The Guardian: “Σύντομα θα πάρουμε ένα τρομακτικό μάθημα από τον κορωνοϊό – Η ανισότητα σκοτώνει”

Το σύστημα των τάξεων στη Βρετανία είναι, στην χειρότερη εκδοχή του, δολοφονικό. Οι άνδρες που ζουν στις φτωχότερες κοινωνικές ομάδες του Ηνωμένου Βασιλείου (Η.Β.) έχουν προσδόκιμο ζωής 9,4 χρόνια χαμηλότερο από αυτούς στις πλουσιότερες περιοχές. Για τις γυναίκες η διαφορά αυτή είναι 7,4 χρόνια. Αν πάρετε την γραμμή Jubille του μετρό από το Westminster (κέντρο του Λονδίνου) προς το  Canning town (περιοχή στο ανατολικό Λονδίνο, σύμφωνα με το Newham London Borough Council είναι μία από τις πέντε πιο φτωχές στο Ηνωμένο Βασίλειο), κάθε στάση αντιπροσωπεύει έναν χρόνο λιγότερο στην διάρκεια ζωής των πολιτών που ζουν εκεί. Για τις πιο φτωχές από τις γυναίκες το προσδόκιμο ζωής μειώνεται όσο περνάει ο καιρός.

Η πανδημία του κορωνοϊού σύντομα θα πέσει πάνω σ’ αυτήν την ανισότητα. Οι πολύ πλούσιοι θα πετάξουν με τα ιδιωτικά τους τζετ προς πολυτελή καταφύγια στα κλίματα του εξωτερικού, ενώ οι ευκατάστατοι μπορούν να εξαργυρώσουν τα ιδιωτικά ασφαλιστήρια συμβόλαιά τους για να παρακάμψουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας που ήδη αγωνίζεται και σύντομα θα φτάσει στο όριό του. Εν τω μεταξύ, οι Βρετανοί επισφαλώς εργαζόμενοι δεν μπορούν να προφυλαχτούν από τίποτα, ούτε -βέβαια- από την εργασία τους που βάζει την υγεία τους σε κίνδυνο. Οδηγοί της Uber, υπάλληλοι της Deliveroos (μεγάλη εταιρία που απασχολεί διανομείς φαγητού), καθαριστές: όλοι εργάζονται σε κακοπληρωμένες δουλειές, συχνά έχοντας και οικογένειες να συντηρήσουν. Πολλοί απ’ αυτούς θα αισθανθούν πως δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεχίσουν να εργάζονται. Πολλοί επαγγελματίες που ανήκουν στην μεσαία τάξη μπορούν να προστατευτούν δουλεύοντας από το σπίτι, αλλά τα ράφια των σουπερμάρκετ δεν θα γεμίσουν εξ αποστάσεως και το ίδιο ισχύει για τους βιομηχανικούς εργάτες και τους καθαριστές. Πόσοι μπορούν στ’ αλήθεια να ζήσουν με 94.25  λίρες τη βδομάδα, που είναι το πενιχρό βασικό επίδομα ασθενείας της χώρας μας;

Αυτοί που έχουν προβλήματα υγείας κινδυνεύουν περισσότερο από τον κορωνοϊό, μα και πάλι οι συνέπειες εξαρτώνται από το σε ποιο σκαλοπάτι της βρετανικής κοινωνικής σκάλας καταδικάστηκε κανείς να βρίσκεται. Παλαιότερη έρευνα από το βρετανικό καρδιολογικό ίδρυμα (British Heart Foundation) έδειξε πως το Tameside (εργατική περιοχή στην βορειοδυτική Αγγλία) έχει τριπλάσια ποσοστά θανάτου από καρδιολογικές αιτίες σε σχέση με τις ευκατάστατες περιοχές του  Kensington και του Chelsea. Επίσης, σύμφωνα με την (σχετική με το άσθμα) οργάνωση Asthma UK: «το άσθμα είναι πιο κοινό στις πιο φτωχές κοινότητες, ενώ άνθρωποι που ζουν σε πιο φτωχές κοινωνίες του Η.Β. είναι πιο πιθανό να επισκεφθούν το νοσοκομείο για το άσθμα τους». Ο Διαβήτης είναι πολύ πιο κοινός ανάμεσα σε αυτούς που ζουν στη φτώχια, ενώ υπάρχει σχέση ανάμεσα στις πνευμονολογικές παθήσεις και την ανέχεια. 1,9 εκατομμύρια συνταξιούχοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας: η υγεία τους θα είναι, κατά μέσο όρο, χειρότερη απ’ ό,τι αν ήταν εύποροι, πράγμα που σημαίνει πως οι ζωές τους θα τεθούν σε σημαντικό κίνδυνο.

