Βασίλης Πατρίκας. Ο δασκιώτης λαϊκός αγωνιστής και τα “μακρυγιαννικά” του απομνημονεύματα (10)

Επιμέλεια  Δημήτρης Βύζας*

«Εγώ θα γράψω τη δική μου ιστορία. Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή έχουν την ιστορία τους. Ο καθένας  ξέρει τους δικούς του πόνους, τις δικές του χαρές, λύπες και βάσανα και όταν πεθάνει, πεθαίνουν όλα. Μα εγώ είτε είμαι χαζός, είτε έξυπνος, θα γράψω τον πόνο του χωριού μου, την ιστορία που μου έλεγαν οι παππούδες. Πού θα ξέρουν, αυτοί που γεννιούνται τώρα, πώς ήταν τότε.»  Βασίλης Πατρίκας  (1912-2002)

Πριν από αρκετά χρόνια, μετά τον θάνατο του μπάρμπα Βασίλη Πατρίκα του Νικολάου, έφτασαν στα χέρια μου τα απομνημονεύματα του, (προσωπικά δεν ονοματίζει και ούτε χαρακτηρίζει τα γραπτά του), που αποτελούνται από 194 σελίδες.[…]

Από εκτίμηση που είχα στο πρόσωπο και σεβασμό στη μνήμη του Βασίλη Πατρίκα, διάβασα με ευχαρίστηση τα γραπτά τουλάχιστον δύο φορές. Από τις 194 σελίδες, πέρασα σε ηλεκτρονική μορφή τις πρώτες 58 που κοινοποιώ. Αυτές έγιναν αναγνώσιμες ή καλύτερα ευανάγνωστες. Στην αρχή άφησα τα κείμενα όπως είναι γραμμένα, χωρίς καμιά ορθογραφική διόρθωση. Προχωρώντας έκανα μεγαλύτερη σε βάθος διόρθωση λαθών, όχι όμως εκφραστικών. Αυτό σίγουρα θα το καταλάβει ο αναγνώστης.

Δεν είναι πρόθεση μου να δημοσιεύσω ολόκληρο το έργο του Βασίλη Πατρίκα παρά να κεντρίσω το ενδιαφέρον εκείνων που εκτιμούν τις προσπάθειες συνανθρώπων τους που αγαπούν την Τοπική Ιστορία.[…] (Απόσπασμα από τον πρόλογο του Δημήτρη Βύζα)

Βασίλης Πατρίκας  (ανάγνωση και αντιγραφή Δημήτρης Βύζας)

Μέρος  10^ο τελευταίο. Ακολουθεί μετά το τέλος του κειμένου ο επίλογος του Δημήτρη Βύζα

Ο Βασίλης Πατρίκας στην Αντίσταση

Εγώ ήμουν αντάρτης, αλλά ταμειακός. Βρισκόμουν πάντοτε στα χωριά Λαφίνα, Χαράδρα, Πολυδένδρι, Σφηκιά και Ριζώματα, ανεξάρτητος και εξουσιοδοτημένος από το Αρχηγείο Πιερίων – Ολύμπου.

Εμείς που ξέραμε τα μέρη γυρίζαμε μοναχοί ή το πολύ δύο μαζί. Ήρθα στο χωριό και ο κόσμος ήταν μαζεμένος στο  Σχολείο. Δεν είχε αλλού να κρυφτεί. Και με βία στο σχολείο πρόλαβα και είπα: θα ανταμώσουμε ξανά ζωντανοί; Και φώναξα τον δάσκαλο τον Κατσογιάννη στην πόρτα του Σχολείου και του είπα: Ως τώρα εγώ σας φύλαξα και σένα και τους άλλους και όλο το χωριό. Από δω και πέρα αν σκοτώσετε ανθρώπους από το χωριό, ή τους βασανίσετε μόνο αν σκοτωθώ θα γλυτώστε. Και είχα το χέρι στη σκανδάλη.

(Λέγεται πως η ενέργεια αυτή συνέτισε το χωριό και οι κάτοικοί του δεν χτυπήθηκαν μεταξύ τους. Ήταν λίγο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Δ.Β.)

