Ρίτα Αντωνοπούλου: «Θα φροντίσουμε όλοι μας ο μεγάλος Μικρούτσικος να είναι πάντα εδώ»
Μια σπάνια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από την ερμηνεύτρια Ρίτα Αντωνοπούλου για τον Θάνο που έγινε οικογένειά της και τον «Μικρούτσικο που ήταν μεγάλος», με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων του στις 13 Απριλίου.
Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να περιγράψει τον Θάνο. Από τις πιο καθηλωτικές, απόλυτες και καθοριστικές προσωπικότητες που έχω γνωρίσει. Όχι μόνο εγώ… Κι η ελληνική ιστορία.
Πατέρας, φίλος, συνεργάτης από τους λίγους. Ευφυής με ένα μοναδικό τρόπο και διορατικός. Αλλά κυρίως, ξέρετε τι ήταν; Ήταν μεγάλος… Μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλη καρδιά, μεγάλος δημιουργός… Ο Μεγάλος Μικρούτσικος
Όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε δίπλα του, καταλήξαμε μέλη της οικογένειάς του. Ήταν αυτό το πρόσωπο του πάτερ φαμίλια, ήταν ο αρχηγός, ο πατέρας όλων. Ήταν η αναφορά μας, αυτός που θα ρώταγες τη γνώμη του για το επόμενο βήμα σου, για να πάρεις μια απόφαση, για το τι θα κάνεις ακόμη και στα προσωπικά σου. Ειδικά τώρα που ζούμε, αυτή την εποχή που ζούμε, πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να τον ρωτήσω τι θα έκανε, πώς θα αντιδρούσε σε όλα αυτά που βιώνουμε. Σας ομολογώ ότι του μιλάω πολλές φορές. Έχω το πορτρέτο του απέναντί μου στο σαλόνι και τον βλέπω σαν να είναι εδώ… Κάθε μέρα… Και θέλω να του μιλήσω για τα πάντα και να ζητήσω καθοδήγηση.
Ο Θάνος Μικρούτσικος υπήρξε δυνατός. Τόσο δυνατός που μέχρι τέλους, ακόμη κι όταν δεν είχε την παραμικρή δύναμη ο ίδιος για τον εαυτό του, συνέχιζε να δίνει δύναμη στους γύρω του. Δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Ούτε για μια στιγμή. Γι’ αυτό και για όλους μας είναι νικητής. Νικητής με το σθένος του και το χιούμορ του.
Δεν έχετε ιδέα τι πλάκα είχε το άτομο αυτό. Δεν έχετε ιδέα τι τρέλα κουβαλούσε αυτή η προσωπικότητα. Ζούσε για τη στιγμή που θα πείραζε κάποιον, που θα του έκανε πλάκα, που θα τον κορόιδευε είτε πάνω στη σκηνή είτε κάτω. Θυμάμαι που στις συναυλίες επέλεγε ένα μουσικό και, όπου βρισκόμασταν, του άλλαζε το επίθετο για να πει ότι έχει καταγωγή από το μέρος που παίζαμε. Οπότε ένας Γαβαλάς στην Κρήτη γινόταν Γαβαλάκης, στην Κεφαλονιά Γαβαλάτος, στην Πάτρα Γαβαλόπουλος κ.ο.κ, και όταν τον παρουσίαζε, έλεγε στον κόσμο ότι μεγάλωσε στο συγκεκριμένο μέρος, έβρισκε ένα χωριό του τόπου κι ότι πήγε σχολείο εκεί κ.λπ., με αποτέλεσμα μετά ο μουσικός να βρίσκεται στη δύσκολη θέση να πρέπει να απαντάει σε ερωτήσεις για τα παιδικά του χρόνια από τους δήθεν συντοπίτες του, χωρίς να μπορεί φυσικά να προδώσει το γεγονός ότι ο Θάνος τούς είπε ψέματα από σκηνής.
