Γιώργος Γαλίτης: Ένας χαρισματικός κωμικός “παλαιάς κοπής” ή αλλιώς… ο Ημαθιώτης Τζέρι Λιούις – συνέντευξη στον Άρη Ορφανίδη

Συνέντευξη στον Άρη Ορφανίδη για τη faretra.info

• “Τα Ραδίκια ανάποδα”: 13 ρόλοι σε ένα έργο από έναν ηθοποιό που είναι και συγγραφέας. Πόσο δύσκολο είναι να είστε επί σκηνής μόνος σας με τόσες εναλλαγές;

Είναι δύσκολο. Παίζεται επί 9 χρόνια. Οι 13 ρόλοι είναι σκηνικές περσόνες που θα ήθελα να υποδυθώ σε κωμωδίες. Το έργο περιέχει μιμήσεις προσώπων που θα πρέπει να είναι καθαρές, σαφείς, να μην υπάρχει σύγχυση. Ο χρόνος στην κωμωδία είναι πολύτιμος και καταλυτικός, γι΄ αυτό πρέπει να είναι συμπυκνωμένος. Το δύσκολο τεχνικά είναι το ότι επειδή είμαι μόνος επί σκηνής χωρίς βοήθεια, πρέπει να προσέχω να μη χαθεί ο ρυθμός. Χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση. Τα λάθη δε συγχωρούνται. Φροντίζω από πριν να λειτουργούν όλα στην εντέλεια. Ο ήχος, τα σκηνικά, η μουσική ώστε επί σκηνής να είμαι προσηλωμένος αποκλειστικά και μόνο στην ερμηνεία.

• Ποιος είναι ο ρόλος της σάτιρας;

Να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα με τρόπο διασκεδαστικό. Όταν ο θεατής γελά και λυτρώνεται με ό,τι σατιρίζεται επί σκηνής, η σάτιρα κρίνεται πετυχημένη. Η σάτιρα έχει πάρει άλλη μορφή με την έκρηξη των κοινωνικών μέσων στο διαδίκτυο. Ο καθένας μπορεί πλέον ανεξέλεγκτα να σατιρίζει όπως και όποτε θέλει με ευκολία και χωρίς ευθύνη. Έχει χαθεί η μαγεία της σάτιρας. Επιθεωρήσεις, όπως τις ξέραμε, δεν υπάρχουν πια. Παλιά μόνο στο θέατρο γινόταν σάτιρα. Επίσης ο καταιγιστικός ρυθμός που αλλάζουν τα πράγματα ή που ενημερωνόμαστε γι αυτά δεν αφήνει το περιθώριο και την άνεση χρόνου να τα επεξεργαστείς και να τα σατιρίσεις. Μέχρι να σχολιάσεις κάτι έχει γίνει ατμός και δε μένει τίποτα να σχολιάσεις. Η ψηφιακή κυριαρχία έχει ζημιώσει τη σάτιρα. Έχει χαθεί η βαρύτητα, το βάθος και η δυναμική της μέσα στην κονωνία. Κάποια στιγμή ονειρεύομαι να γράψω μια επιθεώρηση που θα θίγει όλους τους διαχρονικούς σημαντικούς προβληματισμούς του ανθρώπου και δε θα εξαντλείται στην επικαιρότητα, όπως γίνεται σήμερα.

• Ποια η σχέση κωμωδίας και δράματος;

