Βέροια – Κυριώτισσας Ουτοπία: “Οι φωτιές τ’ Αγιαννιού” ξανασμίγουν τον κόσμο

Η Κυριώτισσας Ουτοπία συνεχίζει μοναχική κι αμετανόητη να ενεργοποιεί, να φωτίζει και να ξανασμίγει τον κόσμο, δίνοντάς του αυτά που έχασε εδώ και πολλές δεκαετίες, την επικοινωνία και την παράδοση.

Ο Γιάννης Καισαρίδης, αθόρυβος, σχεδόν αόρατος, ξαναζωντάνεψε με τους ανθρώπους του το  παλιό έθιμο  και “οι Φωτιές τ’ Αγιαννιού” άναψαν και φέτος φωτίζοντας το σοκάκι της Κυριώτισσας.

Πριν, στην μικρή πλατεία του Αγίου Βλάση, μαζεύτηκε ο κόσμος σαν σε παλιό χαρούμενο πανηγύρι,  βλέποντας την μικρή έκθεση της Ουτοπίας με δημιουργίες των τμημάτων μακραμέ, πλεκτικής και ραπτικής και περιμένοντας να ξεκινήσει η προβολή δύο μικρού μήκους ταινιών, παραγωγής της Ουτοπίας.

Θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια στα θερινά σινεμά με τον απαραίτητο τότε πασατέμπο! Κάτω στο πλακόστρωτο μικρά παιδιά καθισμένα μάς θύμιζαν εντονότερα τις μέρες εκείνες.

Αλλά και οι ταινίες ήταν ανάλογες και ως προς το θέμα και ως προς το ύφος.

Το “Γκιουνέ” σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Καισαρίδη, βασισμένο στο υπέροχο ομώνυμο διήγημα του Σούλη του Λιάκου, ήταν η επιτομή της παιδικής αθωότητας, που ανοίγει την πόρτα για τον κόσμο των μεγάλων, εγκαταλείποντας τα φτερά της αγνότητάς της. Μουσική, εικόνα, αισθητική, έξοχα και τα τρία.

Το “Τάρζαν & Ζόρο” εμπνευσμένο από την εποχή της εφηβείας πριν πολλά χρόνια,  τότε που οι ήρωές της δεν ήταν ψυχρά ανίκητα ρομπότ, αλλά άνθρωποι, όπως ο Ταρζάν και ο Ζορό, μυθικοί μεν, αλλά με σάρκα και οστά, ανατέμνει τις ανησυχίες και τα όνειρα της ηλικίας μ’ έναν ευρηματικό τρόπο.

Στη συνέχεια, λουκούμι για κέρασμα σε όλους, ανοιχτές καρδιές, η αίσθηση της γειτονιάς που σε  αγκαλιάζει  και τα στεφάνια να πετιούνται στις φωτιές, για να καλέσουν μικρούς και μεγάλους να περάσουν πάνω τους χωρίς να καούν!

Και το έκαναν πολλοί, μικροί και μεγάλοι, ξορκίζοντας το κακό και καλώντας τις αγαθές δυνάμεις να φωτίσουν το δρόμο όλων μας!

Και του χρόνου, Κυριώτισσας Ουτοπία!

Φωτογραφίες: faretra.info