 Με την δικτατορία του Παπαδόπουλου, ο Β. Πατρίκας στάλθηκε εξορία στη Γυάρο ένα χρόνο και 11 μήνες στη Λέρο.

Εμένα ο Καραγκούνης ο διοικητής, με κρατούσε πολύ ώρα και τον έλεγα (απαντούσα) σε ότι με ρωτούσε.

Και με έλεγε: δεν επιθύμησες τα παιδιά σου κύριε Πατρίκα, τα εγγόνια σου, να φύγεις; Πες θα κάτσω καλά και εγώ θα σε απολύκω, χωρίς να μάθουν οι κομουνισταί που σας γελούν (περιγελούν). Εσύ οικογενειάρχης που δεν έχεις καθόλου κομουνιστική δράση και σε γελούν, και κάθεσαι εδώ και στερείσαι όλα (τα πάντα). Μπορείς να φύγεις. Και εγώ τον έλεγα:

Εγώ εδώ περνώ καλύτερα από το σπίτι (το χωριό μου). Αν είχα εδώ και την κυρά μου, χίλια χρόνια κάθομαι. Εγώ εκεί  που είμαι τώρα το καλοκαίρι ούτε ανθρώπους βλέπεις, ούτε θάλασσα. Εδώ είναι καλά..

Μου είπε θα σε διώξω από εδώ. Έχω 161(εξόριστους), μαζί με σένα 162. Έχει κατάσταση τα ονόματα  και σε βάζει στην ίδια κατάσταση που μας έχει γραμμένους. Και υπογράφεις πως θέλω να φύγω από δω. Και μας φώναξαν 162 άτομα και έφυγα.

Ήρθα εδώ πάλι (στο Δάσκιο). Βρήκα λίγα γελάδια και τα είχαμε στην Λόγκα. Τα βράδια τα μάζευα και ερχόμουν στο χωριό. Δεν πέρασαν 10 μέρες, ο Καραγκούνης, ο διοικητής (στρατοπέδου εξόριστων ) Λέρου, ήρθε (με μετάθεση ) στη Διοίκηση Ασφαλείας Βέροιας.

(Σε 15 μέρες αυτός ο διοικητής κάλεσε το Β.Π στην Ασφάλεια. Εκεί δεν τον δέχτηκε σε ακρόαση και διώχτηκε κακήν- κακώς χωρίς να πουν την αιτία. Πήρε τα γελάδια του και ζούσε σε καλύβα μακριά από το χωριό. Αντάμωσε τον διοικητή Καραγκούνη ύστερα από δύο χρόνια  στα χωράφια του χωριού. Βρέθηκε εκεί η Αστυνομία  που πήγε να ερευνήσει τα αίτια πνιγμού σε ρέμα κάποιου κατοίκου από το χωριό Ντίλοβο. Ο διοικητής είδε τα γελάδια και την καλύβα του Β.Π που ήταν απλησίαστη από τον φλόμο (μυρωδιά). Η περίληψη δική μου. Δ.Β).

-Θυμάσαι που σου έλεγα κύριε Διοικητά. Πώς είναι καλύτερα εδώ σήμερα. Με αυτό (το ζήτημα) βλέπεις κόσμο. Τον άλλο καιρό δεν βλέπεις κόσμο. Μόνον τρία τέσσερα κοπάδια γιδοπρόβατα ανταμώνουν. Το καλοκαίρι εγώ μένω εδώ. Εδώ  έχει μόνο κουνούπια και φίδια, τίποτε άλλο. Εσείς με κυνηγάτε. Στο χωριό δεν μπορώ να πάω. Πήγα τότε που ήρθα από την εξορία. Τι σου είπε ο πρόεδρος και καλά που δεν μ’ έδειρες. Αλλά μ’ έδειραν άλλοι. Αφού του είπα μερικά( πράγματα), μου είπε:

-Όταν έρχεσαι στη Βέροια, να έρχεσαι να πίνουμε καφέ. Και αν ξαναρθεί κάποιος και με πει κάτι για σένα θα τον τσακίσω στο ξύλο. Πράγματι ήσουν καλύτερα στη Λέρο. Του είπα εσύ κοιμάσαι μέσα στο καλύβι που κοιμούμαι εγώ; Ούτε ώρα.

