Με τα τόσα απόνερα της περυσινής «εβδομάδας θεάτρου», καταγγελίες στο δημοτικό συμβούλιο, στο ελεγκτικό, στην αποκεντρωμένη, στη δικαιοσύνη και δεν ξέρω που αλλού, ειλικρινά αμφέβαλα αν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ομαλά και στη φετινή διοργάνωσή της.
Όμως φέτος περιέργως, όχι μόνο δεν συναντήσαμε καμιά αντίρρηση στη διαδικασία του προγραμματισμού της, απεναντίας δεχθήκαμε ένα ασφυκτικό pressing να δεχτούμε συγκάτοικο στη «δόξα» της. Ένα pressing που με γέμισε ερωτηματικά ως προς τη σκοπιμότητά του και ομολογώ ότι από την αρχή δεν το είδα με καλό μάτι.
Κάποιοι βέβαια θα ρωτήσουν από πού και γιατί αυτή η καχυποψία … σιγά το θέμα και τι έγινε να υπάρχει «συγκάτοικος»;
Σωστά, υπάρχει όμως ένα αλλά.
Από πού ξεφύτρωσε αυτός ο ξαφνικός «έρωτας»;
Που ήταν όλοι αυτοί και γιατί λούφαξαν στην επίθεση που δέχτηκε η εβδομάδα θεάτρου πέρυσι;
Και αν βρε αδελφέ τελικά υπάρχει και είναι πραγματικός αυτός ο μέχρι σήμερα ανομολόγητος «έρωτας», γιατί δεν τον επισημοποιούμε με ένα «γάμο», ώστε να κλείσουμε και τα στόματα που τόσα και τόσα λένε για μας. Άσε που θα κάνουμε το χατίρι του κ. Αντώνη που τόχει μεράκι το λέει και το ξαναλέει, ότι θέλει να μας δει «εις σάρκαν μίαν».
Η διοργάνωση όπως είναι γνωστό ξεκίνησε εδώ και χρόνια, και δεν προήλθε από παρθενογένεση ή έστω με τη συνδρομή κάποιου πελαργού … κάποιοι άνθρωποι της ΚΕΠΑ να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή, κουβαλώντας πολλαπλές εμπειρίες και γνώσεις είχαν την ιδέα, τη σχεδίασαν και προσπαθούν να της δώσουν σάρκα και οστά, πιστεύοντας στη δυναμική και την ορθότητά της… είναι που αυτή την ιδέα έπρεπε να ασπαστούν και κάποιοι ακόμα, να αποφασίσουν να την αποδεχτούν και να «επενδύσουν σε αυτή».
Γιατί ως γνωστόν η σύλληψη ενός «παιδιού» μπορεί να είναι μια «ευχάριστη» και «διασκεδαστική» διαδικασία, αλλά το να το μεγαλώσεις και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του θέλει κόπο.
Αποτελεί λοιπόν η «εβδομάδα θεάτρου» πνευματικό δημιούργημα, ένα «πνευματικό παιδί» που όμως για να σταθεί στα πόδια του, δόθηκε αγώνας … και αυτό πρέπει κάποιοι, κάποια στιγμή να το κατανοήσουν και να το σεβαστούν … είναι και εκείνα τα ρημάδια τα πνευματικά δικαιώματα που στον τόπο μας τα έχουμε ισοπεδώσει όπως και τόσα άλλα.
Αν οι άνθρωποι που “υπηρετούν” το χώρο του πολιτισμού δεν αναγνωρίζουν και δε σέβονται την πνευματική εργασία, τότε ποιος θα την υπερασπιστεί ;
Δηλαδή αρκεί μια «πολιτική» απόφαση για να γίνει «δικό» μας ότι πνευματικό μας «γυαλίζει» … ωραία μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού των άλλων … και αν αυτά συμβαίνουν στο μικρόκοσμο μας σκεφτείτε τι γίνεται παραπάνω.
Θα πείτε σιγά την ιδέα, σωστά … αλλά αν όχι αυτό τι ;
Γιατί με τα λόγια χτίζεις ανώγεια και κατώγια … σαν αυτούς τους «πρωθυπουργούς» στα καφενεία και τις καφετέριες … α ρε αν ήμουν εγώ θα έβλεπες !
Ο στίβος είναι ανοικτός … ορίστε να αποδείξτε ότι έχετε καλύτερες ιδέες που πατάνε στα πόδια τους, ιδέες που ο κόσμος τις αγκαλιάζει … να χειροκροτήσουμε και για έναν ακόμα λόγο … γιατί θα μας αναγκάσετε να ψάξουμε γι άλλες ιδέες καλύτερες από αυτές, γιατί θα μας απομακρύνετε από τη νιρβάνα της αυταρέσκειας που κοιμίζει και οδηγεί στην αλαζονεία.