Συνάπτονται, διαπλέκονται, αλληλοεπικαλύπτονται. Μια δραματική κατάσταση μπορεί να έχει και την κωμική της πλευρά και το ανάποδο. Όμως η κωμωδία είναι πιο δύσκολη διότι περιέχει το δράμα, έχει τραγικό υπόβαθρο. Άρα εξ΄ αυτού όπως και να το κάνουμε έχει έναν βαθμό δυσκολίας παραπάνω. Το δράμα είναιπροστατευμένο απ΄ το κοινό, απ΄ τον σκηνοθέτη, απ΄ τους συμπρωταγωνιστές επί σκηνής. Το κοινό δεν απαιτεί να τον κάνει να κλάψει ο δραματικός ηθοποιός ή τουλάχιστον λιγότερο. Αντιθέτως στην κωμωδία το κοινό περιμένει και απαιτεί να γελάσει και εξ΄ αυτού είναι πιο απαιτητικό από τους ηθοποιούς. Το αποτέλεσμα είναι πιο άμεσο στην κωμωδία. Η επιτυχία είναι πιο μετρήσιμη και κρίνεται απλά απ΄ το αν ο θεατής γελάει ή όχι. Στο δράμα δεν είναι έτσι. Στο δράμα μπορείς να το ΄΄κλέψεις΄΄ με διάφορους τρόπους. Μπορούν να σε βοηθήσουν σε αυτό οι συμπρωταγωνιστές και ο σκηνοθέτης ή ο ηχολήπτης ή ο μουσικός επιμελητής να συνδράμει για να υποβάλει τη συγκίνηση. Η κωμωδία είναι επικίνδυνο είδος…μπορείς να εκτεθείς ανεπανόρθωτα. Στην κωμωδία είσαι μόνος σου, είσαι πιο άμεσα εκτεθειμένος, απαιτεί εγρήγορση. Στο δράμα κινείσαι σε μια δεδομένη ατμόσφαιρα που έχεις χτίσει από πριν, δομημένη και ασφαλή. Στην κωμωδία παρεισφρέει το απρόβλεπτο και το αστάθμητο της στιγμής. Προς επίρρωση ότι πρόσφατα έπαιξα τον Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς που συνδυάζει κωμικά και δραματικά στοιχεία και με άγχωσαν μόνο τα κωμικά μέρη για το αν θα προκαλούσαν γέλιο ή όχι.

• Τι σημαίνει κωμωδία για σας; Ποια είναι τα δομικά υλικά της;

Τα υλικά της κωμωδίας είναι τα ίδια με του δράματος. Η αλήθεια, η εντιμότητα με την οποία διαχειρίζεσαι τον ρόλο και η αυθεντικότητα είναι τα κύρια συστατικά. Χρειάζεται μέτρο επίσης. Μπορείς εύκολα να παρεκκλίνεις στο κακόγουστο. Ένα αστείο μπορεί εύκολα να γίνει χυδαίο και προσβλητικό πάνω στον ενθουσιασμό της ερμηνείας και κυρίως της αποδοχής απ΄ το κοινό μέσω των αντιδράσεων γέλιου και των χειροκροτημάτων. Το γέλιο μπορεί να σε παρασύρει σε υπερβολές. Η έλλειψη του επίσης μπορεί να σε παρασύρει σε ακρότητες προκειμένου να το αποσπάσεις, να το κερδίσεις. Άρα δεν πρέπει να παρασύρεσαι από τη μεγάλη αποδοχή του κοινού. Αυτό είναι παγίδα. Χρειάζεται καλή διαχείριση και απόλυτη συγκέντρωση στο τι κάνεις, γιατί το κάνεις και κυρίως πώς το κάνεις. Τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας. Πρέπει να προσέχεις την ανάσα σου, τον ρυθμό, την παύση, τον συντονισμό κίνησης, φωνής και μορφασμού, τις μεταπτώσεις και εναλλαγές. Είναι δύσκολα τεχνικά στοιχεία που χρειάζονται μελέτη. Αν τα χάσεις επειδή το κοινό δεν αντιδρά κατά το προσδοκώμενο, θα κάνεις σπασμωδικές κινήσεις, υπερβολές, αστοχίες και αντί να το κερδίσεις θα το χάσεις ακόμη περισσότερο και τελεσίδικα. Χρείαζεται ταπεινότητα, ψυχραιμία και μέτρο. Ο κωμικός χαρακτήρας είναι κατά βάση δραματικός. Ενέχει τραγικότητα διότι υπομένει, υποφέρει, έχει προβλήματα, δοκιμάζεται. Ποτέ ένας κωμικός χαρακτήρας δεν είναι ευτυχής χωρίς προβλήματα. Πάντα κάτι του λείπει. Το κωμικό στοιχείο πηγάζει απ΄ ένα έλλειμμα γι΄ αυτό και είναι στο βάθος του δραματικό. Ακόμη και η φάρσα στηρίζεται σε δραματικά στοιχεία που τα αναπαριστά με τρόπο κωμικό.