Όταν κατέβαινα στη Βέροια και με έβλεπε με χαιρετούσε (ακόμα) και από την άλλη πλευρά του δρόμου.

Αυτά που εγώ τα έλεγα, ήρθε ο καιρός που ο ίδιος τα είδε με τα μάτια του. Με θαυμάζει και με μεγάλη στοργή, όταν κίνησε να φύγει, με έσφιξε με τα δύο του χέρια το χέρι και μου είπε: θα είσαι αξέχαστος και να έρχεσαι όταν κατεβαίνεις στη Βέροια να πίνουμε καφέ.

-Αν καμιά ανάγκη με φέρει, εγώ δεν έρχομαι, διότι εσείς εμάς τους αριστερούς μας έχετε ότι θέλουμε το κακό της Ελλάδας.

Ο Βασίλης Πατρίκας έκανε πρόεδρος 10 χρόνια επί Δεξιάς και 2 με το ΠΑΣΟΚ. Παρακάτω προσθέτω κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια από το εγχείρημα του Β. Π., προσπαθώντας όμως να μην λαμανίσω (λέξη ντοπιολαλιάς, =ανακατώσω, ανακατέψω άτσαλα) τα κείμενα του.

Πήγα στον Υπουργό Συγκοινωνιών (Γ. Γιαμά ) και ζήτησα παράδες για τον δρόμο Βέροιας – Δασκίου και μου είπε πως δεν έχει. Και του είπα: για γλίστρες (τσουλήθρες, χιονοδρομικά) έχετε και για τα πέντε χωριά που είμαστε οκτώ χιλιάδες δεν δίνετε. Και παίρνουμε γυναίκα στο ξυλοκρέβατο από το χωριό στη Βέροια για να γεννήσει. Ο Υπουργός δε ήξερε τι είναι γλίστρα και τι ξυλοκρέβατο.  Ο βουλευτής Τάκης Βλαχόπουλος, που ήταν μαζί μου, τα μετάφραζε.

Ο Γιαμάς παρόλο που ήταν γνωστός από το αντάρτικο (το πρώτο), δεν με βοήθησε. Αργότερα τον είπα ξανά και μας έδωσε 12 εκατομμύρια για οδικά έργα.

Ο Νομάρχης Ημαθίας Τσαρμακλής τού φέρονταν καλά, με κατανόηση.

 Στα βουνοχώρια αλλά και στα χωριά του κάμπου οι κοινότητες δεν είχαν χρήματα. Ο Νομάρχης δεν μας έδινε μπουλντόζα αν δε εξασφαλίζαμε το απαιτούμενο καύσιμο. Και τότε τρέξε στους βουλευτές και υπουργούς να πάρεις λεφτά για τα καύσιμα.

Όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στη εξουσία τα πράγματα άλλαξαν.  Έλεγαν στους προέδρους: προγραμματίστε έργα και θα πάρετε χρήματα.

Εγώ έπαιρνα την μπουλντόζα από την Νομαρχία και ήμουν όλη την μέρα με τον μπουλντοζιέρη. Ψωμί, φαγητό ότι είχα στο σπίτι. Αυγά, τυρί, μαρκάτ (γιαούρτι) υπήρχαν κάθε μέρα.

Έτσι, έγινε ο Πλόλακας ποτιστικός. Πολλαπλασιάστηκαν τα εισοδήματα σε όλες τις περιοχές που πήγε το νερό.

