… κι όταν, στ’ οστεοφυλάκιο,
ανέκραξες: «πατέρα…»,
πατέρα, έπρεπε, το χέρι να σου δώσω…
«Δώσ’ μου το χέρι να περάσουμε τον δρόμο…»
«Λίγη ησυχία κάνε, ο κόσμος βλέπει την ταινία…»
«Πρόσεχε! πάλι θα χτυπήσεις και θα κλαις…»
Χρόνια μετά, στη μνήμη μου, η έγνοια του ακόμα,
η αγάπη μου άσπρα να του βάφει τα μαλλιά,
κι ακόμα η τίμια μυρουδιά του στα ρουθούνια
μετά απ’ το μεροκάματο,
τη σπάνια εκδρομή·
που πάει να πει: χρόνια μετά,
τα ελάτια −ακόμα−, τα ψηλά,
ο ήλιος βασιλιάς λαμπρός να του χαμογελάει,
οι παρελάσεις,
οι εξοχές,
τα σινεμά,
θαύματα που με πήγε.
Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου
Πρώτη δημοσίευση, Φαρέτρα 16 Ιουνίου 2019
Στην εικόνα, ο Δημήτρης Παπαστεργίου σε μικρή ηλικία, με τον πατέρα του Γεώργιο,
Σέλι (Κάτω Βέρμιον), 15-8-1969.
(Από το αρχείο του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου).
Σημείωση Φαρέτρας: Το ποίημα δημοσιεύεται σήμερα, 19 Ιουνίου, με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα.
