“Το χρώμα της Άνοιξης” γράφει η Γλυκερία Γκρέκου
————
Καμιά εποχή δεν έχει την πολυχρωμία της.
Στο γαλάζιο, το πράσινο, στο κόκκινο, το πασχαλί, στο κίτρινο, το μαύρο, στο άσπρο.
Στην προσμονή, στην αναστάτωση, στο καρδιοχτύπι, στα «Χαίρε »,
στον θάνατο και την ανάσταση.
Η άνοιξη σε απογειώνει, πλησιάζεις τα χελιδόνια, πετάς δίπλα δίπλα.
«Από πάνω σαν τηγάνι κι από κάτω σαν μπαμπάκι » τι είναι;
Σε ντύνει στα άσπρα, στα γαλάζια, σου φορά τη στολή της Σουλιώτισσας, χρυσά φλουριά στο λαιμό!
«Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει…» κοκκινίζουν τα μαγουλάκια των παιδιών στις σχολικές γιορτές.
και αμέσως: «Έστησ΄ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη », τα εφηβάκια.
Η ”σκηνή” της Άνοιξης, μια από τις τέσσερις του χρόνου,
μοιάζει με τη σκηνή της ζωής μας,
έχει έργα από όλο το ρεπερτόριο:
Της σχολικής γιορτής:Ένα μικρό, ένα μικρό κλεφτόπουλο»
Της ψυχής: «Χαίρε πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν»
«Χαίρε ακτίς νοητού Ηλίου »
Του αγώνα: «Ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή…»
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες …»
«Δεν είν΄αργία, είν, απεργία…»
Του θανάτου «Η ζωή εν τάφω »
Της Ανάστασης « Χριστός Ανέστη!»
Η άνοιξη έχει το χρώμα της εφηβείας της ζωής,
είναι η εφηβεία της ζωής μας!
Και ενώ περνούν τα χρόνια, εκείνη, επιμένει, σε ξεσηκώνει,
πιστή στο ραντεβού, κάθε χρόνο.
Φοράει έναν ασπροκόκκινο Μάρτη στο χέρι μας,
μας ντύνει ελαφριά, βάζει λεβάντα στα μάλλινα,
μας παίρνει από το χέρι,
μας πάει βόλτες
σε πράσινα λιβάδια,
σε γαλάζιες θάλασσες,
σε κατακόκκινους αγρούς,
σκουπίζει το δάκρυ μας με λουλουδάτο μαντήλι,
μας βάφει κόκκινα αβγά,
κάνει πέρα το μαύρο,
κρατάει λευκές λαμπάδες,
μας φορά ρούχα, παπούτσια γιορτινά,
βάζει στο κεφάλι μας ένα πολύχρωμο, μαγιάτικο στεφάνι,
αφήνει μια πασχαλίτσα στην παλάμη μας,
γεμίζει μυρωδάτες πασχαλιές το ανθοδοχείο.
Το χρώμα της Άνοιξης
είναι ένα ουράνιο τόξο συναισθημάτων,
έχει απ’ όλα τα χρώματα!
Χρώματα απίστευτων αντιθέσεων!
Συναισθήματα απίστευτων αντιθέσεων!
Γέλιο και κλάμα
Λύπη και χαρά
έρωτα και χωρισμό,
Απογοήτευση κι ελπίδα,
όπως ακριβώς είναι η ζωή μας…
Φέτος, και κατ’ εξαίρεση-γιατί έτσι θέλουμε να ελπίζουμε- η καθημερινότητά μας ανατράπηκε, όλα έγιναν πιο σκοτεινά, πιο πολύτιμα. Και παίρνουμε κουράγιο από τα ανθισμένα δέντρα, τον ήλιο, τον ουρανό.
Φέτος, το μόνο χρώμα που φοράμε είναι της μάσκας, χρώμα πνιγηρό, απαραίτητο παρ όλα αυτά, φέτος καταλάβαμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και πως η άνοιξη θα μας προσπεράσει δίχως να κοιτάξει τη δική μας μελαγχολία . Φέτος η άνοιξη θα μας παραδώσει, ενήλικους στο καλοκαίρι.