Οι άλλες κοινότητες μαζί δεν κρατούσαν τη μπουλντόζα ούτε το μισό χρόνο από όσο την είχα εγώ. Ενημέρωνα και το Νομάρχη τι έκανα. Ήμασταν και ορεινό χωριό και βουνό χωρίς δρόμους. Πήγα στη Θεσσαλονίκη στον Υπουργό και τον παρακάλεσα να έρθει στα Πιέρια, να ιδεί  ο ίδιος και ο κόσμος τι λογιός (λογής) είναι ο Υπουργός. Ήταν (σημ. ήρθε) ο Μάρτης Υπουργός Βορείου Ελλάδος. Εκείνη την μέρα τα χωριά Χαράδρα, Πολυδένδρι, Σφηκιά, Ριζώματα (παρατάχτηκαν) καταμεσής του δρόμου να δουν. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθε υπουργός στα μέρη μας. Δεν είχε έρθει άλλη φορά και εγώ στην ομιλία μου είπα: « Στο χωριό σήμερα τα Πιέρια χαίρονται και χορεύουν οι Μούσες των Πιερίων». Χειροκρότησε και ο  διοικητής  χωροφυλακής που το είπα και αυτό στο λόγο μου. Εγώ τον αγώνα που έκανα, με φτάνει που μιλώ ελεύθερα και εκφέρω ελεύθερα τη γνώμη φορές για δουλειές και μου έλεγε: «Το λόγο σου τον κρατάω στο Αρχείο, για την απλότητα που γράφεις και τη λαϊκή σοφία».

(Μπορεί εδώ να προστεθεί και μια ιστορία. Δ.Β.)

-Δασκιώτες φώναξε ο υπουργός κ. Μάρτης. Ζείτε στον πιο ευλογημένο τόπο της Πατρίδας μας. Λόγω του βουνού έχετε καθαρό αέρα και είστε πιο κοντά στο θεό. Και τώρα σας εύχομαι ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, που πλησιάζει, ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

-Θα έκανα εγώ καλό Πάσχα, αν δε γεννούσε η δκιάμ (δικιά μου) η γίδα; Μουρμούρισε κάποιος από το ακροατήριο).

Βέβαια η λαϊκή σοφία του μπάρμπα Βασίλη φαίνεται και στα παρακάτω λόγια του:

«Το κράτος έγινε από κλέφτες και όσοι βρήκαν εποχές και ευκαιρίες έγιναν πλούσιοι. Όσοι είχαν συνείδηση και ντροπή έγιναν πρόεδροι και ξεπατώθ(η)καν (χάθηκαν)»!

Αλλά στο κείμενό του  φαίνεται και η αγάπη του για την παράδοση και τα τραγούδια του χωριού του. Με την καταγραφή κάποιων κλείνει το κείμενό του.

          Παπούδ(ι)κα τραγούδια

Όσα κακά και αν έκανες, όλα συμπαθισμένα

Μον το κακό που έκαμες, συμπαθισμό δεν έχει

Που έκαψες τη Νάουσα κι όλα τα βλαχοχώρια

Σκούζουν οι μάνες τα παιδιά, γυναίκες κλαιν τους άντρες

Και μια τριωνήμερη, τρεις μέρες παντρεμένη

Που έχασε τον άντρα της η μαύρη, η καημένη.

            Ο Λούκας

Ο Λούκας όταν κίνησε, που μες απ’ την Αθήνα

Στράτες λουλούδια γέμισαν, ρίχνοντας τα κορίτσια

Και η μάνα του τον έλεγε και η μάνα του τον λέει

Που πας βρε Λούκαμ μοναχέ, άξιο μου παληκάρι

Πάω για το Μορίχοβο και για την Καρατζόβα

Γιατί με κατηγόρησαν οι άλλοι καπετάνιοι

Δεν πιάνει ο Λούκας για αρχηγός, κι ούτε για καπετάνιος

Λούκαμ να γράφεις γράμματα και τραγούδια

Για να σε κλαίω Λούκα μου και να σε καμαρώνω

Οι μάνες γράφουν γράμματα με δάκρυα γραμμένα

Ώρα καλή σας βρε παιδιά, λεβεντοκαμωμένα.

