Σύμφωνα με την στρατηγική για την βιομηχανία μέχρι το 2030 που έχει εκπονήσει το γερμανικό κράτος η Γερμανία δια νόμου δημιουργεί ταμείο με στόχο να προστατέψει την εξαγορά ζωτικών τομέων για την οικονομία της χώρας. Στόχος της γερμανικής στρατηγικής είναι η αποτροπή της (από)γερμανοποίησης της οικονομίας και των επιβλαβών συνέπειών της σε ότι έχει να κάνει με την παιδεία την προστασία του περιβάλλοντος και την ποιότητα ζωής των Γερμανών πολιτών.
Την ίδια ακριβώς στιγμή που το γερμανικό κράτος αποφασίζει να λειτουργήσει προστατευτικά για την οικονομία της χώρας, στην ελληνική βουλή στην αρμόδια επιτροπή Εμπορίου και Παραγωγής ξεκινά η συζήτηση για το σχέδιο νόμου που αφορά στην «αξιοποίηση» των περιφερειακών λιμένων της χώρας. Με την ψήφιση του νόμου, αναμένεται να ξεκινήσει από το ΤΑΙΠΕΔ η διαδικασία αξιοποίησης των δέκα περιφερειακών λιμένων της χώρας.
Κατ αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε την ορολογία η οποία χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια πράξη που δεν είναι άλλη από το (ξε)πούλημα βασικών υποδομών της χώρας. Ταυτόχρονα με την χρήση του όρου αξιοποίηση αντί του ακριβέστερου πώληση επιχειρείται η απόδοση θετικών χαρακτηριστικών σε μια πολιτική απόφαση η οποία γίνεται για το καλό του δημόσιου συμφέροντος…
Φτάνοντας, λοιπόν, πολιτική απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να «αξιοποιήσει» μετά από τα περιφερειακά αεροδρόμια (τα οποία παρεμπιπτόντως (ξε)πουλήθηκαν σε εταιρεία συμφερόντων του γερμανικού δημοσίου) και δέκα περιφερειακά λιμάνια της χώρας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για προειλημμένη απόφαση των δανειστών. Με πιο απλά λόγια, οι πολιτικές αποφάσεις και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την αξιοποίηση (δηλαδή ξεπούλημα) βασικών υποδομών της χώρας είναι απλώς ικανοποίηση όρων των δανειστών σαφώς διατυπωμένων μέσα στα μνημόνια που έχουν υπογραφεί.
Κάθε φορά λοιπόν που ακούγεται η λέξη αξιοποίηση για να προβάλλει κάποια κυβερνητική πολιτική απόφαση δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι παρά τα όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση περί εξόδου από τα μνημόνια, η χώρα και η όποια κυβέρνησής της βρίσκονται πολύ μακριά ακόμα από το σημείο να μπορούν να αποφασίζουν για μια «εθνική στρατηγική ανάπτυξης» και για κάποιο «παραγωγικό μοντέλο» της χώρας, όπως για παράδειγμα πράττει η γερμανική κυβέρνηση. Η διαφορά άλλωστε είναι εμφανής: Η Γερμανία «κρατικοποιεί» η Ελλάδα ξεπουλάει.
