“Με μια βαλίτσα”. Όταν οι “Ονειροπόλοι” του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας αγγίζουν με ευαισθησία την πληγή της προσφυγιάς
Με μια τελευταία παράσταση, την 14η, το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας έκλεισε χθες τον κύκλο των παραστάσεων που οι Ομάδες Υποδομής του έδωσαν, παρουσιάζοντας έναν πλούτο ιδεών και μια ποικιλία εκφραστικών και ηλικιακών προσεγγίσεων.
Οι «Ονειροπόλοι» του ΔΗΠΕΘΕ, μετά την «Γκόλφω» και το «Γαλατόδασος» του Ντύλαν Τόμας που κατέθεσαν πέρυσι, έδωσαν στο κοινό της Βέροιας μια ακόμη άκρως συλλογική προσέγγιση του θέματος της προσφυγιάς.
Όσο κι αν το θέμα έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια την Τέχνη σ’ όλες τις μορφές της, δεν παύει να συγκινεί, εφόσον η προσέγγισή του γίνεται με σοβαρότητα και επειδή βέβαια όχι μόνο δεν έπαψε να υπάρχει ως πρόβλημα, αλλά και συνεχώς διογκώνεται επικίνδυνα.
Ο Πέτρος Μαλιάρας, δάσκαλος των «Ονειροπόλων», (μαθητών Λυκείου), με μια μοναδική επαφή μαζί τους, που αποδείχθηκε και μέσα από τις προηγούμενες παραστάσεις τους, διάλεξε φέτος το «Με μια βαλίτσα» του Μάικ Κένι, ξεκινώντας από την προσωπική εμπειρία του Σύριου φίλου του Μπάκερ, που στο πρόσωπό του είδε να συμπυκνώνεται όλο το διαχρονικό πρόβλημα της προσφυγιάς.
Οι πρόσφυγες του Κένι είναι οι απανταχού και πάντα πρόσφυγες της Γης, οι αδικημένοι και προδομένοι από τις ίδιες τις προσδοκίες τους και πολύ περισσότερο ευάλωτοι, γιατί είναι νέοι.
Έχοντας ένα τέτοιο κείμενο στα χέρια του ο Πέτρος Μαλιάρας, που σκηνοθέτησε την παράσταση, θέλησε να αξιοποιήσει και τους 27 μαθητές του, δίνοντας φωνή σ’ όλους και ταυτόχρονα ενώνοντας και τις 27 φωνές σε μία, δίνοντας την οδύσσεια του πρόσφυγα μέσα στο χρόνο.
Έτσι, παίζοντας με το χρόνο αλλά και με το μύθο, το παραμύθι και τη σκληρή πραγματικότητα, ο συγγραφέας, πλέκοντας παρελθόν και παρόν μαζί, τη γοητεία του «Σεβάχ του θαλασσινού» με τις βόμβες του πολέμου και τη στυγνή εκμετάλλευση της προσφυγιάς, έδωσε ένα πορτρέτο του πρόσφυγα ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά.
Στην πορεία όμως, καθώς το κείμενο παίρνει τη θεατρική του μορφή, αποδεικνύεται πως γίνεται μία μακρόσυρτη αφήγηση με πολλές επαναλήψεις, που, αν ο ίδιος ο συγγραφέας του έμπαινε στη διαδικασία της αφαίρεσης, θα του έδινε μεγαλύτερη ένταση και εμβέλεια.
Επιπλέον, το παιχνίδι ανάμεσα στις κωμικές συχνές πινελιές που δίνονταν σε κάποιες στιγμές, ελαφρώνοντας το μεγάλο βάρος της τραγικότητας του θέματος, δημιούργησε μια συναισθηματική ανισορροπία στο θεατή, καθώς πολύ γρήγορα και πολλές φορές αναίτια περνούσε από το τραγικό στο κωμικό και τανάπαλιν.
Οι «Ονειροπόλοι», υπακούοντας στη σκηνοθετική γραμμή του δασκάλου τους, λειτούργησαν με θαυμαστό συγχρονισμό κινήσεων και φωνών, επιτελώντας το στόχο, οι πολλοί να μετατραπούν σε έναν, μια φωνή, μια κραυγή καλύτερα.
