Σοφία Παυλίδου «Χριστούγεννα πίσω απ’ τις κουρτίνες…»
«Χριστούγεννα πίσω απ’ τις κουρτίνες…»
Άνθρωποι και πράγματα
χάσανε πια γνώριμο σχήμα και νόημα.
Ξαφνικά συναντάς το κέλυφος της χαράς
και το βρίσκεις αδειανό.
Οδοιπόρος κι εσύ, όπως τόσοι
στο μονοπάτι της αμίλητης ύπαρξής σου.
Η ζωή κατοικεί πια μόνο στο φευγαλέο τώρα.
Παγωνιά έξω, αόρατο χιόνι στα μάτια σε χτυπά
όμως φως, που τρεμοσβήνει στην καρδιά σου
απιθώνει όνειρα και σκέψεις φωτεινές
στων παιδιών τα μαξιλάρια που κοιμούνται.
Τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται…
Τραβάς τις κουρτίνες …
Ο κόσμος δεν είναι πια μαγικός.
Οι δρόμοι σκοτεινοί …
Τα Χριστούγεννα άφωνα, μοναχικά.
Πυκνώνει η θλίψη, οι κουρτίνες βαραίνουν.
Χειμωνιάτικο φεγγάρι.
Καμιά φωνή πουθενά.
Κανείς ήχος δε σκιρτά στα φύλλα, στα κλαδιά.
Τα Χριστούγεννα σωπαίνουν…
Ξέρεις πως δίπλα σου, στα νοσοκομεία
κάποιοι αυτήν τη στιγμή φεύγουν μόνοι
χωρίς αποχαιρετισμούς.
Ούτε μνήμη, ούτε δόξα.
Η νίκη των αριθμών…
Ο ήχος του αγέρα γίνεται βαρύς.
Ο μόνος ήχος…
Τραβάς τις κουρτίνες, τις κλείνεις.
Αν κάθε στιγμή συνοψίζει τη ζωή μας
για ποια ζωή μιλάμε ετούτη τη στιγμή;
Μέσα μας πρέπει να γίνει η Γέννηση.
Έξω στέκει το σχήμα της.
Αποζητάμε το υλικό των ονείρων
το φάρμακο της μνήμης
για να χτίσουμε το σπίτι της ελπίδας
για τα άλλα Χριστούγεννα
που θα έρθουν…
