Η βία είναι γένους θηλυκού, το γένος όμως που διαχρονικά και οικουμενικά εκπαιδεύεται εξ απαλών ονύχων να θεωρεί τη βία προνόμιο και δικαίωμά του είναι το αρσενικό. Πατριαρχικές και ανδροκρατούμενες οι κοινωνίες μας, διαθέτουν βεβαίως νόμους και θεσμούς, ώστε κάπως να ρυθμίζεται η καθημερινότητα από τη λογοκρισία των ενστίκτων, ταυτόσημη του πολιτισμού.
Μολαταύτα, το δόγμα που κυριαρχεί περίπου σαν ενδέκατη εντολή ενός άγραφου μωσαϊκού νόμου που τον ασπάζονται οι ανθρώπινες κοινωνίες ανεξαρτήτως θρησκείας είναι το «αυτονόητο» «Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω». Και, εννοείται, σε ωμή, στυγνή εκδοχή. Τίποτε το χαριτωμένο όπως στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», όπου το τραγουδιστικό-χορευτικό τρίο του Βασίλη Αυλωνίτη, του Μίμη Φωτόπουλου και του Τόλη Χάρμα και η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι μετριάζουν το μήνυμα των στίχων του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου: «Και γι’ αυτό ελέγχους δεν σου επιτρέπω / σ’ ό,τι πιω, σ’ ό,τι χορέψω, σ’ ό,τι πω».
Το κέφι τους, και μάλιστα «για το καλό του νέου χρόνου», θέλησαν να κάνουν σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης και οι καταγγελλόμενοι για ομαδικό βιασμό χρηστοί συμπολίτες μας. Αν το είχαν έθιμο, όπως λ.χ. η εορταστική χαρτοπαιξία, κι αν το μοιράζονταν και με άλλα αρσενικά ανάλογης χρηστότητας, θα το δείξουν, θέλουμε να ελπίζουμε, οι έρευνες της Δικαιοσύνης. Ερευνες που ίσως σκοντάψουν, όπως συχνά στο παρελθόν, σε στόματα κλειστά από φόβο ή ιδιοτέλεια, στην ταξική ασπίδα που διαθέτουν οι «γόνοι» με ισχυρό επώνυμο και βαλάντιο ικανό να εκμισθώσει τις υπηρεσίες καταφερτζήδων δικολάβων, ενίοτε και στην εμπλοκή φυλάκων του νόμου.
Χρωστάμε την υποστήριξη και την ευγνωμοσύνη μας στη θαρραλέα γυναίκα, που με την καταγγελία της τόλμησε να διακινδυνεύσει έναν δεύτερο –δημόσιο– βιασμό. Με θύτες τους «κιτρινιάρηδες» των ενημερωτικών μέσων, παραδοσιακών και μοντέρνων. Αλλά και όσους διατυπώνουν θλιβερά ερωτήματα του τύπου «πώς βρέθηκε στη σουίτα του ξενοδοχείου;», όπως η Ελληνοκύπρια κ. Ανδρούλλα Βασιλείου, πρώην επίτροπος Εκπαίδευσης και Πολιτισμού της Ε.Ε. Κατέβασε βέβαια την ανάρτησή της, εξαναγκασμένη από την κατακραυγή. Αν όμως η πρώτη, αυθόρμητη αντίδραση μιας πανεπιστημιακής καθηγήτριας, έμπειρης από εξουσία, νοσεί από μισογυνισμό, φανταζόμαστε τι σκέφτονται όσοι φρονούν ότι το «Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω» είναι νόμος της φύσης, ίσως και του Θεού.
