“Water polo αγάπη μου!” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Ίσως να βρίσκομαι στον καταλληλότερο χώρο για να γράψω αυτό που θέλω, ή στην τελική να γράφω επειδή ακριβώς βρίσκομαι σε αυτόν τον κατάλληλο χώρο. Απέναντί μου, μέσα από μια μεγάλη τζαμαρία καμαρώνω το Βέρμιο. Άπλετη θέα. Στα αφτιά μου η ηχώ από ανθρώπινες φωνές επιβράβευσης και παρότρυνσης, πλατσουρίσματα και στα μάτια μου, πολύχρωμες κουκίδες μέσα στην ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα της Νάουσας.
Πριν από καιρό, ένας παραολυμπιονίκης μου είχε πει «μπορείς να παίξεις μπάσκετ, βόλεϊ, τένις. Κολύμβηση όμως κάνεις». Τα αθλήματα, ομαδικά ή προσωπικά απαιτούν από τους αθλητές πέρα από φυσική κατάσταση και ψυχική δύναμη να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Κάποιοι έχουν συμπαίκτες, κάποιοι έχουν αντίζηλους στο βάθρο. Κάποιοι έχουν ποιον να αγκαλιάσουν καθώς βραβεύονται και κάποιοι το απολαμβάνουν μόνοι τους. Είναι και αυτό θέμα χαρακτήρα.
Στον υγρό στίβο, όπως και στον στίβο «ξηράς» οι επιλογές είναι πολλές, και αποτελούν όλες Ολυμπιακά Αθλήματα. Πεταλούδα, ύπτιο πρόσθιο, συγχρονισμένη κολύμβηση και το εξαιρετικό πόλο. Τα δύο τελευταία είναι άκρως ομαδικά, θα σταθώ όμως στο πόλο: το ομαδικό άθλημα που σε προκαλεί να σεβαστείς κανόνες, να υποστείς συνέπειες και να αψηφήσεις την φύση που δεν σε θέλει υδρόβιο ον. Οι αθλητές μένουν μέσα στον νερό κολυμπώντας συνεχώς και αδιαλείπτως για όση ώρα διαρκεί ο αγώνας, ψάχνουν τους συμπαίκτες, συνεννοούνται για πάσες και τακτικές, βασίζονται στα χέρια τους για να επιπλεύσουν, να επικοινωνήσουν και να σκοράρουν. Στο πόλο δεν ξεχωρίζουν οι παίχτες χάρη στη σωματική τους διάπλαση, μετράει μόνο το άνοιγμα φτερών, όπως στους αετούς ένα πράγμα. Στους αγώνες πόλο, εκεί που βλέπεις μόνο σκουφάκια οι παίχτες σε ξαφνιάζουν καθώς αναδύονται ξάφνου έξω από το νερό για να σκοράρουν ή να αποκρούσουν. Είναι ένα θεαματικό άθλημα με γρήγορες ανατροπές.
Το ελληνικό πόλο με σταθερά βήματα έχει κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια με διεθνείς και Ολυμπιακές διακρίσεις των εθνικών ομάδων μας γυναικών και αντρών. Η πρόοδος αυτή ξεκίνησε χρόνια πριν με σκληρή δουλειά και μεράκι, ώστε τώρα, υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Μορφέση η γυναικεία ομάδα να έχει κατακτήσει αργυρό στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες της Βαρκελώνης και χρυσό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου στη Σαγκάη. Αντίστοιχες είναι και οι επιτυχίες των αντρών, με προπονητές τους Θόδωρο Βλάχο (άντρες) και Τεό Λοράντο (νέοι), με τους οποίους η Ελλάδα κατέκτησε το χάλκινο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του ΚΑΖΑΝ, και για δύο συνεχόμενες χρονιές το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων . Η Ελλάδα όμως, σκοράρει στο πόλο και εκτός πισίνας, εφόσον διακεκριμένος διαιτητής υψηλού επιπέδου που καλείται να «σφυρίξει» σε Διεθνείς αγώνες είναι ο Γιώργος Σταυρίδης. Παλιός παίκτης που αφήνει παράμερα το πάθος του για το μαγιώ και το σκουφάκι, για να φορέσει λευκά ρούχα και σφυρίχτρα με σκοπό να υπηρετήσει το άθλημα που αγαπά.
Στο κολυμβητήριο Νάουσας από ότι πληροφορήθηκα, αν και πληροί όλες τις προδιαγραφές από άποψη αρτιότητας εγκαταστάσεων, ποιότητας νερού και παρουσίας αθλητών δεν έχουν οργανωθεί αγώνες πόλο, πέρα από κάποιους φιλικούς μεταξύ κάποιων που σποραδικά εξέφρασαν την επιθυμία αυτή. Ίσως το πόλο να θεωρείται «φασαριόζικο» σε ένα χώρο που μάλλον είναι γνωστός για τη μοναχικότητά του, ίσως να φοβούνται κάποιοι για ζημιά σε περίπτωση αστοχίας της μπάλας. Ίσως να μην το έχουν ερωτευτεί κάποιοι, οπότε και να το αδικούν άθελά τους.
Αν και δεν συνηθίζω να επιχειρηματολογώ κατά έωλων και αβάσιμων απόψεων, εδώ θα κάνω μια εξαίρεση εφόσον αυτές καθορίζουν την προσφορά επιλογής ή μη κάποιου αθλήματος. Έτσι λοιπόν σας προσκαλώ να θυμηθείτε πότε ακούσαμε για βία στο κολυμβητήριο είτε από παίκτες είτε από φιλάθλους (και αν έχει συμβεί, ήταν μια φορά για αυτό το θυμάστε). Όσο για ζημιές, ναι. Μπορεί να συμβούν. Γι αυτό τον λόγο άλλωστε στις διοργανώσεις λαμβάνονται προστατευτικά μέτρα, όπως δίχτυ στον πίνακα ανακοινώσεων. Να αναλογιστούμε ότι η συχνότητα αυτών των φθορών είναι κατά πολύ χαμηλότερη από τις θραύσεις μπασκετών από επαγγελματίες ή ερασιτέχνες του μπάσκετ που εξασκούνται στο κάρφωμα της μπάλας. Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι δεν τους αρέσει προσωπικά το πόλο, η απάντηση είναι ωμή: ποσώς μας ενδιαφέρει. Η Πολιτεία οφείλει να προσφέρει σε όλα τα μέλη της την δυνατότητα να ανακαλύψουν, να καλλιεργήσουν και να αναπτυχθούν σε αυτό που έχουν κλίση. Δεν μπορεί να διαπρέπουμε όλοι στην ξιφασκία! Πώς να το κάνουμε;
Αγαπητοί προπονητές και κύριε Σταυρίδη, πισίνα στη Νάουσα έχουμε. Μαγιώ έχουμε. Σφυρίχτρα έχουμε. Τέρματα έχουμε. Kοπιάστε και στο κολυμβητήριό μας να δείτε το διαμάντι μας, να παίξετε σε υψόμετρο, να απολαύσετε και τη θέα.
Μια μπάλα είναι, ας επιπλεύσει και στα δικά μας νερά