• Ασχολείστε με μια ακόμη μορφή σατιρικής – κωμικής έκφρασης, τη γελοιογραφία. Πώς ξεπήδησε αυτό το ταλέντο σας και ποια ανάγκη σας καλύπτει; Υπάρχουν σατιρικές πτυχές που μπορούν να αναδειχθούν καλύτερα πάνω στο χαρτί μέσω των σκίτσων; Ποιες οι διαφορές με την κωμική έκφραση επί σκηνής;

Το θέατρο είναι κάτι που αλλάζει, διέπεται από τη μοναδικότητα της στιγμής που περνά και χάνεται.Η γελοιογραφία, πάλι, μένει. Είναι εκεί, είναι ένα καραβάκι που το φτιάχνεις και φεύγει αλλά επιστρέφει συνάμα. Γίνεται πάνω στο χαρτί με απλά μέσα, δεν είναι υπερπαραγωγή, χρειάζεται παρατήρηση, έχει δυσκολίες. Όταν είναι καλή μια γελοιογραφία και πετυχαίνει τον στόχο της μπορεί να είναι καλύτερη και από μια θεατρική παράσταση. Διότι πρέπει να συμπυκνώσεις νοήματα χωρίς κείμενο, να είναι σύντομη, μεστή και ελκυστική στον αναγνώστη. Το βασικό μου γελοιογραφικό υλικό τοποθετείται μεταξύ 1983 και 1991 χρονιά που με βρήκε στη δραματική σχολή οπότε και άρχισε να με απορροφά η υποκριτική με αποτέλεσμα η γελοιογραφία να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ξανάρχισα να ασχολούμαι με τη γελοιογραφία στην καραντίνα κατά τη διάρκεια της οποίας είχα αρεκετό χρόνο και έμπνευση να κάνω πολλές γελοιογραφίες. Είναι σημαντικό να βλέπεις και να διαβάζεις γελιογραφίες για να μπορείς να κάνεις γελοιογραφίες.

• Τι θα έλεγαν οι “Διαπλεκόμενοι” 23 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση;

Φαντάζομαι τις “διαπλεκόμενες” γριές μέσα στην καραντίνα με μάσκες και αντισηπτικά να σχολιάζουν τον Τσιόδρα. Δυστυχώς τα κανάλια δεν ενδιαφέρονται για σπονδυλωτές σατιρικές εκπομπές. Κάτι τέτοιο χρειάζεται οργάνωση, κόπο, χρόνο, χρήμα. Στην Ελλάδα ανακαλύψαμε την 45λεπτη κωμωδία, ενώ παντού στον κόσμο διαρκεί μια τηλεοπτική κωμωδία το πολύ 30 λεπτά. Αυτό σημαίνει έκπτωση στην ποιότητα χάριν των διαφημίσεων και της εμπορικότητας. Για να κάνεις 45 λεπτά κωμωδία θες δέκα Γούντι  Άλεν!

