Με απλά λόγια, εννοούσε ότι πολλά από τα εμπόδια πάνω στα οποία σκοντάφτει το «ανώνυμο» πλήθος δεν έχουν κόκκινο, πράσινο και μπλε χρώμα. Είναι ζήτημα επιλογής των κατάλληλων στελεχών. Είναι ζήτημα πραγματικής πολιτικής βούλησης κάθε κόμματος εξουσίας. «Οι πλούσιοι», μου είπε, «έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους, θα τα καταφέρουν. Ομως ο Μήτσος και ο κυρ Γιώργος διαρκώς θα βασανίζονται και θα υποφέρουν».
Πάμε τώρα στο ψητό. Και το «ψητό» αναφέρεται σε κάθε κέντρο εμβολιαστικό. Και κάθε κέντρο εμβολιαστικό, τηρουμένων των νεοελληνικών κακοδαιμονιών, μοιάζει με κάτι το εντελώς διαστημικό. Και όλο αυτό το επίτευγμα το μοναδικό, για τα χρονικά των νεοελληνικών παθογενειών, φέρει το όνομα Κυριάκος Πιερρακάκης. Ενα από τα πρώτα ονόματα όλων αυτών των εξαιρετικών συνεργατών.
Γιατί μόνο εκεί και όχι σε όλα; Γιατί όχι και στην ηλεκτρονική ταυτότητα; Γιατί όχι εναντίον κάθε θανάσιμης και καφκικής γραφειοκρατίας; Γιατί αυτή η έρμη χώρα ακόμα να τραμπαλίζεται, να αιωρείται, μεταξύ Ευρώπης και Τρίτου Κόσμου;
Θα σας πω εγώ γιατί. Επειδή ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Γιατί το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα κόμματα. Μεγάλα, μεσαία και μικρά. Γιατί η ίδια λογική διαπερνάει το σύμπαν του πολιτικού, επαγγελματικού προσωπικού.
Γιατί ο κάθε αρχηγός στηρίζεται σε κάποιους τοπάρχες. Γιατί πρέπει να βολευτούν όλοι αυτοί οι τοπάρχες. Γιατί είναι περικυκλωμένοι από κόλακες, ασπόνδυλους και οσφυοκάμπτες. Γιατί πρέπει να εξασφαλίζουν ισορροπία εντός των κομματικών τους μαντριών. Γιατί τα μεγάλα στελέχη είναι κι αυτοί όμηροι των σφουγγοκωλάριων κάθε μικρής και μεγάλης εξουσίας.
Γιατί ακόμα και οι αληθινά και πιστοποιημένα ικανοί σού λένε: «Αϊ σιχτίρ που θα μπλέξω εγώ και έτσι θα τσαλακώσω την επαγγελματική μου διαδρομή. Γιατί τις περισσότερες φορές τα πιο ακατάλληλα πρόσωπα. Οι πλέον μέτριοι αναλαμβάνουν μεγάλα πόστα. Γιατί ακόμα τον περισσότερο χρόνο τον καταναλώνουν προς εξασφάλιση της πολιτικής τους διαδρομής. Γιατί, ακόμα χειρότερα, τον υπόλοιπο παραγωγικό τους χρόνο τον καταναλώνουν ως φιλοξενούμενοι τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων και τάχα μου ιδεολογικών διακηρύξεων.
Αλλά και γιατί οι περισσότεροι, να μην πω όλοι, ενδιαφέρονται για την προστασία όλων των συντεχνιών. Γιατί απ’ αυτές τις τόσες συντεχνίες προέρχονται τα ψηφαλάκια. Γιατί αυτές οι συντεχνίες είναι ο εκλογικός τους στόχος. Γιατί με την εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων, όπως λόγου χάριν τα πασίγνωστα του μνημονίου «κλειστά επαγγέλματα», καθόριζαν τις πολιτικές των κομμάτων.
Έτσι, από τη μια ο αρχηγός. Κάθε κόμματος. Από την άλλη οι εσωτερικές ισορροπίες. Από κοντά οι συντεχνίες. Από κοντά οι μέτριοι και οι ακατάλληλοι. Από κοντά τα τοπικά συμφέροντα και οι ψήφοι. Όλοι αυτοί εγκλωβισμένοι στο «μαγαζί». Και το «μαγαζί» είναι το κόμμα. Και το κόμμα κάποια στιγμή στην κυβέρνηση θα βρεθεί και στη συνέχεια θα πρέπει να έρθει η ώρα της εξόφλησης των «γραμματίων».
Αν όλη αυτή η λογική δεν καταστραφεί. Αν το κάθε «μαγαζί» δεν εγκαταλείψει κάθε ψευδή ρητορική. Και αν δεν παραμεριστούν οι μέτριοι ώστε να αναδειχθούν οι αληθινά ικανοί, τότε η Ελλάδα θα πορεύεται στα ίδια και τα ίδια. Για την κοινωνία Ανάσταση αληθινή θα επέλθει μόνο με τον θρίαμβο της αξιοκρατίας. Αλλιώτικα, μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