               Παραπονιάρικο τραγούδι

Μια μάνα απόψε μάλωνε, μαλώνει με το γιό της

Στα ξένα γιόκαμ να μην πας κι απ’ το χωριό μη φεύγεις

Άλλη μανούλα δε θα βρεις να πεις τον πόνο πόχεις

Ποιος ξενιτεμένος θα το διαβάσει και θα το ακούσει

Δεν θα θυμηθεί την μάνα του και δεν θα κλάψει;

 Γεροβασίλης Πατρίκας.

Έτσι τελειώνει ο μπάρμπα Βασίλης τα απομνημονεύματα του που γέμισαν 194 σελίδες. Χαρά στην υπομονή του και στο κουράγιο του. Η εργασία του αυτή κράτησε 4-5 χρόνια μετά τα  81 του!!

 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

‘’Αισίως’’, με το καλό, μαζί με τον σημερινό επίλογο, φτάσαμε στο 10^ο και τελευταίο μέρος της συνέχειας της εργασίας μου που αναφέρεται στο Βασίλη Πατρίκα. Αναφέρω σκόπιμα τη λέξη ‘’αισίως’’, επειδή αποφεύγω τη χρήση λέξεων της καθαρεύουσας, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που παρουσιάζει η  ενασχόληση μου με τα γραπτά του μπάρμπα Βασίλη. Πολλές φορές σταματούσα και μονολογούσα: τι θέλει να πει ‘’ο ποιητής’’;

Τα κείμενα είναι γραμμένα στη ντοπιολαλιά του συγγραφέα, γεμάτα ανορθογραφίες και χρονικές παλινωδίες. Ευτυχώς ταιριάζει η γλώσσα μας και δε χρειάζομαι μεταφραστή. Να ενδεικτικά μερικές τέτοιες λέξεις:

Προκόβα=  σκληρό υφαντό μάλλινο στρώμα
Έκρουε= έδερνε, χτυπούσε
Άρτικας = Νάρθηκας εκκλησίας
Κάνονας= εκκλησιαστική τιμωρία στις εξομολογήσεις.
Μετζίτ= τούρκικο νόμισμα
Πρατσάλιζαν = κατουρούσαν, πιτσίλιζαν
Γυαλί ρακί = μπουκάλι ρακί
Η φτώχεια έκρουε = η φτώχεια έδερνε, κτυπούσε
Τζερεμετούσε = τιμωρούσεΔεν άδγιαζε = δεν ευκαιρούσε, δεν είχε ελεύθερο χρόνο
Θάμα, θάβα = θαύμα
Αλευροτέντομα = απλό κουρκούτι
Σκαλνούσε = σκάλιζε
Δεν τραβούσα = δεν κάπνιζα
Νιμόρια = μνήματα

Ο οποιοσδήποτε δάσκαλος πολύ εύκολα θα ονόμαζε τα γραπτά ορνιθοσκαλίσματα, μην παίρνοντας υπ’ όψιν τον άθλο  ενός ανθρώπου αναλφάβητου μεγάλης ηλικίας. Τα ονόματα προσώπων, τοποθεσιών και άλλοι παράγοντες, σπρώχνουν τον αναγνώστη του γνήσιου κειμένου να παραιτηθεί της ανάγνωσης. Γι’ αυτό ίσως όχι άδικα , η Φαρέτρα και εγώ αναφερόμαστε σε ‘’μακρυγιαννικά’’ απομνημονεύματα.

Ύστερα πάλι έπαιρνα κουράγιο από το μεστό περιεχόμενο των γραπτών του γεροΒασίλη (έτσι αυτοαποκαλεί ο ίδιος κάπου τον εαυτό του), που αποτελούν θησαυρό γνώσεων και θυμοσοφίας.

Εκεί που δεν υπολογίζεις, αντιλαμβάνεσαι ότι τα γραπτά του είναι Κιβωτός σωτηρίας γεγονότων τεσσάρων αιώνων που αφορούν τα Πιέρια όρη και όχι μόνον. (Η Ιστορία βασικά δεν αρχή και τέλος. Ο λατίνος ποιητής Οράτιος κάπου γράφει: «έζησαν πολλοί ηγέτες πριν τον Αγαμέμνονα»).

