Στα 82 της χρόνια η Νάνσι ντ’ Αλεσάντρο Πελόζι είναι χωρίς αμφιβολία, εκτός από γιαγιά (με εννιά εγγόνια παρακαλώ, από τα πέντε παιδιά της) και η ισχυρότερη και πιο πετυχημένη Αμερικανίδα πολιτικός. Επειτα από 35 χρόνια στους διαδρόμους του Καπιτωλίου έχει εξελιχθεί σε «βασίλισσα χωρίς στέμμα» του Δημοκρατικού Κόμματος και της Ουάσινγκτον. Κάτι που μας έδειξε άλλωστε πριν από λίγες μέρες, γράφοντας στα… παλαιότερα γοβάκια της όλες τις περί του αντιθέτου «συστάσεις» και ταξιδεύοντας με ύφος χιλίων αρχιστρατήγων στη διαφιλονικούμενη εδώ και 73 χρόνια «πυριτιδαποθήκη» της Ταϊβάν.
Μία επίσκεψη που, φυσικά, οι Κινέζοι ερμήνευσαν ως πρόκληση, στα όρια του casus belli – μια ντε φάκτο αναγνώριση της ανεξαρτησίας της πρώην Φορμόζας από ένα κορυφαίο στέλεχος της Ουάσινγκτον. Και αντέδρασαν αναλόγως. Γιατί μπορεί η «Γριά Αμερικάνα Μάγισσα», όπως την… στόλισαν χιλιάδες Ταϊβανέζοι διαδηλωτές, να έφυγε όντως λίγες ώρες αργότερα, αλλά τα δεκάδες κινεζικά και αμερικανικά πολεμικά σκάφη και αεροσκάφη συνεχίζουν να «ταυροκοιτάζονται» στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, στο πλαίσιο παράλληλων ασκήσεων για τον… Αρμαγεδδώνα σε αεροναυτική έκδοση, με πυραύλους και αεροπλανοφόρα. Ας ελπίσουμε να βάλει το χέρι του ο… Κομφούκιος, να δείξουν και οι δυο πλευρές υπομονή και να μην έχουμε χειρότερα. Γιατί, όπως έδειξε και η εισβολή στην Ουκρανία, κάποια στιγμή και η υπομονή των μεγάλων δυνάμεων τελειώνει – ιδίως όταν οι προκλήσεις που Ρωσία και Κίνα δέχονται από τις ΗΠΑ έχουν, προφανώς εσκεμμένα, να κάνουν με εδάφη (Κριμαία, Ντονμπάς, Ταϊβάν) που θεωρούν πατροπαράδοτα «δικά τους».
Η Νάνσι, λοιπόν, γεννήθηκε το 1940 στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ, κυριολεκτικά μέσα στην πολιτική σκηνή: ο Ιταλο-αμερικανός πατέρας της Τόμας Ντ’ Αλεσάντρο εκλέχτηκε το 1947 δήμαρχος της Βαλτιμόρης, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός της «κληρονόμησε» τη δημαρχία είκοσι χρόνια αργότερα. Από τον πατέρα της κληρονόμησε και τις γνωριμίες με τη…νομενκλατούρα των Δημοκρατικών. Το 1969 μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ανέλαβε πολλές προεκλογικές εκστρατείες. Γρήγορα ανήλθε στην κομματική ιεραρχία, και το ’87 εξελέγη για πρώτη φορά στη Βουλή. Από τότε εκλέγεται ανελλιπώς, ενώ από το 2003 έγινε… ισόβια επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Δημοκρατικών – για να ψηφιστεί το 2007, μέχρι το ’11, και ξανά το 2019, πρώτη γυναίκα πρόεδρος στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Το 1963, παντρεύτηκε τον Αμερικανό επιχειρηματία και μεγαλοεπενδυτή Πολ Φράνσις Πελόζι. Μαζί απέκτησαν τεράστια περιουσία, που φτάνει, λένε, τα εκατό εκατομμύρια δολάρια – χάρη, λένε πολλοί (και εσωκομματικοί) επικριτές της, στην εσωτερική πληροφόρηση που εξασφαλίζει η κυρία του κυρίου και που οδηγεί το ζεύγος σε… άχαστες χρηματιστηριακές τοποθετήσεις. Να, για παράδειγμα, ο κύριος Πελόζι πόνταρε πριν από λίγο καιρό κάπου τέσσερα εκατομμύρια δολάρια σε μετοχές της NVIDIA, τα μικροτσίπ της οποίας κατασκευάζονται, το βρήκατε, στην Ταϊβάν. Λίγες μέρες μετά, όταν αποκαλύφθηκε πως η γυναίκα του ετοίμαζε βαλίτσες για το… απονενοημένο ταξίδι, ο σύζυγος «ξεφορτώθηκε» τις αμαρτωλές μετοχές. Τυχαίο; Πείτε μου εσείς…
Η Πελόζι ανήκει πάντως στην αριστερή «Προοδευτική» (Progressives) πτέρυγα των Δημοκρατικών και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα –ιδιαίτερα σε θέματα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων- θεωρείται κεντροαριστερή, ακόμα και… σκέτο αριστερή πολιτικός. Για παράδειγμα, έπαιξε κομβικό ρόλο στο πέρασμα από το Κογκρέσο της προοδευτικής ασφαλιστικής μεταρρύθμισης (Obama-care), έστω και ψαλιδισμένης, ενώ τάσσεται σταθερά κατά της οπλοκατοχής, υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση και υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ+, κόντρα σε ισχυρά λόμπι (NRA) και την Καθολική Εκκλησία. Αξιοσημείωτη είναι η στάση της και στο προσφυγικό, σε θέματα όπως το Τείχος του Τραμπ ή τα δικαιώματα των Dreamers, παιδιών που έφτασαν παράτυπα στις ΗΠΑ με τους γονείς τους αλλά δεν έχουν δικαιώματα πολίτη. Και μπράβο της – αν και, μεταξύ μας, η θαυμαστή οικονομία της Καλιφόρνια δεν θα λειτουργούσε λεπτό χωρίς τα εκατομμύρια Λατίνους μετανάστες εργάτες-είλωτες, νόμιμους και μη, και τα… ονειροπόλα παιδιά τους.
