Φώτα σβηστά, τραπεζοκαθίσματα μαζεμένα, απόλυτη σιωπή. Λουλούδια και φυτά μισοανθισμένα ή κίτρινα και ξερά μάταια προσπαθούν ν’ αντισταθούν στην επέλαση της φθοράς και της φτώχειας. Της φτώχειας που συνεχίζει τον μακρύ της δρόμο, τόσον καιρό… Εδώ πλανιέται μόνο το φάντασμα της χρεοκοπίας. Όσο ο καιρός περνά, η εστίαση μοιάζει με τ’ αποδημητικά πουλιά, που δίνουν μιαν υπόσχεση στην άνοιξη που περιμένει την επιστροφή τους.
Η κατάσταση φαίνεται μη αναστρέψιμη. Ποια ελπίδα υπάρχει για τους μικρομεσαίους της εστίασης ή του τουρισμού, όταν έχουν ήδη πίσω τους τόσους μήνες πλήρους αναστολής και θα μετρήσουν κι αρκετούς ακόμη, όπως φαίνεται;
Η ευημερία για τους περισσότερους είναι ένα για πάντα χαμένο όνειρο, μια πραγματικότητα που ανήκει στα χέρια των λίγων. Βέβαια, έτσι γινόταν πάντα. Τα ποσοστά εκείνων, όμως, που ανήκουν πια κάτω από το όριο της φτώχειας, αυξάνονται αλματωδώς.
Η ζωή τώρα μετριέται αλλιώς. Με τη ζυγαριά των «κλικ». Μια μικρή προσπάθεια πέρα απ’ το τίποτα, για να πειστεί κανείς ότι έτσι ίσως μπορεί να τονώσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Καινούριο ζύγι στην εκκίνηση της νέας επιχείρησης μ’ ένα «κλικ»! Άραγε πόσα «κλικ» θα χρειαστούν, όχι για να ανοίξουν αλλά για να κλείσουν όσες επιχειρήσεις καταρρέουν μετά τη μακρόχρονη αναστολή λειτουργίας τους; Ο χώρος της εστίασης υποφέρει, καταστρέφεται. Κραυγή αγωνίας εν τη ερήμω, σε “ώτα μη ακουόντων”!
Έσοδα μηδενικά και φόβοι για μαζικά λουκέτα στο επόμενο διάστημα δεν είναι καθόλου προοπτικές αβάσιμες. Μέτρα στήριξης χωρίς κανένα κλαδικό διαχωρισμό οδήγησαν και θα οδηγήσουν τους ανθρώπους στην εξαθλίωση, στα χρέη, στα λουκέτα. Οι ελπίδες κρεμάστηκαν σε αγχόνες, τα κλειδιά έγιναν αυταπάτες, αδυνατώντας ν’ ανοίξουν πόρτες σκουριασμένες από την ωμή πραγματικότητα.
Ατέλειωτη σειρά από λουκέτα. Στήνουν χορό τελετουργικό, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μας, για ν’ ακολουθήσουμε τις ρυθμικές κινήσεις, έτσι κι αυτά, ακολουθούν το ένα το άλλο και χορεύουν στο «κύκνειο» άσμα του καφέ, της κρύας μπύρας, της χαράς, της ξεγνοιασιάς, των αναμνήσεων. Ο δείκτης covid είναι ο μόνος που ταξινομεί πια τις ζωές μας.
Όσο τα λουκέτα πληθαίνουν, τόσο οι ζωές καταστρέφονται. Ποιος δεν θα συμφωνήσει ότι στο πεδίο της οικονομίας η εστίαση είναι ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της πανδημίας και πολλοί άνθρωποί της έχουν διαβεί πια το κατώφλι της πείνας;
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Δεν είναι υπερβολή. Είναι μια ζοφερή, αλλά δυστυχώς ρεαλιστική προοπτική. Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Η βουβή διαμαρτυρία της κλειστής εστίασης δεν είναι καθόλου βουβή. Οι κραυγές αγωνίας των ανθρώπων της συγκινούν.
Σε μια χώρα με πενιχρά επιδόματα για κείνους που χτυπήθηκαν περισσότερο, σε μια χώρα που κρατά πάντα τους συσχετισμούς έτσι, ώστε να μη θίγονται τα συμφέροντα των ολίγων και δυνατών, σε μια χώρα, όπου το ψεύδος με τη μορφή υποσχέσεων έχει την τιμητική του, οι φόβοι και η ανασφάλεια, για όλους μας πια, έχουν τη δική τους τιμητική…
……………………………..