Τα πιο πολλά δυστυχώς δεν μπορώ να τα μοιραστώ, γιατί ήταν και πολύ αθυρόστομος… Εγώ τόσα χρόνια, να σας πω την αλήθεια, το όνομά μου πρέπει να το είχα ακούσει από το στόμα του ελάχιστες φορές. Πάντα έβρισκε μια άλλη προσφώνηση για να γελάμε όλοι. Ένα πειραχτήρι… Ένα μικρό παιδί, που ήταν πάντα έτοιμο για την επόμενη σκανταλιά. Με μια αξιοθαύμαστη ενέργεια που μας έβαζε κάτω όλους, ήταν πάντα έτοιμος να ανέβει στο πιάνο του και να ξεκινήσει το ταξίδι του και ταυτόχρονα να μας συμπαρασύρει μαζί του. Γι’ αυτό ποτέ κανένα live με τραγούδια του Θάνου δεν θα είναι το ίδιο χωρίς τον Θάνο. Ήταν η ζωτική ενέργεια όλων μας. Τον κοιτάζαμε πολλές φορές και λέγαμε, ρε παιδί μου, πώς αντέχει, πώς το κάνει, πού βρίσκει όλη αυτή τη δύναμη και την ενέργεια κάθε μέρα; Και μέχρι τέλους ε; Ακόμη και στο νοσοκομείο έγραφε παρτιτούρες κι έδινε οδηγίες στον Θύμιο Παπαδόπουλο για τις παραστάσεις που θα κάναμε.
Κάθε του μέρα ήταν ένας αγώνας με το χρόνο. Σου έδινε ραντεβού για πρόβα στις 6, μέχρι να κλείσουμε το τηλέφωνο η ώρα της πρόβας είχε πάει 5.45 και στις 5.30 σε έπαιρνε τηλέφωνο με καντήλια γιατί είχες αργήσει. Στο μυαλό του όλα είχαν αριθμούς και μπορούσε να αναλύσει και την πιο στριφνή κατάσταση και να οδηγηθεί σε ασφαλές συμπέρασμα. Σπουδαίο μυαλό πραγματικά.
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αναφέρω, όμως, είναι η γενναιοδωρία του. Δεν είχα ποτέ πιο γενναιόδωρο συνεργάτη. Για εκείνον, εμείς που δουλεύαμε δίπλα του ήμασταν οι καλύτεροι. Και έτσι μας παρουσίαζε πάντα, με όλη του την αγάπη και τη στήριξη. Όπως επίσης, ξέρουμε κι όλοι εμείς που ήμασταν κοντά του, πόσους ανθρώπους στήριζε και εμπράκτως, εννοώ πρακτικά, για να έχουν τα προς το ζην.
Να πω επίσης ότι ήταν από τους πολύ λίγους ακομπλεξάριστους δημιουργούς. Θαύμαζε τους συναδέλφους του, εκθείαζε τα τραγούδια τους και το ταλέντο τους και πάντα στα προγράμματα που κάναμε έβαζε τραγούδια άλλων, που αγαπούσε. Αυτό, όσοι δουλεύουμε στο χώρο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι συμβαίνει σπάνια από άλλους.
Στις 13 Απριλίου ήταν τα γενέθλιά του και σκέφτομαι ότι θα τον γιορτάζουμε κάθε χρόνο, γιατί ζει μέσα μας.
Μας μπόλιασε με την ουσία του, μας γέμισε την καρδιά και την ψυχή με τη μεγαλοσύνη του και τις μουσικές του. Θα είναι για πάντα εδώ μέσα από το έργο του, που περνάει με αυτόν το μοναδικό τρόπο από γενιά σε γενιά.
Θα φροντίσουμε όλοι μας να είναι για πάντα εδώ όπως του αξίζει… Όπως αξίζει στον Μεγάλο Μικρούτσικο.
Ρίτα Αντωνοπούλου