Σε κάθε περίπτωση, οι συνεχείς επικές συγκρούσεις της με τον Τραμπ για το μεταναστευτικό, τη φορολογία, την κλιματική αλλαγή, το Russia-gate και άλλα θέματα, κατά την διάρκεια της τετραετίας του -με τον… Τραμπούκο να τη βαφτίζει «Τρελή Νάνσι» και να της επιτίθεται ad hominem σε κάθε ευκαιρία- την «ανέβασαν» ξανά στα μάτια πολλών αηδιασμένων απ’ αυτήν και το κόμμα προοδευτικών Αμερικανών, καθιστώντας την de facto ηγέτιδα της (ακέφαλης και απρόσωπης, μετά την ήττα Χίλαρι και την «συνταξιοδότηση» Ομπάμα) αντιπολίτευσης.
Η Πελόζι πήρε την εκδίκησή της ανακοινώνοντας το ’19 το περίφημο «impeachment» (την έναρξη ακροάσεων με σκοπό την αποπομπή Τραμπ), που βέβαια πήγε άπατο και κυρίως στις εκλογές του 2020, όταν ο Μπάιντεν (μια άκρως συντηρητική επιλογή για το χρίσμα, στην οποία έπαιξε πάλι ρόλο η Πελόζι) νίκησε. Δυο μήνες αργότερα, ένας εξαγριωμένος όχλος Τραμπιστών μπούκαρε στο Καπιτώλιο, αναζητώντας την Πελόζι (και τον «προδότη» αντιπρόεδρο Πενς) για να τους λιντσάρουν!
Υπάρχει, βέβαια και η εξωτερική πολιτική, όπου η Πελόζι είναι «Γερακίνα»! Αντιτάχθηκε μεν στον (δεύτερο) πόλεμο του Ιράκ, αλλά κατόπιν «προστάτευσε» τον Μπους από τις (απόλυτα βάσιμες) κατηγορίες για παραπλάνηση Κογκρέσου και λαού με… δράκους για όπλα μαζικής καταστροφής κ.ά., προκειμένου να δικαιολογηθεί η εισβολή. Επίσης στήριξε, και «ξέπλυνε», όλα τα προγράμματα μαζικής παρακολούθησης και «ενισχυμένων ανακριτικών πρακτικών» (διάβαζε: εικονικοί πνιγμοί και άλλα βασανιστήρια) των μυστικών υπηρεσιών.
Εννοείται ότι υποστηρίζει ολόθερμα την Ουκρανία – προωθώντας στο Κογκρέσο τη συνεχή χορήγηση χρημάτων και οπλικών συστημάτων, που κοντεύουν πια τα 54 δισεκατομμύρια δολάρια, και ταξιδεύοντας προσωπικά την άνοιξη στο Κίεβο για να «ντοπάρει» τον Ζελένσκι, ώστε να μην υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης με τη Ρωσία που «μαγειρευόταν» τότε ακόμα στην Πόλη… Και τώρα, λίγους μήνες πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές όπου οι Δημοκρατικοί προβλέπεται πως πάνε για… βαθύ μαύρισμα, «θυμήθηκε» ξαφνικά την Ταϊβάν και αυτοανακηρύχθηκε διαπρύσια υπερασπίστρια της ανεξαρτησίας της!
Γιατί την επιλέξαμε
Γιατί με την αψυχολόγητη απόφασή της να επισκεφτεί την Ταϊβάν, αψηφώντας τις δημόσιες παραινέσεις ακόμα και του Μπάιντεν, η 82χρονη πολιτικός-«καμικάζι» τσίγκλισε τον κινεζικό γίγαντα, ξύπνησε νέους πυρηνικούς εφιάλτες και έθεσε μέσα σε ένα βράδυ εμπράκτως σε αμφισβήτηση αν όχι το όνομα, σίγουρα την ιδιότητα του… Ειρηνικού Ωκεανού!