Είστε χαρακτηρισμένος ως κωμικός ηθοποιός. Γιατί εξειδικευθήκατε στην κωμωδία;

Μου άρεσαν τα αστεία. Ενώ ήμουν κατά βάση εσωστρεφής και συνεσταλμένος, ξαφνικά ως δια μαγείας όταν έκανα αστεία ΄΄λυνόμουν΄΄, γινόμουν ένας άλλος..στην ουσία όμως αυτός που πραγματικά ήμουν. Ήταν η διέξοδος από την εσωστρέφειά μου. Μέσα στην τάξη, στην αυλή του σχολείου, όταν έκανα αστεία και άκουγα το γέλιο, αισθανόμουν την αποδοχή και γέμιζε η ψυχή μου. Πάντα ήθελα να κάνω τους άλλους να γελάνε. Ήταν λοιπόν φυσική εξέλιξη το να εξειδικευθώ στην κωμωδία. Λείπει το γέλιο απ΄ τη ζωή μας. Ζούμε σε άγριες εποχές, ζοφερές, σκοτεινές. Από την κρίση ιδίως και μετά πολλές σκοτεινές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις αλλοφρόνων και παραφρόνων ξεφύτρωσαν ζητώντας την ψήφο μας. Υπάρχει απελπισία και απόγνωση. Το γέλιο λοιπόν είναι αντίδοτο στον σκοταδισμό που ζούμε. Η κωμωδία λυτρώνει. Το γέλιο είναι συγκολλητική ουσία, λειτουργεί ενωτικά όπως ο χορός. Είναι σαν να πιανόμαστε όλοι χέρι χέρι όταν γελάμε με το ίδιο πράγμα και για τον ίδιο λόγο. Όταν γελάνε εκατοντάδες άτομα ταυτόχρονα, συντονίζονται και γίνονται μια ομάδα χωρίς να γνωρίζονται. Αυτό είναι μαγικό και είναι ΄΄προσόν΄΄ του θεάτρου.

• Πώς διαχειρίζεστε τη στιγμή που το κοινό σας δε θα γελάσει μ’ ένα αστείο. Τι κάνει ένα αστείο να “περάσει”  στο κοινό;

Ο τρόπος που το κάνεις και η διάθεση του κοινού τη δεδομένη στιγμή. Υπάρχει τρόπος να αλλάξει η διάθεση του κοινού. Άλλο το κοινό του Σαββάτου που βγαίνει και λέει: ΄΄θα διασκεδάσω, κάνε με να διασκεδάσω΄΄. Είναι πιο απαιτητικό ή μπορεί να ΄χει ταλαιπωρηθεί πριν στην κίνηση και να είναι κακοδιάθετο, εκνευρισμένο και να είναι πιο δύσκολο να του αλλάξεις τη διάθεση. Πρέπει να φανείς ψύχραιμος και να μη χάσεις την ενέργεια και τη δυναμική σου. Οι θεατές είναι οι κυρίαρχοι του θεάτρου και αυτό επαληθεύεται από το όνομά του. Ειδάλλως θα λεγόταν ηθοποιείο αν ήταν κυρίαρχος ο ηθοποιός. Δεν έχει νόημα η τέχνη μας χωρίς τον θεατή. Ο θεατής είναι μέτοχος και συνδημιουργός του θεατρικού σκηνικού γίγνεσθαι.

• Έχετε πει ότι, όταν γράφετε ή παίζετε, αναρωτιέστε αν θα άρεσε στον Θύμιο Καρακατσάνη και στον Χάρρυ Κλυνν; Τι σημαίνουν οι άνθρωποι αυτοί για εσάς;