Το οτιδήποτε στο χώρο του πολιτισμού δεν είναι τυποποιημένο ή επαναλαμβανόμενο, είναι διαφορετικό από το προηγούμενο και κυρίως αδοκίμαστο … άρα η όποια πρωτοβουλία έχει ρίσκο, που δεν είναι διατεθειμένοι και πολλοί να το πάρουν … και γιατί να πάρουμε ρίσκα όταν υπάρχει πιο απλός και κυρίως πιο σίγουρος δρόμος … κοιτάμε τι περπατάει και το οικειοποιούμαστε … δηλαδή αν περπατά το σκεφτήκαμε μαζί μη σου πω ότι εγώ το έλεγα από μια αρχή, αν αποτύχει όμως … ε τους ξέρουμε δα αυτούς και τις ιδέες τους, κοίτα που μας έφεραν !
Προσωπικά βαρέθηκα το μοίρασμα κατακτήσεων και ιδεών στο όνομα της μεγαλοθυμίας … ότι ανήκει στον καθένα είναι ιερό και το μοίρασμα του ξεκινά από την αναγνώριση και το σεβασμό της «πατρότητάς» του …
Η καημένη η δημοκρατία όπως και οι διαδικασίες της δεν είναι το εργαλείο για ότι μας «γυαλίζει» … η δημοκρατία δεν είναι από εύπλαστο υλικό, που ο καθένας μπορεί να προσαρμόσει στα γούστα του … αγγίζει τα πάντα, είναι στην καθημερινότητά μας και ειλικρινά εξεγείρομαι, όταν την παραβιάζουν και τη χρησιμοποιούν ως μέσο να οικειοποιηθούν ότι γυαλίζει, για να διεκδικήσουν με το έτσι θέλω μια θέση σε μονόστηλο εφήμερης δόξας !
Θα με ρωτήσετε και τι θα γίνει. Ειλικρινά δεν περιμένω τίποτα. Τα κλασσικά, απαντήσεις γαρνιρισμένες με αναθέματα, άντε και κανένα συμβούλιο για καταδίκη και η ζωή συνεχίζεται. Τότε λοιπόν γιατί το κάνω ;
Γιατί στη ζωή πρέπει να παραμένουμε συνεπείς σε αυτά που πρεσβεύουμε. Να στηλιτεύουμε ότι θεωρούμε ότι παραβαίνει ορισμένες θεμελιακές αρχές και η μη αναγνώριση και η κάθε προσπάθεια οικειοποίησης πνευματικής ή άλλης εργασίας προσωπικά είναι για εμένα θεμελιακή. Γιατί πρέπει να έχουμε το θάρρος της γνώμης ακόμα και αν αυτό μας κάνει «αντιπαθητικούς» ή το πληρώνουμε με οποιοδήποτε τρόπο.
Γιατί πάντα σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε τη δουλειά των άλλων όπως και οι άλλοι οφείλουν να σέβονται τη δική μας.
Και θα ρωτήσετε, δηλαδή ποια είναι η τύχη των «πνευματικών» μας παιδιών. Μα είναι απλό … με χαρά να τα κληρονομήσουν οι επόμενοι, είναι μια φυσική και λογική εξέλιξη … θα χαρώ μάλιστα να τα βρουν ενδιαφέροντα, να τα συνεχίσουν και να τα πάνε ένα ή περισσότερα βήματα πιο εκεί … αν όχι ας τα παραμερίσουν ας δημιουργήσουν νέα … να πάμε τελικά όλοι μαζί ένα βήμα πιο μπροστά, όχι διαγκωνιζόμενοι αλλά με αλληλοσεβασμό.
Ψαχνόμαστε τι μας φταίει. Αυτά τα απλά μας φταίνε, αυτά που τα προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας, διαγκωνίζοντας όλους τους άλλους έτσι για να βγούμε εμείς μπροστά, θαρρείς και κινδυνεύουμε να το χάσουμε το ραντεβού μας με την αιωνιότητα …
Τελικά μπορεί να λάμπει η σκηνή, αλλά κάποια έργα γράφονται και παίζονται μόνο στα παρασκήνια … ελάτε λοιπόν να τα απολαύσουμε !
Γιάννης Καμπούρης
Βέροια 2 Απριλίου 2018