Κι εδώ μόνο έπαινος ανήκει στους μαθητές αλλά και στο δάσκαλο, που έχει αποδειχτεί αληθινός μάστορας στην κίνηση μεγάλων συνόλων. Και ο πιο απλός θεατής χθες στο Θέατρο κατάλαβε πόσο δύσκολο ήταν αυτό.
Εκείνο όμως που θεωρούμε πως ήταν το καλύτερο σημείο της χθεσινής παράστασης ήταν η μουσική διάσταση που δόθηκε στο όλο δρώμενο, με εντυπωσιακή μουσική ένταση στον πρόλογο και στο φινάλε της αλλά και με μουσικά ιντερμέδια κατά τη διάρκειά της. Εξαιρετική σκηνοθετική σύλληψη αλλά και μουσική πραγμάτωση, που καθήλωσε με την ατμοσφαιρικότητά της.
Και μόνο οι στίχοι του τραγουδιού που ακούστηκαν στο τέλος, σαν το αιώνιο παράπονο της προσφυγιάς, οδηγούν στην αιτιολόγηση των παραπάνω…
…που ‘ναι τα ξένα μακρινά και τα δικά μου ξένα…
Δημιουργοί της χθεσινής παράστασης, που γέμισε με κόσμο το Άλσος και μάλιστα με το μεγαλύτερο μέρος των θεατών να είναι νέοι, πέρα από το σκηνοθέτη τους τον Πέτρο Μαλιάρα, ήταν οι νεαροί «ηθοποιοί» του, εξαιρετικοί όλοι:
Βατμανίδου Ειρήνη, Γεωργίου Αναστασία, Γιομπλιάκης Ερμής, Δάσκαλου Χρύσα, Δασκαλάκης Μάριος, Ζαφείρης Νίκος, Ζιώγα Φανή, Θεοδοσίου Άννα, Θεοδωρίδης Βασίλης, Καλλιαρίδου Όλγα, Κετίκογλου Ελπίδα, Κεφάλα Μαρία, Κρεμλίδου Τατιάνα, Κωφίδης Γιάννης, Κωφίδου Αργυρώ, Λεκός Παναγιώτης, Λεονταράκης Γιώργος, Μπούσουλας Χάρης, Ντόστι Αλέξανδρος, Παπαδόπουλος Πλούταρχος, Παπαλάμπρου Λυδία, Σαράντη Δήμητρα, Σέφερ Γιώργος, Σταμούλη Ειρήνη, Τριανταφυλλίδου Εύα, Τριανταφυλλίδου Μαρία και Τσαχουρίδης Γιώργος.
Σημαντικοί στον τομέα της μουσικής και της σκηνογραφίας οι:
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Γεωργάκη Χαρά, Γεωργόπουλος Δημήτρης , Όσσα Μαρία, Τσιριγώτη Σοφία
Πρωτότυπη Μουσική / Ενορχήστρωση: Αλέξανδρος Ιωσηφίδης
Μουσική Διδασκαλία: Έλενα Μουδίρη-Χασιώτου
Μουσική έπαιξαν επί σκηνής : Μάριος Δασκαλάκης (σαξόφωνο, πιάνο), Ερμής Γιομπλιάκης (ντραμς, νταούλι), Βασίλης Θεοδωρίδης (κιθάρα), Γιάννης Κωφίδης (ακορντεόν), Παναγιώτης Λεκός (πιάνο), Γιώργος Σέφερ (ηλεκτρ. κιθάρα).
Αλλά και όσοι πρόσφεραν στη συνολική εικόνα της παράστασης:
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Καροτσέρης
Φωτογραφία: Τάσος Θώμογλου
Φωτισμοί: Γιάννης Καπράρας
Οργάνωση Παραγωγής-Προβολή: Κατερίνα Γρηγοριάδου
Το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας έκλεισε με τη χθεσινή έναν κύκλο παραστάσεων, που το δικαίωσε και πάλι ως θεσμό.
Φωτογραφίες: faretra.info