Αρχίζει με την τουρκοκρατία, τις μετακινήσεις πληθυσμών, τις διδαχές των καλογέρων, την περιοδεία  του ΠατροΚοσμά του Αιτωλού και τις επικρατούσες δοξασίες, ιστορίες για ύπαρξη φαντασμάτων, μαγείας και στοιχειωμένων χώρων. Αναφέρεται στην εξορία, υποχρεωτική μετανάστευση (σουργκούνι) όλων των κατοίκων του χωριού στην Άγια Μαρίνα Ναούσης για 14-15 χρόνια. Δούλεψαν σε κάποιο μπέη της περιοχής για εξόφληση χρέους που είχε επιβληθεί στους δασκιώτες. Αυτό το γεγονός μάλλον τοποθετείται στα τέλη του 19-ου αιώνα.

Συνεχίζει τις ιστορίες κλεφτών και ληστών που αφθονούσαν μέσα στη φτώχεια και την απομόνωση των βουνοχωριών. Και λόγω της επανάστασης των Νεοτούρκων του 1908 ο θείος του Στέργιος Πατρίκας μετανάστευσε στην Αμερική, χωρίς να επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα. Έτσι οι Έλληνες, οι Ρωμιοί, απέφευγαν την υποχρεωτική θητεία στον οθωμανικό στρατό, λόγο ‘’ισοπολιτείας’’.  Ο Β.Π δεν εξωραΐζει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων και την καταπίεση προπάντων των γυναικών. Αυτά τα προβλήματα αργότερα τα έκανε σημαία στον αγώνα του για την εξάλειψη τους. Κάπου γράφει: «Δεν είχαμε πολύ διαφορά από τα ζώα, μόνο που τα ζώα δεν μιλούν και εμείς μιλούσαμε. Ποιος θα άνοιγε τα μάτια μας;»

Ακολούθησαν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πόλεμος με τους Ιταλούς στη Αλβανία, η Κατοχή από τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους. Στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας ο Β.Π πολέμησε  με το βαθμό του Λοχία.  Στην Κατοχή οργανώθηκε στην Εαμική Εθνική Αντίσταση, ήταν Ε.Λ.Α.Σ-ίτης αντάρτης.  Γι’ αυτό, σε ανταμοιβή, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας  κυνηγήθηκε και κακοποιήθηκε. Και όμως μπορούσε με μια υπογραφή, υπεύθυνη δήλωση, να περάσει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να γίνει ‘’καλός Έλληνας’’. Του έταζαν και οικονομική αποκατάσταση σε περίπτωση πολιτικής μετάλλαξης.

Άλλος δρόμος δεν υπήρχε για πολλούς παρά η έξοδος προς βουνό, στο Δεύτερο Αντάρτικο.

Ακολούθησε ο Εμφύλιος Πόλεμος στον οποίο οδήγησαν τους Έλληνες οι Άγγλοι. Αυτοί είχαν αποικιοκρατική πείρα στην καταδυνάστευση λαών. Δόγμα τους το διαίρει και βασίλευε. Η αδυνατισμένη και κουρασμένη Αγγλία, τον Μάρτιο του 1947, παρέδωσε τη χώρα μας στις  ΗΠΑ που ευκαιρίες γύρευε να περάσει τον Ατλαντικό και να βάλει πόδι στη Ευρώπη. Δυστυχώς η  Ελλάδα πέρασε πολλές ανώμαλες καταστάσεις μέχρι και την πτώση της εφτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Ο μπάρμπα Βασίλης Πατρίκας έζησε στα χρόνια αυτά μια πολυτάραχη ζωή. Έκανε αντάρτης στον Ε.Λ.Α.Σ και στον Δ.Σ.Ε. Πιάστηκε αιχμάλωτος και δικάστηκε στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης το 1951 σε πολυετή φυλάκιση. Γνώρισε τις φυλακές κράτησης πολιτικών αντιπάλων των νικητών του Εμφυλίου και τα ξερονήσια για εξόριστους αγωνιστές. Τρεις φορές το χωριό  τον τίμησε με την ψήφο του και τον έβγαλε πρόεδρο.