Ο Χάρρυ ήταν πρωτοπόρος στην “όρθια” κωμωδία (stand up comedy) και στις μιμήσεις. Από μαθητής δημοτικού “έλιωνα” τις κασέτες και τις ταινίες του προσπαθώντας να μιμηθώ τους χαρακτήρες που παρίστανε. Από τότε είπα “αυτό θέλω να κάνω”. Ήταν η πρώτη μου κυρίαρχη επιρροή. Ήταν όνειρο μου να συνευρεθούμε σκηνικά και πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του τηλεοπτικού θεάματος “Πολίτης Κλυνν”, όπου έγραψα κάποια τραγούδια και σκετς. Ήμουν επίσης στο συγγραφικό επιτελείο σε 5 θεατρικές επιθεωρήσεις του Χάρρυ Κλυνν από το 1995 ως το 2005 (Καυκαλήθρες και Τσιτσίραυλα, Εμπρός προς τα πίσω, Μίλα μου και…μανταρίνια, Καλατράβα με κι ας κλαίω, Και φάγανε αυτοί καλά κι εμείς…χειρότερα) στις 2 εκ των οποίων έπαιξα. Από τον Κλυνν πήρα την πείρα, δυστυχώς το ταλέντο δε μεταγγίζεται. Μου έμαθε ότι η σάτιρα στρέφεται κατά των ισχυρών, της εξουσίας. Πρώτα ξεκινάς απ΄ την αυτογελοιοποίηση και τον αυτοσαρκασμό και μετά νομιμοποιείσαι να περάσεις στη σάτιρα των άλλων. Χτυπάς ψηλά χωρίς φόβο. Δεν κάνεις διακρίσεις στη σάτιρα, χτυπάς τον ισχυρό και προστατεύεις τον αδύναμο. Αυτά μου έμαθε ο Κλυνν. Από τεχνικής απόψεως έμαθα τις φωνές και τις μιμήσεις του Κλυνν, στις οποίες πειραματιζόμουν από την παιδική μου ηλικία. Όλοι οι διάδοχοι του μεταγενέστερα  “πατούν” στις περσόνες που έκανε ο Κλυνν. Ήταν πρωτοπόρος στην πολιτική σάτιρα και στην όρθια κωμωδία την οποία έφερε στην Ελλάδα από την Αμερική το 1974. Με τον Θύμιο συνεργαστήκαμε σε τέσσερα έργα από το 2004 έως το 2006. Στον Πλούτο και την Ειρήνη του Αριστοφάνη, στο Μικροί Φαρισαίοι του Ψαθά και στο Ξανά μαζί του Σάιμον. Υπήρξα μαθητής του πιστός και αφοσιωμένος. Ο Θύμιος ήταν ένα υποκριτικό θηρίο ανεξάντλητο. Έβγαζε συναίσθημα με μια του λέξη ή με έναν του μορφασμό. Απίθανος στον αυτοσχεδιασμό, έχτιζε εντυπωσιακά τους ρόλους τους. Στις πρόβες μαγευόμουν. Ήταν σχολείο. Κάθε πρόβα ένα σεμινάριο υψηλής υποκριτικής. Θυμάμαι σε μια σκηνή ότι έπρεπε να κρατάω-υποτίθεται- ένα κουτί. Ο Θύμιος όταν σκηνοθετούσε έδειχνε πώς έπρεπε να παίξουμε. Το έκανε τόσο καλά και πειστικά θαρρείς και το έβλεπα μπροστά μου το κουτί. Αυτό είναι το θέατρο. Κάνει το τίποτα κάτι και το ψέμμα αλήθεια. Μέσα από ένα ψέμμα μπορεί να ξεπηδήσει μια μεγάλη αλήθεια. Ρόλοι υπάρχουν δίπλα μας παντού. Το κλειδί είναι η ατέρμονη παρατήρηση των πάντων γύρω μας. Και  έπειτα η δημιουργική αφομοίωση και χρήση αυτών που παρατηρούμε.

• Αν δεν ήσασταν ο Γιώργος Γαλίτης, ποιος κωμικός θα θέλατε να είστε;

Ο Μπάστερ Κίτον, ένας υπέροχος κωμικός αλλά και δραματικός ηθοποιός, ένας αξεπέραστος κλόουν που άφησε τεράστια παρακαταθήκη. Ο μεγαλύτερος κωμικός όλων των εποχών.

