ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΟΡΓΗ. Χιλιάδες πολλές οι νεκροί της πανδημίας. Τον τόπο τον τρώει θανατικό. Οι βαρκάρηδες του Αχέροντα πηγαιοέρχονται συνεχώς, μαζεύοντας τους οβολούς κάτω από τις γλώσσες των πεθαμένων. Κι οι ταγμένοι για φύλακες της ζωής μας, τον ύπνο του δικαίου. Περιμένουν να συνηθίσουμε το κακό και να το πούμε μοίρα.
Επιμένουν στην εγκληματική διακήρυξη περί «ατομικής ευθύνης». Στο κήρυγμα μιας τυφλής υπακοής που οδηγεί σε πλήρη υποταγή. Κι «όπου δεν πίπτει ο λόγος πίπτει η ράβδος», λένε, σπεύδοντας να κατοχυρώσουν νομικά την επιβολή της «αναγκαστικής πειθούς», αλλά και το «ακαταδίωκτο» για την όποια ποινική ευθύνη τους. Στραγγαλιστής και πνίχτης νόμος.
—————-
Προκαλούν από πάνω. Μας δείχνουν με το δάχτυλο ουρλιάζοντας στα μούτρα μας «εσείς φταίτε που πεθαίνετε». Κι ας μας σπρώχνουν σαν τα ζώα να στριμωχτούμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Κι ας επιτρέπουν στους εργοδότες να μην παίρνουν κανένα μέτρο προστασίας μας στους χώρους δουλειάς. Κι ας μπουζουριάζουν το ένα πάνω στ’ άλλο τα παιδιά μας σε μικρές κι ανήλιαγες αίθουσες σχολείων. Κι ας μας στερούν τη δυνατότητα υγειονομικού ελέγχου, αφήνοντας τους κερδοσκόπους της υγείας να εκτοξεύουν στα ύψη τις τιμές για τις μάσκες προστασίας και την διενέργεια των αναγκαίων test. Κι ας μην βρίσκουμε γιατρούς στα νοσοκομεία – δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω οι ανεμβολίαστοι κι ας πεθαίνει ο κόσμος αβοήθητος, «σκούζει απ’ τα πλευρά» ο «υπουργός Υγείας»! – και κρεβάτι στην εντατική.
————————–
ΣΙΧΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ. Κολάκων όχλοι τους ακολουθούν, «κύμβαλα αλαλάζοντα», ψάλλοντας συνεχώς το «ωσαννά».
Στα «ενημερωτικά» της τηλεόρασης – «πρωινάδικα», «μεσημεριανά» και «βραδιάτικα» – του άδειου λόγου οι ρήτορες, δημοσιογράφοι, παρουσιαστές και οι καλεσμένοι τους, λυγεροί ευνούχοι τους. Στον ίδιο «χαβά» και τα «βιολιά της ψυχαγωγίας», με «καλλιτέχνες» και «αθλητές», ακόμα και ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές – αυτό κι αν είναι ντροπή και καταισχύνη – να πρωταγωνιστούν σε «ριάλιτι» βαθιάς αποχαύνωσης κι απύθμενης προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Εφημερίδες και σελίδες του Διαδικτύου που τροφοδοτούνται διαρκώς από κονδύλια του κράτους ώστε να συντηρούν οικονομικά τους πρόθυμους γραφιάδες – υποτακτικούς στο «γκοβέρνο» και «θεραπαινίδες» της πολύμορφης και πολυποίκιλλης εξουσίας – λειτουργούν σαν ιμάντες μεταφοράς των μηνυμάτων και των προσταγών τους.
Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αν δεν χρησιμοποιούνται ως μεταφορείς ψευδών ειδήσεων που τους βολεύουν και ως μέσα «αλληλοενημέρωσης» και συντονισμού διαφόρων «αρνητών της λογικής» που από τους «συνομωσιολόγους» επηρεάζονται, το ράσο τούς καθοδηγεί και με φασίστες συναναστρέφονται, λειτουργούν σαν κάδοι απόθεσης προσωπικών «απόψεων» επί παντός του επιστητού και κατάθεσης κλαυτών παραπόνων, σαν δοχεία ξεθύμανσης οργισμένων συναισθημάτων, ή και σαν εξομολογητές αφελών αμαρτωλών, αλλά και «μετανοημένων» πορνών.
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΜΟΝΗ. Αν τους αφήσουμε να συνεχίσουν, θα χαθούν κι άλλες ζωές. Αν συνεχίσει ο τρόμος που αυτοί υποδαυλίζουν και διακινούν να απορρυθμίζει τις καρδιές και να θολώνει το νου μας, θα νεκρωθούμε πριν καν πεθάνουμε. Κανένας κιοτής δεν έγινε ποτέ άγαλμα. Κι αν σε βαθύ γκρεμό κατρακυλήσαμε, σε ύψη ουράνια μπορούμε ν’ ανεβούμε. Πάντα από μια Δύναμη ανασταίνεται η Ζωή. Ναι, ζούμε στην εποχή που η οσμή των πτωμάτων μπαίνει από τα ρουθούνια βαθιά στα σωθικά μας. Μα, αν αποφασιστικά και γρήγορα σαν το σπέρμα σε μήτρα σκοτεινή κινηθούμε, νέα ζωή θα φτιάξουμε.
Οδηγός μας των νεκρών οι όργητες, τα όνειρά τους που ζητούν εκδίκηση. Το αίμα τους πίσω να πάρουμε. Στις πλάτες μας να στηριχτούμε, «ο καθείς και τα όπλα του». Γιατί από ξένων δάκρυα κέρδος δε βγαίνει. Οι Σωτήρες μάς τέλειωσαν προ πολλού – αν υπήρξαν ποτέ – οι λαοί θα σώσουν τους λαούς. Κι αν χρειαστεί μέσα απ’ τη φωτιά να περάσουμε για να βρούμε τη λάμψη, να το κάνουμε. Της ψυχής την αγριάδα και την αποκοτιά, μαζί με την ήρεμη κι αποφασιστική σκέψη του μυαλού μας, να χρησιμοποιήσουμε. Κι όλοι μαζί να παλέψουμε το σκοτάδι για να’ χει ο καθένας μερτικό δικό του στον ήλιο. Καιρός, λοιπόν, να φύγουμε από το φρικτή σκοτεινιά που μας θάβουν και ν΄ αγωνιστούμε για να κάνουμε πράξη στην σφοδρή επιθυμία μας ν΄ανεβούμε προς το φως.
*«Αλλά, προς το φως γρήγορα στρέψε την επιθυμία σου».
(Οδύσεια Ομήρου, στίχος 223 λ΄)