Στο τέλος του προλόγου μου  που βρίσκεται στον υπ’ αριθμόν (1) κείμενο γράφω: «Δεν είναι πρόθεσή μου να δημοσιεύσω ολόκληρο το έργο του Βασίλη Πατρίκα, παρά να κεντρίσω το ενδιαφέρον εκείνων που εκτιμούν τις προσπάθειες συνανθρώπων τους που αγαπούν την τοπική ιστορία. Χρέος τους να τα διαφυλάξουν για τις επόμενες γενιές. Εκείνοι θα τους ευγνωμονούν και θα καμαρώνουν.

Ύστερα από τη δημοσίευση δέκα κειμένων έχω την εντύπωση ότι ο σκοπός πέτυχε, καθώς υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση των αναγνωστών της Φαρέτρας. Από δω και πέρα εναπόκειται στους αναγνώστες να ενδιαφερθούν για την τύχη των γραπτών του Β. Πατρίκα και των άλλων συγγραφέων που έγραψαν κατά καιρούς για το Δάσκιο.

Με το σημερινό κείμενο μου, που ονομάζω ΕΠΙΛΟΓΟ, θέλω να ευχαριστήσω τους αναγνώστες και φίλους  που καλοκαιριάτικα  μου έκαναν συντροφιά στην ηλεκτρονική εφημερίδα. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ μαζί με τον ΕΠΙΛΟΓΟ και τα δέκα μέρη αποτελούν μικρό σύνολο της όλης γραπτής εργασίας του Β.Π. Ο όγκος των γνώσεων και πληροφοριών είναι πολλαπλάσιος των γραμμένων. Φθάνει ο ψαγμένος αναγνώστης να το καλοσκεφτεί! Καμιά επιλεκτική παρουσίαση δεν μπορεί να δείξει την αξία  του συνόλου. Αυτό μου θυμίζει στίχο από τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου, που τραγουδά ο Μανώλης Μητσιάς: « Πως να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά»!!

 ΥΓ. Σε φιλική συνομιλία μου με το Βαγγέλη Γκουτζελίκα, δασκιώτη, που έκανε πρόεδρος του χωριού (2006-2010), τρεις τετραετίες αντιπρόεδρος (1990-94) και (1998-2006) και πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Δασκίου δυο θητείες, που παράλληλα γνωρίζει πολύ καλά τη ζωή του Β.Π., ρώτησα:

-Βαγγέλη, ποια είναι η γνώμη σου για τον τίτλο της εργασίας μου όπου χαρακτηρίζω το μπάρμπα Βασίλη  ως λαϊκό αγωνιστή;.  

-Υπάρχουν πολλά σχέδια αγωνιστών. Υπάρχει ο αγωνιστής που παλεύει για να επιβιώσει και αυτός που αγωνίζεται για το καλό του συνόλου, για το λαό. Ένας τέτοιος ήταν και ο Β. Π.. Αξίζει τον αναφερόμενο τίτλο επειδή έβαλε τη ζωή του μπροστά για την επιβίωση του κόσμου  και όχι για δικό του όφελος.  Σε κρίσιμες καταστάσεις διάλεξε να πάει με την Αριστερά, παρότι η Δεξιά είχε μισθοφόρους αγωνιστές. Ο Πατρίκας ήταν μπροστάρης στην περιοχή Πιερίων μαζί με πολλούς συγχωριανούς του.  Σαν πρόεδρος πέρα από άλλα έργα, το σπουδαιότερο είναι που ξεδίψασε το χωριό και έκανε μεγάλη έκταση χωραφιών ποτιστική. Με τα αρδευτικά έργα οι κάτοικοι απόκτησαν πολλαπλάσια αγροτικά εισοδήματα.

Δημήτρης Βύζας 19/8/20018