• Ποιες θεατρικές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές εμφανίσεις σας έχουν χαραχθεί στη μνήμη περισσότερο από τις άλλες;

Κινηματογράφο έχω κάνει λίγο, γι΄αυτό κρατώ όλες τις συμμετοχές μου. Στα θεατρικά πράγματα σίγουρα τα Ραδίκια ανάποδα, που είναι μια δική μου δουλειά, διότι με αυτή με ξανα-ανακάλυψαν οι συνάδελφοί μου. Αναμφισβήτητα ο πρώτος μου ρόλος, ο υπηρέτης Ετιέν, στον Ράφτη κυριών του Φεντό, διότι ήταν η πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο το 1994. Δεν ξεχνώ τον ρόλο μου ως ο σύμβουλος Βάλτερ στη Σπασμένη Στάμνα του Φον Κλάιστ, με τον Πέτρο Φιλιππίδη το 2001. Μια ευτυχής στιγμή ήταν όταν έπαιξα στο πλάι του Θύμιου Καρακατσάνη στην κωμωδία Οι μικροί Φαρισαίοι του Ψαθά τον ρόλο του Αριστείδη του Ατυχή το 2004 και μια ακόμη ως Ερμής στην Ειρήνη του Αριστοφάνη το 2005. Τέλος κρατώ στη μνήμη τον ρόλο μου ως Μαρκήσιος Φορλιπόπολι στη Λοκαντιέρα του Γκολντόνι με τον Γιάννη Μπέζο το 2008. Όσον αφορά το τηλεοπτικό πεδίο, σταθμός στην καριέρα μου ήταν η σατιρική εκπομπή  “Διαπλεκόμενοι”.

• Κορωνοϊός!;

Αν κάποιος μας έλεγε στις αρχές Μαρτίου ότι θα κλεινόμασταν στα σπίτια μας για δύο μήνες, θα τον περνούσαμε για τρελό.Το ίδιο αν κάποιος μας έλεγε ότι θα βλέπαμε καχύποτα, σαν εχθρό σχεδόν, έξω στον δρόμο τον κάθε περαστικό που θα μας ζύγωνε σε μικρή απόσταση. Μια τέτοια κοινωνία φοβική δεν μπορεί να διασκεδάσει όπως πριν. Είναι ζήτημα πλέον. Θα περιοριστούμε σε μικρές παραγωγές, έργα ολιγάνθρωπα με 3 ως 4 ηθοποιούς. Ελπίζω μόνο οι θεατές να μην είναι 3,4. Το χειμώνα θα είναι πιο δύσκολα, διότι θα αυξηθεί ο κίνδυνος και ο φόβος. Λόγω κρύου δε θα μπορούν να γίνονται εκδηλώσεις σε εξωτερικούς χώρους οπότε το πώς θα μπορέσει ο κόσμος να συναθροιθεί για να παρακολουθήσει ένα θέαμα σε κλειστούς χώρους θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα.

• Ο κορωνοϊός και η καραντίνα αποτελούν αντικείμενο ή πηγή σατιρικής αξιοποίησης;

Πάντα και κυρίως τα δυσάρεστα αποτελούσαν πηγή έμπνευσης και σάτιρας. Το χιούμορ και η σάτιρα πυροδοτείται και τροφοδοτείται σε περιόδους δύσκολες και δυσάρεστες. Είναι αντίβαρο και αντίδοτο στη σκληρή πραγματικότητα. Μέσα στην καραντίνα χωρίς χιούμορ και σάτιρα θα μας καταπλάκωνε ο ζόφος και ο φόβος.

• Παρακολουθείτε τα καλλιτεχνικά τεκταινόμενα της Ημαθίας;

