Παγόβουνο εθνικών – οικονομικών προβλημάτων και πολιτική αντιπαράθεση σε βούρκο
Η σκηνή από την ταινία «Τιτανικός» είναι χαρακτηριστική: Το πλοίο έχει προσκρούσει στο παγόβουνο και έχει πάρει ελαφρά κλίση, οι επιβάτες αναζητούν σωστικά μέσα ανάλογα με την ταξική τους διαστρωμάτωση, κυβερνήτης και αξιωματικοί «το παίζουν» ψύχραιμοι και η ορχήστρα του πλοίου συνεχίζει να παίζει ρυθμούς «κανονικότητας»…
Στα πρώτα γενέθλια της κυβερνητικής θητείας της Ν.Δ. η κατάσταση δεν μοιάζει διαφορετική απ’ ό,τι ήταν στα καταστρώματα της πρώτης θέσης αλλά και στα «υποστρώματα» της στοιβαγμένης φτωχολογιάς που συμπλήρωναν τους επιβάτες του «αβύθιστου» υπερωκεανίου. Όσο για την ορχήστρα, που περί άλλων τυρβάζει, στην περίπτωση του κυβερνητικού «Τιτανικού» είναι μεγαλύτερη, αρτιότερη και πολυσύνθετη, ένα ολόκληρο σύστημα που με επιτυχία μέχρι αυτή τη στιγμή δημιουργεί τη «μαγική εικόνα», η οποία ωστόσο ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Δυνατή και σθεναρή…
Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί οι οποίοι πλαισιώνονται και από ένα ικανού μεγέθους και επιρροής δίκτυο Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης «πωλούν» την εικόνα της οργανωμένης και σθεναρής κυβέρνησης η οποία:
-
Αντιμετώπισε επιτυχώς την κρίση του κορωνοϊού.
-
Αντιμετώπισε το «κόλπο» που επιχείρησαν να στήσουν οι Τούρκοι στον Έβρο.
-
Αντιμετώπισε τις τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες επιχειρήσεων και εργαζομένων που προέκυψαν από την καραντίνα.
Ταυτόχρονα, οι μηχανισμοί με τους οποίους οι κυβέρνηση είναι σε θέση να διαμορφώσει το πολιτικό κλίμα και την ατζέντα έχουν μέχρι στιγμής με επιτυχία φέρει σε θέση άμυνας την αξιωματική αντιπολίτευση βγάζοντας στη φόρα τμηματικά υλικό «νόμιμων παρακολουθήσεων» της ΕΥΠ, το οποίο εκθέτει (και απειλεί να εκθέσει) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εν λόγω τακτική δημιουργεί μια ατμόσφαιρα βούρκου που εξυπηρετεί, θα πρέπει να σημειώσουμε, την κυβέρνηση, καθώς υπονομεύεται η αξιοπιστία της όποιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται ο μόνος κυρίαρχος του παιχνιδιού, έχοντας όλα τα χαρτιά και τις πρωτοβουλίες στα χέρια του.
Τα φαινόμενα απατούν
Ωστόσο, στα χέρια του πρωθυπουργού, εκτός από τις πρωτοβουλίες βρίσκεται και το πηδάλιο της χώρας που θυμίζει «Τιτανικό», καθώς:
-
Εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ασφυκτική οικονομική εποπτεία από τους δανειστές, άρα και τα περιθώρια της κυβέρνησης για δημοσιονομικούς χειρισμούς είναι ελάχιστα.
-
Εξακολουθεί – όπως και ο υπόλοιπος κόσμος – να ζει υπό το άγχος της εκδήλωσης του δεύτερου κύματος της πανδημίας με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει για την ασθενική οικονομία της χώρας.
-
Αναμένει την αποτύπωση της οικονομικής καταστροφής όπως αυτή φαίνεται να διαμορφώνεται στον τουριστικό τομέα, ο οποίος συνεισφέρει περί το 20% του ΑΕΠ.
-
Αναμένει μετά το τέλος του καλοκαιριού την αποτύπωση στην πραγματική οικονομία – και στις τσέπες των πολιτών – των συνεπειών της πανδημίας και των μέτρων που λήφθηκαν για την αντιμετώπισή της.
