“Μικρό σημείωμα επετειακής ιδιοσυγκρασίας” γράφει ο Λευτέρης Κορυφίδης
24 Φεβρουαρίου 1821: ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κήρυξε την Ελληνική Επανάσταση (οργανωμένη από τη Φιλική Εταιρεία) στο Ιάσιο της Βλαχίας. Από εκεί η επανάσταση απλώθηκε στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο. Και το κουβάρι της Ιστορίας ξετύλιξε την αγωνιώδη και παθιασμένη προσπάθεια των Ελλήνων για την ελευθερία τους και τη δημιουργία κράτους ανεξάρτητου και δημοκρατικού (Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος, Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, 1827).
Και 200 χρόνια μετά, εμείς σήμερα, αν πρέπει κάτι να θαυμάσουμε, αν μη τι άλλο, είναι ότι οι Έλληνες κατόρθωσαν αυτό που έμοιαζε ανεπίτευκτο. Σε μια εποχή όπου δέσποζαν ανά τον κόσμο οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες και τα απολυταρχικά καθεστώτα, ένα λαός φτωχός και ταλαιπωρημένος από 400 χρόνια υποδούλωσης στον οθωμανικό ζυγό σήκωσε το ανάστημά του σε πείσμα των καιρών, καθώς είχε να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τεράστια εμπόδια – έναν αντίπαλο κατά πολύ ισχυρότερο, εμφύλιες διαμάχες, το σκληρό στρατιωτικό και πολιτικό παιχνίδι των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής στο χώρο της Βαλκανικής και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου. Διεκδίκησε και έκανε πράξη, πρώτο αυτό από όλα τα έθνη, ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος – η επίσημη αναγνώριση του οποίου πραγματοποιήθηκε με το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (1830).
Και, αν επετειακά οφείλουμε κάτι ως απόγονοι συνεπείς στον αγώνα των προκατόχων μας, αυτό είναι να κρατήσουμε άσβεστη την ανάγκη για την οποία πολέμησαν και συνοψίζεται στις ακριβές έννοιες της Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας. Και απαραίτητη προϋπόθεση είναι να κοιτάξουμε με θάρρος κατάματα την ιστορική αλήθεια χωρίς στρεβλώσεις και εξωραϊσμούς, χωρίς παράτες και πανηγυρισμούς, αλλά με βαθιά προσήλωση στα ιδανικά ενός κόσμου που θα αποτίει καθημερινά φόρο τιμής στο δικαίωμα του ανθρώπου για Αυτοδιάθεση. Έτσι όπως ο αγωνιστής της επανάστασης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, περιγράφει τον ουσιαστικό καρπό αυτού του αγώνα με λόγια απλά που σχεδόν αγγίζουν τη σιωπή, την πολύτιμη και ουσιαστική.
«…Όσον ημπόρεσα έκαμα το χρέος μου εις την Πατρίδα και εγώ και όλη η φαμελιά μου· είδα την Πατρίδα μου ελεύθερη, είδα εκείνο όπου ποθούσα και εγώ, και ο πατέρας μου, και ο πάπος μου και όλη η γενεά μου, καθώς και όλοι οι Έλληνες· απεφάσισα να πάω εις ένα περιβόλι όπου είχα έξω από το Ανάπλι· επήγα, εκάθησα και απερνούσα τον καιρόν μου καλλιεργώντας· και ευχαριστούμουν να βλέπω να προοδεύουν τα μικρά δένδρα όπου εφύτευα…»
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836, εκδ. Πάπυρος Πρεςς Ε.Π.Ε, σελ.208)
Βέροια, 24 Μαρτίου 2021
Ελευθέριος Κορυφίδης
Φιλόλογος, συγγραφέας