Δεν έχω τόσο μεγάλη επαφή, όπως παλιά που συνεργαζόμουν με την εφημερίδα “Νέοι καιροί” της Νάουσας, όπου συνεχίζω να είμαι συνδρομητής. Εκεί πρωτοξεκίνησα να δημοσιεύω 15 ετών τις γελοιογραφίες μου. Ό,τι μπορώ να μάθω πλέον για την Ημαθία το μαθαίνω από Ημαθιώτες φίλους μου στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Είναι δύσκολο να ασχοληθείς στην επαρχία εν γένει με το θέατρο και να μπορείς να σταθείς επαγγελματικά με αξιώσεις. Το σπίτι μου είναι η Ημαθία και ειδικώς η Νάουσα και πάντα σκέφτομαι την επιστροφή. Απ΄την άλλη, βλέποντάς το πραγματιστικά, δεν μπορώ να αφήσω την Αθήνα διότι αγαπώ πολύ το θέατρο και δυστυχώς μόνο στην Αθήνα μου δίνεται η ευκαιρία να ευοδώνονται τα θεατρικά σχέδιά μου. Όσες φορές όμως μπορώ να ανέβω στην Ημαθία ή να βοηθήσω σε κάποιο τοπικό εγχείρημα όταν μου ζητείται, επιδιώκω να το κάνω με μεγάλη χαρά και προθυμία. Νομίζω πως είναι μεγαλύτερη προσφορά να εκπροσωπείς τον τόπο σου μακριά απ΄αυτόν, να μιλάς γι΄αυτόν σε άλλους, ξένους. Φροντίζω να μνημονεύω τον τόπο μου με κάθε ευκαιρία…δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ρίζες μας. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις ερασιτεχνικές παραστάσεις, τους φίλους και την αγάπη του κόσμου στα πρώτα μου βήματα στη Νάουσα.

• Σε ποιον θεατή θέλετε να αρέσετε;

Στον δύσκολο, στον απαιτητικό, στον έξυπνο. Σε αυτόν εστιάζω όλη μου τη σκηνική ενέργεια, γι΄αυτόν μου αρέσει να παίζω και να βελτιώνομαι συνεχώς. Όταν φθηναίνεις την προσπάθεια σου, ακυρώνεις τον θεατή και τον εαυτό σου.

• Ποιους ανθρώπους θαυμάζετε;

Αυτούς που μιλούν ωραία, μεστά, συγκροτημένα και με ευχέρια λόγου. Δεν το είχα ποτέ αυτό το χάρισμα και το θαυμάζω. Εγώ εκφράζομαι επί σκηνής και με τα σκίτσα μου.

• Ποια είναι τα όνειρά σας;

Δύο είχα. Το ένα το πραγματοποίησα. Ως παιδί ονειρευόμουν να γυρίσω στη Νάουσα ανεβάζοντας δικό μου έργο και το έκανα το 2014 με τα Ραδίκια ανάποδα. Έζησα ξανά την ατμόσφαιρα των παιδικών μου χρόνων και τη μυρωδιά του θεάτρου που ‘χα πρωτοπαίξει ως μαθητής. Το δεύτερο που εκκρεμεί είναι να γυρίσω μια σπουδαία ταινία που θα αφήσει εποχή!

• Τι σας θλίβει;

