), μόνο σε υψηλά συναισθήματα οδηγούσε και οδηγεί τον θεατή.
Μπορεί το γυμνό να ακολούθησε τις εποχές, οι αρμονικές γραμμές της Αρχαιότητας ή της Αναγέννησης να αντικαταστάθηκαν από τις σκληρές και ρεαλιστικές γραμμές των νέων απόψεων, ποτέ όμως το γυμνό στην Τέχνη δεν αποδόθηκε με τον τρόπο που αποδίδεται στο διαδίκτυο.
Το γυμνό προβάλλεται εκεί όχι πια ως Τέχνη, αλλά ως σάρκα, προκειμένου να διεγείρει πλήθος συναισθημάτων, οδηγώντας πολλές φορές στην εμπορευματοποίηση των προσώπων που απεικονίζει.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ένα από τα επακόλουθα της προβολής του από το διαδίκτυο, με τον τρόπο που το προβάλλει, είναι και η άμβλυνση του αισθητηρίου απέναντι σ’ αυτήν την ίδια την έννοια της ομορφιάς, που αποδίδει πληρέστατα η λέξη “κάλλος”.
Σημαντικό το διαδίκτυο, αλλά όχι πάντα.
………………….
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
…………………..
