«Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος, δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε…»
Γιώργος Σεφέρης
Ο πόνος του αποχωρισμού από τα αγαπημένα πρόσωπα πάντα είναι βαθύς. Πώς να αποχαιρετήσεις όμως έναν 23χρονο, που μόλις ξεκινούσε τη ζωή του; Υπάρχουν λέξεις παρηγοριάς;
Ανείπωτος ο πόνος για το θάνατο του Κώστα Ρίστα στα πρόσωπα των δικών του, βαρύς και βουβός για όλους, όσοι ήρθαν να τον συνοδέψουν σήμερα στο τελευταίο του ταξίδι, μεγάλος για την κοινωνία της Βέροιας. Γεμάτη η εκκλησία στο Σταυρό Ημαθίας, γενέτειρα του πατέρα του, ατέλειωτη η πορεία του κόσμου για τα κοιμητήρια του χωριού.
Στη φωτογραφία του μ’ ένα χαμόγελο, ξανθός, με τα χρώματα της μητέρας του, της Βούλας Γεωργακοπούλου, και με κληρονομιά το ταλέντο του πατέρα του, του Πέτρου Ρίστα, αυτός ένας λάτρης και γνώστης της μουσικής, ένας ντράμερ, που μάλιστα είχε αρχίσει να διδάσκει από πέρυσι στο Δημοτικό Ωδείο της Βέροιας… Ο Κώστας Ρίστας. Τώρα μια απουσία…
Η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια. Κι όταν η ευαισθησία περισσεύει, τότε ακόμη και η δύναμη της νιότης δεν μπορεί να σταματήσει το αναπόφευκτο. Πολλές φορές δεν υπάρχουν «γιατί», κι όταν υπάρχουν, ποιος στέκεται μπροστά τους, όταν το αγαπημένο πρόσωπο έβαλε πλώρη για το ταξίδι που επέλεξε; Παρούσα μόνο η απουσία…
Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να `μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω πίσω
για να κοιτάζω να περνούν τα όνειρα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!
Κώστας Καρυωτάκης “Τελευταίο ταξίδι”
Παρηγοριά για κείνους που μείναν η μνήμη. Όσο κι αν πονά, αυτή μόνο κρατά ζωντανή τη μορφή του “ταξιδευτή του απείρου”…