Το ότι δεν αναδεικνύονται και δεν προωθούνται οι ταλαντούχοι άνθρωποι. Το ότι δεν υπάρχει μέριμνα για τους άξιους. Υπάρχει αναξιοκρατία. Προωθούνται όσοι έχουν γνωριμίες ως επι το πλείστον κι όχι όσοι έχουν προσόντα. Στον χώρο μου δεν υπάρχει μηχανισμός προώθησης ταλέντων. Υπάρχουν πολλές σχολές. Θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο τρεις ή τέσσερις σχολές και αρκετά λιγότεροι ηθοποιοί για να έχουν δουλειά όλοι αφενός και αφετέρου για να υπάρχει καλύτερη ποιότητα ηθοποιών. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσφέρουν ανιδιοτελώς στο θέατρο. Οι περισσότεροι θρέφουν τον εγωκεντρισμό και τη ματαιοδοξία τους, προωθώντας τον εαυτό τους και τις παρεούλες τους. Κι αυτό διατρέχει όλους τους επαγγελματικούς κλάδους. Στην Ελλάδα δεν κάνουμε δουλειές αλλά δουλίτσες. Αρεσκόμαστε στην προχειρότητα και στο εφήμερο. Οι ηθοποιοί καλούμαστε να ισορροπήσουμε μεταξύ οικονομικής και καλλιτεχνικής επιβίωσης. Κάνουμε καλλιτεχνικές υποχωρήσεις προκειμένου να επιβιώσουμε οικονομικά αλλά και οικονομικές προκειμένου να εκφραστούμε καλλιτεχνικά και να κάνουμε αυτό που μας γεμίζει. Αρκεί να μη σβήνουμε με τις καλλιτεχνικές μας επιλογές υπό την πίεση της επιβίωσης την μέχρι τότε καριέρα μας προδίδοντας τις καλλιτεχνικές μας αξίες. Σε πολλές δουλειές λείπει η εντιμότητα. Εκεί δεν κάνω εκπτώσεις. Τις αποφεύγω. Αποφεύγω παραστάσεις που προάγουν καλλιτεχνικά το απόλυτο μηδέν. Συχνά στο βωμό της λογικής της παρέας και της εξυπηρέτησης φίλων θυσιάζεται το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Κυριαρχεί η δηθενιά. Βλέπω έργα, τα οποία καταστρέφονται. Διασκευάζονται, γίνονται ανόητα… Χάνουν τους χυμούς τους, γιατί πρέπει «να το κάνουμε κάπως αλλιώς». Γιατί εμείς «είμαστε ανώτεροι του έργου»… Δυστυχώς… Οι μεγάλοι ρόλοι είναι πολύ σπουδαιότεροι από την προσωπικότητα του κάθε ηθοποιού. Αυτό πιστεύω εγώ. Ο ηθοποιός πρέπει να πάει να βρει το ρόλο. Πρέπει να τον ψάξει. Μέσα του. Όχι να φέρει το ρόλο και να τον περάσει «κοστουμάκι» στον εαυτό του και να πει ότι έπαιξε Άμλετ ή Ριχάρδο… Δεν έπαιξες! Έπαιξες τον εαυτό σου, ο οποίος έκανε ό,τι τον βόλευε. Το θέατρο δεν είναι για να μας βολεύει. Το θέατρο είναι για να μας παιδεύει, να μας εκπαιδεύει και να μας ξεβολεύει από τις βεβαιότητες μας. Ο χρόνος ορίζει τα πάντα, δείχνει την αξία των ανθρώπων, μαρτυρά την ποιότητα των καλλιτεχνών.

• Τι σας ικανοποιεί;

Το ότι είμαι στον χώρο σθεναρά και αδιαλλείπτως, επιμένω κάνοντας αυτό που μου αρέσει με όλη μου την ψυχή και με αναγνωρίζουν οι συνάδελφοί μου κι ο κόσμος. Αυτά είναι τα παράσημα μου.

• Αν η ζωή ήταν ταινία ή θεατρικό έργο ποιον τίτλο θα της δίνατε;

“Ακόμη προσπαθεί”

Αγαπημένα …εν συντομία

Προορισμός: Νάουσα

Εποχή: Μεσοπόλεμος, καθώς ανθούσε ο βουβός κωμικός κινηματογράφος

Βιβλίο: “Διηγήματα” Τσέχωφ

Συγγραφέας: Τσέχωφ

Ταινία: Μπραζίλ

Σκηνοθέτης: Τσάπλιν

Ηθοποιός: Μπάστερ Σέλερς ή Πίτερ Κίτον (εκ της μίξης των Μπάστερ Κίτον και Πίτερ Σέλερς)

Ρόλος: Ο Ανδρέας από το Αλίμονο στους νέους (πρωτοερμηνευμένος από τον υπέροχο Δημήτρη Χορν)

• Την περίοδο 2019-20 πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις Αλίμονο στους νέους και ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς

• Την ερχόμενη περίοδο θα πρωταγωνιστήσει στην κωμωδία Ο Κλέαρχος ,η Μαρίνα κι ο Κοντός

Άρης Ορφανίδης

Φιλόλογος/Γλωσσολόγος