Γνωρίζουμε πως η κατάθλιψη και το στρες αδυνατίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα και  οι έρευνες είναι σαφείς: οι άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα είναι δυσανάλογα πιθανό να υποφέρουν από πτωχή ψυχική υγεία. Η κακή διατροφή είναι ακόμα ένας παράγοντας που και αυτός συνδέεται με την φτώχια. Και τι θα συμβεί με τους φτωχότερους, αυτούς που είναι άστεγοι με κακή διατροφή, αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα και χωρίς πρόσβαση σε καλές συνθήκες υγιεινής; Και τι θα συμβεί με τα 1,5 εκατομμύρια παιδιά που απολαμβάνουν δωρεάν σχολικά γεύματα εφόσον τα σχολεία κλείσουν παροδικά; Πολλά από αυτά θα βρεθούν σύντομα με άδειες κοιλιές.

Καθώς ο κορωνοϊός συνεχίζει να σπέρνει το χάος, θα μπορούσαμε να είμαστε στην αρχή ενός οικονομικού σοκ της κλίμακας της καταστροφής του 2008. Παρά την ρητορική, το πιο πρόσφατο κονδύλι (που ανακοίνωσε η βρετανική κυβέρνηση) δεν αντιστρέφει την καταστροφή στον κοινωνικό ιστό που επιβλήθηκε από μια δεκαετία λιτότητας. Στην πραγματικότητα, το κονδύλι παγιώνει τις περικοπές σε σημαντικούς τομείς του Δημοσίου εκτός του Εθνικού Συστήματος Υγείας και της Αστυνομίας. Αν μια νέα οικονομική κρίση πλησιάζει, μπορούμε να περιμένουμε από τους Συντηρητικούς να επιβεβαιώσουν πως η κρίση αυτή θα πληρωθεί και πάλι από τα παιδιά που φτωχοποιούνται με ταχείς ρυθμούς, τους δικαιούχους επιδομάτων και την εργατική τάξη που βίωσε την πιο μεγάλη συμπίεση πραγματικών απολαβών των τελευταίων γενεών.

Γνωρίζουμε ότι οι πλούσιοι θα φροντίσουν τον εαυτό τους, αλλά αυτές οι αδικίες δεν είναι θεϊκές πράξεις, ούτε δυσάρεστες πραγματικότητες της ζωής απέναντι στις οποίες πρέπει να παραιτηθούμε και να σηκώσουμε τους ώμους. Θα υπάρξουν πολλά τρομακτικά μαθήματα που θα μάθουμε από αυτήν την πανδημία: ένα από αυτά, το οποίο θα έπρεπε να έχουμε μάθει πολύ πριν, είναι πως η ανισότητα σκοτώνει.

Μια δεκαετία λιτότητας και μια κοινωνική ιεραρχία που στερεί εκατομμύρια πολιτών από μια αξιοπρεπή ζωή θα σημάνει πολύ περισσότερους θανάτους στις ερχόμενες βδομάδες και μήνες που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί. Η αποφασιστικότητα της (βρετανικής) κυβέρνησης να ανακαλύψουν ένα εμβόλιο για τον κορωνοϊό πρέπει να συνοδεύεται από την δέσμευσή τους να αντιμετωπίσουν την φτώχεια. Όπως κάθε κρίση, έτσι και αυτή θα επηρεάσει περισσότερο την εργατική τάξη και τους φτωχούς ανθρώπους. Αυτό δεν είναι αναπόφευκτο. Είναι μια επιλογή, μια επιλογή που μπορούμε να σταματήσουμε, αρκεί να έχουμε την επιθυμία να την σταματήσουμε.

Μετάφραση: Πόπη Φιρτινίδου

We’re about to learn a terrible lesson from coronavirus: inequality kills

Owen Jones

The British class system is, at its worst, a killer. Men living in the poorest communities in the UK have an average of 9.4 years shorn off their life expectancies compared with those in the richest areas; for women, it’s 7.4 years. If you travel on the Jubilee Line from Westminster to Canning Town, every stop represents a year less in the average lifespan of local citizens. For the poorest women, life expectancy is in reverse.

The coronavirus pandemic is about to collide with this engine of inequality. The super-rich are fleeing on private jets to luxury boltholes in foreign climes, while the well-to-do may deploy their private health insurance to circumvent our already struggling and soon to be overrun National Health Service. Meanwhile, Britain’s army of precarious workers have nowhere to hide, including from employment that puts their health at risk. Uber drivers, Deliveroo riders, cleaners: all in low-paid jobs, often with families to feed. Many will feel they have no choice but to keep working. While many middle-class professionals can protect themselves by working from home, supermarket shelves cannot be stacked remotely, and the same applies from factory workers to cleaners. How many could truly afford to live on £94.25 a week, which is our country’s paltry statutory sick pay?

Those with underlying health conditions are most at risk from coronavirus, and again, the impact differs depending on which rung you’re condemned to on the British social ladder. Previous research by the British Heart Foundation found that working-class Tameside in the north-west has a heart disease mortality rate more than three times higher than well-to-do Kensington and Chelsea. According to Asthma UK: “Asthma is more prevalent within more deprived communities, and those living in more deprived areas of England are more likely to go to hospital for their asthma.” Diabetes is far more common among those living in poverty, and there is a strong link between lung disease and deprivation. 1.9 million pensioners languish below the poverty line: their health will be, on average, worse than their affluent counterparts’, meaning their lives will be significantly more imperilled.

We know that depression and stress weaken our immune systems, and the research is clear: those on low incomes are disproportionately likely to suffer from poor mental health. Poor diet is another factor, and one that is strongly linked to poverty. What, too, of our most impoverished, those who are homeless with poor nutrition, weaker immune systems and a lack of access to good hygiene? And what happens to the 1.5 million children eligible for free school meals if our education sector is temporarily closed? Many could soon find themselves with hungry bellies.

As the coronavirus continues to unleash mayhem, we could be on the precipice of an economic shock on the scale of the 2008 financial crash. Despite the rhetoric, the latest budget doesn’t reverse the damage to our social fabric inflicted by a decade of austerity. Indeed, the recent budget entrenches cuts in key services outside of the NHS and police. If a renewed economic crisis is on the cards, we can expect the Tories to ensure it is once again paid for by increasingly impoverished children, benefit claimants and a working-age population that has suffered the longest squeeze in real wages for generations.

We know the rich look after their own, but these injustices are not acts of God or mere sad facts of life to be shrugged at with resignation. There will be many terrible lessons to learn from this pandemic: one is a lesson that should have been learned long ago, that inequality kills.

A decade of austerity, and a social order that deprives millions of citizens of a comfortable existence, will mean many more deaths in the coming weeks and months that could have been avoided. The government’s determination to discover a vaccine for coronavirus must be accompanied by a renewed commitment to addressing poverty. Like every crisis, this one is likely to affect working-class and poor people worst. That is not inevitable. It’s a choice – and one within our power to stop, if only we had the will to do so.

theguardian