-
Παρακολουθεί από θέση άμυνας την εκδήλωση μιας συντονισμένης και καλά οργανωμένης τουρκικής επιθετικότητας η οποία εκδηλώνεται σε όλο το εύρος των ελληνοτουρκικών διαφορών, οδηγώντας την ελληνική διπλωματία πέρα από τα «όρια» των κόκκινων γραμμών που έχουν τεθεί.
Αντιμέτωπη με αυτά τα προβλήματα η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναζητά στηρίγματα στις διεθνείς συμμαχίες και τους εταίρους της χώρας. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά στα ελληνοτουρκικά, αρχίζει και γίνεται σαφές ότι η αναμενόμενη συνδρομή περιορίζεται σε συστάσεις για έναν ελληνοτουρκικό διάλογο οι οποίες εκπορεύονται τόσο από τη γερμανική προεδρία της Ε.Ε., όσο και από την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ. Αυτές οι συστάσεις άλλωστε είναι που έχουν πυροδοτήσει τον εγχώριο «διάλογο» που έχει να κάνει με το αν είναι μακριά ή κοντά το Καστελλόριζο, ή αν είναι μαξιμαλιστικές ή όχι οι πάγιες θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Ανάλογης «ποιότητας» είναι η υποστήριξη που λαμβάνει η κυβέρνηση και στο οικονομικό επίπεδο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. Οι εταίροι στην Ε.Ε., λειτουργώντας με τον συνηθισμένο τρόπο μαφίας, αποκεντρώνουν τη ζημιά της οικονομίας από την κορυφή προς τη βάση της πυραμίδας. Έτσι, είναι ήδη σαφές πως τα όποια κονδύλια «προσφερθούν» στην Ελλάδα από το «πακέτο στήριξης» δεν θα είναι τζάμπα, αλλά θα συνοδεύονται από συγκεκριμένους προφανείς ή αφανείς όρους, καθώς η χώρα – δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε – εξακολουθεί και βρίσκεται υπό ασφυκτική οικονομική εποπτεία.
Ο βούρκος… βουλιάζει
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, το οποίο πιθανότατα όσο προχωρά το καλοκαίρι θα γίνεται περισσότερο ασφυκτικό και επικίνδυνο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει κάνει τις επιλογές του για τον τρόπο που θα κινηθεί. Κεντρική ιδέα αυτών των επιλογών είναι η δημιουργία κλίματος πόλωσης έτσι ώστε να κρατά εξουθενωμένο και σε άμυνα τον ΣΥΡΙΖΑ, βάλλοντας κατά ριπάς σε ό,τι μπορεί να θυμίζει ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Φιλοδοξώντας να παίξει για κάποιο διάστημα χωρίς αντίπαλο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φροντίζει ήδη την ενίσχυση του οπλοστασίου κατά των λαϊκών αντιδράσεων και εκδηλώσεων (νόμος για διαδηλώσεις κ.λπ.).
Και μέσα σ’ αυτό το διάστημα, ως κυρίαρχος στο εσωτερικό σκηνικό, ο πρωθυπουργός δεν αποκλείεται να μπει στον πειρασμό να αντιμετωπίσει και την πρόκληση της «επίλυσης» των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, όπως ακριβώς του το ζητούν οι ισχυροί εταίροι και σύμμαχοι της χώρας.
Γι’ αυτό το τελευταίο, ωστόσο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ίσως θα πρέπει να καταφύγει στο αρχείο του πατέρα του Κωνσταντίνου, που ως πρωθυπουργός αναγκάστηκε και ανέκρουσε πρύμναν όταν ο Τούρκος ομόλογός του τότε Μεσούτ Γιλμάζ του παρουσίασε τους χάρτες των τουρκικών διεκδικήσεων σε μια «άτυπη» συνάντησή τους στο Παρίσι το μακρινό 1991. Αν κάτι έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή, είναι ότι στους χάρτες των τουρκικών διεκδικήσεων έχουν προστεθεί και άλλες…
