† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης
τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας
πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.
«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (Μαρκ. 16.3)
Καθ᾽ ὁδόν πρός τόν κῆπο τοῦ Ἰωσήφ, καθ᾽ ὁδόν πρός τόν τάφο τοῦ Διδασκάλου τους οἱ μυροφόρες γυναῖκες διερωτῶνται: «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»
Καί μπορεῖ κανείς νά μήν εἶναι σέ θέση νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημά τους καί νά καθησυχάσει τήν ἀνησυχία τους, ἀλλά αὐτό δέν ἀνακόπτει τήν πορεία τους, δέν τίς ἐμποδίζει νά συνεχίσουν τόν δρόμο τους γιά τόν τάφο τοῦ Κυρίου τους. Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐμπιστοσύνη τους στόν Χριστό τούς δίδει τή βεβαιότητα ὅτι θά ὑπερβοῦν αὐτό τό ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο.
Καί δέν πλανῶνται, δέν ἀστοχοῦν στήν ἐλπίδα τους, γιατί ὁ Χριστός πού συνέτριψε μέ τήν Ἀνάστασή του τίς πύλες τοῦ Ἅδου, ἦταν ἀναμενόμενο ὅτι θά ἀποκύλιε γιά χάρη τῶν μαθητῶν καί τῶν μαθητριῶν του «τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου».
Θά μποροῦσε νά εἶχε ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός «ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου», ὅμως «ἀποκυλίει τόν λίθο», ἀνοίγει τή θύρα τοῦ μνημείου, ὄχι γιά νά περάσει ὁ ἴδιος, ἀλλά νά δείξει στούς μαθητές καί τίς μαθήτριές του ὅτι ἀνέστη, συνανιστώντας καί τό θεανθρώπινο σῶμα του.
Θά μποροῦσε νά εἶχε ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, ἀφήνοντας ἄθικτο τόν τάφο του, ὅπως τό εἶχε κάνει μέ τά ὀθόνια καί τό σουδάριό του, ἀλλά δέν τό κάνει γιά νά ἀπαντήσει μέ τόν τρόπο αὐτό στήν ἀπορία τῶν εὐσεβῶν μαθητριῶν του καί ὅλων ὅσων θά τόν πιστεύσουν καί θά τόν ἀκολουθήσουν ἀνά τούς αἰῶνες καί νά τούς διαβεβαιώσει ὅτι ὄντως ἀνέστη.
Ἡ πορεία τῶν μυροφόρων γυναικῶν πρός τόν τάφο τοῦ Κυρίου ὁμοιάζει μέ τήν πορεία τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας. Γιατί τί εἶναι ἡ ζωή μας; Εἶναι μία πορεία πρός τόν θάνατο, πού μπορεῖ ὅμως νά μεταβληθεῖ σέ πορεία πρός τή ζωή, ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή, καί ἡ πορεία τῶν μυροφόρων πρός τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ μεταποιεῖται τελικά σέ μία πορεία πρός τή ζωή, ἡ ὁποία ἐκπηγάζει ἀπό τόν ζωοδόχο τάφο τοῦ ζωοδότου καί ἀναστημένου Χριστοῦ.
Δέν ὁμοιάζει ὅμως μόνο ἡ πορεία τῶν μυροφόρων γυναικῶν μέ τήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Ὁμοιάζει καί ἡ ἀπορία τους μέ τίς δικές μας ἀπορίες. «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»
Πόσες φορές δέν διατυπώνουμε καί ἐμεῖς παρόμοιες ἐρωτήσεις καί ἀπορίες πού φαίνονταιἀνεπίλυτες καί ἀναπάντητες καί μᾶς κάνουν νά ἀνησυχοῦμε, νά ἀγωνιοῦμε καί νά χάνουμε τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας;Πόσες φορές δέν ἀνησυχοῦμε καί δέν διερωτώμεθα πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε τά διάφορα προβλήματα τῆς ζωῆς μας καί ἀνησυχοῦμε γιά τήν ἔκβασή τους;
Ὅποιες καί ἄν εἶναι ὅμως οἱ ἐρωτήσεις καί οἱ ἀπορίες μας, ὅσο δυσεπίλυτες καί ἄν φαίνονται, δέν θά πρέπει νά ἀνακόπτουν τήν πορεία μας πρός τόν Χριστό, ὅπως δέν ἀνέκοψαν καί αὐτή τῶν μυροφόρων. Γιατί δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι γιά τόν ἀναστάντα Κύριο δέν ὑπάρχουν ἀνεπίλυτα προβλήματα, δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδες ἀπορίες. Ὅλα εἶναι δυνατά γιά τόν Χριστό καί εἶναι ἕτοιμος νά τά πραγματοποιήσει, προκειμένου νά λύσει τά ἀδιέξοδά μας καί νά ἀπαντήσει στά ἐρωτήματά μας, ὅταν ἐμεῖς ἐμμένουμε στήν πίστη μας, ἐμμένουμε στήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη μας σέ Ἐκεῖνον.
Ἀδελφοί μου, τή φετινή Ἀνάσταση, ἄς μήν διερωτώμεθα ποιός θά σηκώσει τόν λίθο τῆς πανδημίας πού μᾶς ταλαιπωρεῖ καί μᾶς ἐμποδίζει νά ἑορτάσουμε, ὅπως θά θέλαμε, τή λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ἄς μήν διερωτώμεθα ποιός θά ἄρει τόν λίθο τῆς θλίψεως, τῆς ἀμφιβολίας, ἴσως καί τῆς ἀπιστίας πού μπορεῖ κάποιες φορές νά κυριαρχεῖ στήν ψυχή μας. Ἄς μήν ἀφήσουμε τίς ἐρωτήσεις αὐτές νά ὑπερισχύσουν καί νά μᾶς καταβάλλουν, ἀλλά ἄς ἐμπιστευθοῦμε ἀπόλυτα τή δύναμη τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας. Ἄς προσέλθουμε καί ἐμεῖς μαζί μέ τίς μυροφόρες στό κενό μνημεῖο του γιά νά τόν συναντήσουμε ἀναστάντα καί νά τόν ἀκούσουμε νά μᾶς ἀπευθύνει τό «χαίρετε». Ἄς προσέλθουμε μέ πίστη γιά νά ἀντλήσουμε φῶς ἀπό τό φῶς καί χαρά ἀπό τή χαρά τῆς Ἀναστάσεώς του. Καί ἄς ἀφήσουμε τό φῶς καί τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως νά ἀνακαινίσουν τήν ψυχή μας, διώχνοντας τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί ἀπομακρύνοντας κάθε ἀνησυχία πού μᾶς στερεῖ τήν εἰρήνη του. Ἄς ἀντλήσουμε φῶς ἀπό τό ἀναστάσιμο φῶς τοῦ Χριστοῦ καί ἄς γεμίσουμε μέ αὐτό τίς ψυχές μας καί τόν κόσμο γύρω μας, καί ἄς παρακαλέσουμε τόν ἀναστάντα Χριστό νά μᾶς καταστήσει ὅλους μετόχους τῆς Ἀναστάσεώς του.
Διάπυρος πρός τόν ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων
