–
Απόδοση Μαρία Δεναξά
Ως προς τη στάση της Γαλλίας, αναρωτιέται “που είναι η φωνή αυτής της παλιάς χώρας, μιας παλιάς ηπείρου, που γνώρισε πολέμους, κατοχή, βαρβαρότητα, που στις 14 Φεβρουαρίου 2003 στον ΟΗΕ είπε όχι στον πόλεμο στο Ιράκ, που το 2008 έσωσε τη Γεωργία και αντιτάχθηκε στην ένταξη της ίδιας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ”.
–
Ο Ενρί Γκενό, πρώην ειδικός σύμβουλος του Νικόλα Σαρκοζί, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, επισημαίνει αναλογίες μεταξύ της διεθνούς κατάστασης που γεννήθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία και την κατάσταση της Ευρώπης τον Ιούλιο του 1914.Εκφράζει την ανησυχία του από τη σκλήρυνση των αντίπαλων θέσεων, που δεν αφήνει, κατά τη γνώμη του, περιθώρια για διπλωματική πρωτοβουλία και αποκλιμάκωση.
Υποστηρίζει, ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ σε όλες τις πρώην ανατολικές χώρες μέχρι τις χώρες της Βαλτικής και η μετατροπή του σε αντιρωσική συμμαχία, με την επέκταση των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς εκείνα της Ρωσίας, οι ΗΠΑ και η ΕΕ ξύπνησαν ξανά στους Ρώσους το αίσθημα της περικύκλωσης, που ήταν η ρίζα τόσων πολλών ευρωπαϊκών πολέμων. Θεωρεί ότι η δυτική υποστήριξη στην επανάσταση του Μαϊντάν του 2014 από τη μία, και η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και η υποστήριξή της στους αυτονομιστές του Ντονμπάς από την άλλη, ενέτειναν και στις δυο πλευρές τους φόβους τους, με αποτέλεσμα τον οπλισμό της Ουκρανίας από την Δύση, ενώ η η συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ ΗΠΑ και Ουκρανίας στις 10 Νοεμβρίου 2021, ολοκλήρωσε την πεποίθηση της Ρωσίας, ότι απειλείται.
Η Δύση βλέπει τη μεγάλη νοσταλγία για την ΕΣΣΔ και όχι αρκετά, τη σλαβοφιλία, δηλαδή την αιώνια Ρωσία, όπως θεωρεί τον εαυτό της με τους μύθους της, αυτό το αίσθημα πνευματικής και ηθικής ανωτερότητας απέναντι στη Δύση, το οποίο είχε επισημάνει και ο Σολζενίτσιν στην ομιλία του προς τους φοιτητές του Χάρβαρντ το 1978, αναφέροντας: «Όχι, δεν θα έπαιρνα την κοινωνία σας ως πρότυπο για τη μεταμόρφωσή μου». Κατά την άποψή του, αυτή η Ρωσία ίσως δεν βλέπει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως πόλεμο εισβολής, αλλά ως πόλεμο απόσχισης από το λίκνο του ρωσικού κόσμου και οι πόλεμοι της απόσχισης είναι οι χειρότεροι.
«Ένα πράγμα σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρο: αυτός ο πόλεμος είναι, μέσω της μαρτυρικής Ουκρανίας, ένας πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, που μπορεί να οδηγήσει σε άμεση αντιπαράθεση μέσω μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης, καθώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θέλουν να βάλουν στη γωνία τη Ρωσία», υποστηρίζει ο Henri Guaino, και θεωρεί, ότι η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ Φινλανδίας, Σουηδίας, της Μολδαβίας και Γεωργίας, οι δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων κατά του Poutine, η αύξηση των αμυντικών δαπανών των ΗΠΑ και η ενίσχυση της Ουκρανίας, δεν αφήνουν περιθώρια, ότι η στρατηγική που στοχεύει να στριμώξει τη Ρωσία δεν έχει πλέον όρια.
Αλλά, κατά την άποψή του, η Δύση υποτιμά την ανθεκτικότητα του ρωσικού λαού, όπως οι Ρώσοι υποτίμησαν την ανθεκτικότητα των Ουκρανών. Υποστηρίζει, ότι «το να στριμώχνεις τη Ρωσία σημαίνει να την πιέζεις να αυξήσει τη βία» και ότι έτσι, δεν σώζεις την παγκόσμια τάξη, αλλά την δυναμιτίζεις. Όπως σημειώνει, «όταν η Ρωσία έχει εκδιωχθεί από όλα τα διεθνή φόρουμ και αυτά έχουν διαλυθεί, όπως η Κοινωνία των Εθνών στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τι θα μείνει από την παγκόσμια τάξη πραγμάτων;»
Στρέφεται κατά της στάσης της Ευρώπης, αναφέροντας, ότι «αντί να υψώσει τη φωνή της, για να αποτρέψει αυτή την τρέλα και να σταματήσει τις σφαγές, ακολουθεί τα βήματα των Ηνωμένων Πολιτειών για κλιμάκωση του πολέμου τους δια αντιπροσώπων». Διερωτάται ως προς το τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι και οι Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στο τείχος ενός ολοκληρωτικού πολέμου, ακόμη και με πυρηνικά, υπενθυμίζοντας την προειδοποίηση του στρατηγού de Gaulle το 1966, όταν έβγαλε τη Γαλλία από την διοίκηση του ΝΑΤΟ, όπου είχε αναφέρει: «Η Σοβιετική Ρωσία απέκτησε πυρηνικά όπλα ικανά να πλήξουν άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο κατέστησε τις αποφάσεις των Αμερικανών, τουλάχιστον, απροσδιόριστες, ως προς το ενδεχόμενο χρήση της βόμβας τους.»
Ως προς τη στάση της Γαλλίας, διερωτάται, «που είναι η φωνή αυτής της παλιάς χώρας, μιας παλιάς ηπείρου, που γνώρισε πολέμους, κατοχή, βαρβαρότητα», που στις 14 Φεβρουαρίου 2003 στον ΟΗΕ είπε όχι στον πόλεμο στο Ιράκ, που το 2008 έσωσε τη Γεωργία και αντιτάχθηκε στην ένταξη της ίδιας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η οποία σήμερα ζητά την εξουδετέρωση μιας Ουκρανίας, που δεν θα είχε, όπως τονίζει, καμία διάθεση να εισέλθει ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απηχώντας την προειδοποίηση του Henry Kissinger το 2014, σχετικά με την θέση της ως γέφυρα.
«Το να κάνεις παραχωρήσεις στη Ρωσία σήμερα, σημαίνει υποταγή στο νόμο του ισχυρότερου. Το να μην κάνεις τίποτα, σημαίνει συμμόρφωση με το νόμο του πιο τρελού. Τραγικό δίλημμα. Προχωράμε προς τον πόλεμο σαν υπνοβάτες.», αναφέρει καταλήγοντας ο Ενρί Γκενό.
Όλο το άρθρο εδώ
