“Ανάμεσα από φορεία βιαστικά και ανθρώπους αδιάφορους να κλαίει ….”
45 χρονών, μυαλό παιδικό αθώο, ακίνητα χέρια ακίνητα πόδια, ακίνητη και η διάγνωση του αυτισμού που του πρωτόδωσαν βρεφάκι.
Τον φέραν μέσα στη νύχτα ανάμεσα σε τόσα φορεία. Παντού η ίδια εικόνα, παντού οι ίδιες λέξεις.
Πνευμονία, χαμηλό οξυγόνο, αυτός εισαγωγή, εκείνος σπίτι, χρειαζόμαστε βοήθεια παιδιά δεν προλαβαινουμε/ποιος να σε ακούσει
Δύστυχε
κανείς δεν θα σε ακούσει.
Μόνο που αυτό βρέθηκε σπίτι.
Αστυνομικοί σπασαν την πόρτα, κάποια μακρινή αδελφή έπαιρνε από μέρες τηλέφωνα, αναπάντητα.
Αγκαλιά δίπλα στη μάνα.
Στάση εμβρυική, θαρρείς και θα πετάξει.
Κορονοϊο και οι δυο, σύσταση να μείνουν σπίτι.
Αποφύγετε τις συναναστροφες, όχι κόσμο σπίτι.
Όλη τους τη ζωή να τους αποφεύγει ο κόσμος και τώρα αυτοί το πάνω χέρι.
Η μάνα από μέρες πεθαμένη και αυτό να κλαίει, να κλαίει…
Όλη τη νύχτα, δίχως ανάσα με χαμηλό οξυγόνο, ακίνητο
ανάμεσα από φορεία βιαστικά και ανθρώπους αδιάφορους
να κλαίει..
