Πιέρ Ωγκύστ Ρενουάρ / Ο “ζωγράφος της χαράς” – 20 πίνακες
Ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ (Pierre Auguste Renoir) δεν χαρακτηρίστηκε άδικα σαν “ζωγράφος της χαράς”, μια και στους πίνακές του βλέπουμε αρκετά παιδιά, λουλούδια, καταπράσινα τοπία, ευχάριστες σκηνές, και… γυναίκες με καμπύλες. Ας δούμε 20 ενδεικτικούς πίνακές με χρονολογική σειρά δημιουργίας
Σχεδόν μέχρι τα 35 του δε γνώρισε σημαντική αναγνώριση. Ως το 1870, γύριζε με ένα σακίδιο στον ώμο και έζησε πολύ φτωχικά.
“Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα πάω στο κρεβάτι με μια δικηγόρο. Μ’ αρέσουν περισσότερο οι γυναίκες που δεν ξέρουν να διαβάζουν και που σκουπίζουν τον ποπό των μωρών τους μόνες τους.”
Το 1876 συναντά έναν εκδότη, ο οποίος τον κάνει πλούσιο
Ο παραπάνω πίνακας έχει χαρακτηρισθεί ως ο πιο ωραίος πίνακας του 19ου αιώνα και είναι ο κατά σειρά πέμπτος μεταξύ των 15 πιο ακριβοπληρωμένων πινάκων ζωγραφικής στον κόσμο!
Ο Ρενουάρ ήταν μεγάλος θαυμαστής της ομορφιάς, ιδιαίτερα της γυναικείας
“Κάποια μέρα, ένας από μας που δεν είχε μαύρο χρώμα, χρησιμοποίησε το μπλε. Ο ιμπρεσιονισμός είχε γεννηθεί.”
Το 1889 συνάντησε τον μηχανικό Άιφελ και περίπου το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσο που τον βασάνισε μέχρι τον θάνατό του. Αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια ενώ σε πιο προχωρημένο στάδιο ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, γεγονός που ανάγκασε τον Ρενουάρ να διαφοροποιήσει την τεχνική του. Παρά τις σωματικές του δυσχέρειες, δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική.
“Αυτό το σχέδιο το έκανα σε πέντε λεπτά, αλλά μου πήρε εξήντα χρόνια για να φτάσω σ’ αυτό το σημείο.”
“Όταν έχω ζωγραφίσει τον πισινό μιας γυναίκας έτσι ώστε να θέλω να τον αγγίξω, τότε ο πίνακας έχει τελειώσει.”
Έχει πει ότι : Το έργο τέχνης πρέπει να σε κατακυριεύει, να σε “τυλίγει” γύρω του και να σε συνεπαίρνει. Είναι το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταφέρει το πάθος του
Έχει δηλώσει ότι : Αν ο Θεός δεν είχε πλάσει τα στήθη των γυναικών, δεν ξέρω αν θα είχα γίνει ζωγράφος.
Πριν το θάνατό του, κατάφερε να δει έργα του να εκτίθενται στο μουσείο του Λούβρου.
Απεβίωσε στις 3 Δεκεμβρίου 1919 σε ηλικία 78 ετών