“Ρωτώντας για το Άγιο Φως” γράφει ο Δημήτρης Κλάγκος
Το Άγιο Φως μέχρι το 1988, ερχόταν με πλοίο μια βδομάδα μετά το Μεγάλο Σάββατο. Το 1988 ένας ταξιδιωτικός πράκτορας, ο Έξαρχος του Πανάγιου τάφου στην Ελλάδα και την τότε κυβέρνηση αποφάσισε να «έρχεται» με ειδική πτήση και έξοδα του ελληνικού κράτους, το Άγιο Φως στη χώρα μας.
Είπαμε, στις υπόγειες ιστορίες μας αρέσουν οι ερωτήσεις και αυτές θα υπηρετούμε ως απλοί, αδαείς και παρατηρητές.
• Τα προηγούμενα χρόνια που δεν ερχόταν το Άγιο Φως το βράδυ της Ανάστασης τι γινόταν; Ήταν μήπως χαμηλότερης στάθμης και αξίας το θαύμα της Ανάστασης;
• Πόσοι πιστοί τελικά γίνονται κοινωνοί του Φωτός από τα Ιεροσόλυμα;
• Είναι λιγότερο Άγιο το Φως σε ένα ορεινό χωριό της χώρας που ανάβει με το απλό φώς από ένα καντήλι του ναού;
• Τι νόημα έχει για την εκκλησία το «φως το ανέσπερον»; Αυτό που υπάρχει άσβεστο σε κάθε εκκλησία, σε ένα καντήλι, γι αυτόν ακριβώς το σκοπό, της ανάστασης κάθε χρόνο;
• Πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος μια χώρα, κυβέρνηση, εκκλησία όταν υποδέχεται με τιμές κράτους μια λαμπάδα, ακόμα και αν δεχτούμε ότι αυτή ανάβει με θαυματουργό τρόπο και σεβόμενοι την πίστη των ανθρώπων;
• Τέλος στα πιο πεζά και εγκόσμια, πόσο κοστίζει όλο αυτό; Ποιος το πληρώνει; Γιατί; Δεν θα ήταν καλύτερο τα χρήματα αυτά να πηγαίνουν προς έναν καλό σκοπό; Να για παράδειγμα, την ορθόδοξη κοινότητα των Παλαιστινίων που είναι υπό διωγμό;
Ο Χριστός, κατά τας γραφάς πάντα, μπήκε στα Ιεροσόλυμα, πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Δεν έφτασε ούτε με τσάρτερ, ούτε VIP. Πήγε στο Ναό του Σολομώντα και πέταξε έξω όλους τους τσαρλατάνους της πίστης. Δεν θα ήταν καλό να μείνουμε και να μελετήσουμε μια φορά το δίδαγμα του Χριστού, είτε πιστεύουμε είτε όχι;
