“Σαν Κραυγή”. Τρεις μονόλογοι της απόλυτης μοναξιάς – Μια τολμηρή και ευρηματική θεατρική προσέγγιση
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Κ.Π. Καβάφης
Έπεσε η αυλαία για την Εβδομάδα Θεάτρου της ΚΕΠΑ με τη χθεσινή βραδιά. Η Εβδομάδα φιλοξένησε πέντε παραστάσεις, κλείνοντας με το «Σαν κραυγή» από την «Πειραματική Σκηνή» του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Κώστας Αποστολίδης, τόλμησε στο «Σαν Κραυγή» να στεγάσει κάτω από την κοινή αντίληψη για την απόλυτη μοναξιά τρεις μονολόγους, που, ενώ λειτουργούν αυθύπαρκτα, συμβιώνουν περίφημα, οδηγώντας και οι τρεις στην ατομική εκμηδένιση.
Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού», Ζαν Κοκτώ «Ανθρώπινη φωνή», Γουίλυ Ράσελ «Σίρλευ Βαλεντάιν». Μονόλογοι που ευτύχησαν στο παρελθόν να ερμηνευτούν από μεγάλους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου, όπως τον Δημήτρη Χορν στο «Ημερολόγιο» ή την Έλλη Λαμπέτη στην «Ανθρώπινη φωνή».
Ο Αποστολίδης όχι μόνο τόλμησε να δώσει τα δύσκολα κείμενα στους μαθητές του αλλά και να τα ενώσει σ’ ένα ενιαίο σύνολο με την προσωπική του σφραγίδα.
Η μοναξιά, που είτε οφείλεται στην απώλεια του εγώ μέσα στην ισοπέδωση της υπαλληλικής ζωής, που οδηγεί βαθμιαία στην τρέλα, «Ημερολόγιο», είτε στην απώλεια αγαπημένου προσώπου, που η εγκατάλειψη απ’ αυτό οδηγεί στην άκρατη απελπισία και τον αφανισμό, «Φωνή», είτε στην απώλεια της χαράς της ζωής μέσα σε μια ανύπαρκτη συζυγική σχέση, «Σίρλευ», η ίδια η μοναξιά υψώνει τα τείχη της και εμποδίζει την όποια επικοινωνία, οδηγώντας και τους τρεις ήρωες σε τραγικά αδιέξοδα.
Περισσότερο από ποτέ επίκαιροι σήμερα οι τρεις μονόλογοι, σε μια εποχή που η επιφανειακή έκρηξη της επικοινωνίας οδηγεί στην πραγματικότητα στην παντελή της έλλειψη. Η μοναξιά είναι σαρωτική.
Μ’ αυτήν την αντίληψη του κόσμου μας ο σκηνοθέτης, που είχε και τη δραματουργική σύλληψη της συνύπαρξης των τριών μονολόγων, έστησε την παράσταση «Σαν κραυγή», διακινδυνεύοντας τρεις διαφορετικές οπτικές, με τη σιγουριά πως το νήμα που τις ενώνει είναι κοινό.
Πάνω στη σκηνή της Αντωνιάδειας Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών συνυπήρξαν οι τρεις του ήρωες, αναδυόμενοι μέσα από το σκοτάδι, παίρνοντας μόνοι κάθε φορά το λόγο στο φως, και ξαναγυρνώντας στο σκοτάδι, για να δώσουν τη θέση τους στην άλλη φωνή. Διαφορετικές φωνές με την πρώτη ματιά, ίδιες με τη δεύτερη. Ο άνθρωπος γυμνός και απροστάτευτος μέσα σ’ έναν σκληρό και ανελέητο κόσμο.
Μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα υποβλητικό σκηνικό της ταλαντούχας Ιωάννας Στεφανοπούλου, όπου οι πολυθρόνες μετατρέπονταν από απλά καθίσματα σε συνοδοιπόρους των ηρώων στο δράμα τους με τις ανθρώπινες φιγούρες που ήταν αποτυπωμένες αμυδρά στις απολήξεις τους, με κοστούμια της ίδιας, που αναδείκνυαν με το λευκό τους την αντίθεση ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, ο Κώστας Αποστολίδης κίνησε τους ηθοποιούς του κυριολεκτικά ακροβατώντας, ώστε να αποδοθούν καίρια και με απόλυτη ευαισθησία στην έκφρασή τους οι λεπτότερες συναισθηματικές διακυμάνσεις.
Εντυπωσιακός, καθώς περνούσε μέσα από ένα εξοντωτικό συναισθηματικά παιχνίδι από την απόλυτη σιγή στη μεγαλύτερη έκρηξη, ο Θέμης Καλούδης ερμήνευσε τον «Τρελό» πείθοντας απόλυτα στην προσέγγιση του ρόλου.
Εξαιρετική φωνή και παρουσία η Ελισάβετ Πιπερίδου έδωσε στο δύσκολο ρόλο της, στη «Φωνή» – γιατί παρουσίαζε τη μικρότερη δράση με τις επαναλήψεις του- οντότητα και συναισθηματικό πλούτο.
Η Μαίρη Μεγγιάνη, έχοντας από το ίδιο το κείμενο την άνεση να κινείται σ’ ένα μεγαλύτερο εύρος, από το κωμικό στο τραγικό και τανάπαλιν, ερμήνευσε τη «Σίρλευ» με απόλυτη επιτυχία, χαρίζοντας στο κοινό μικρές ευχάριστες ανάσες.
Εξαιρετικοί και δύσκολοι με τις συνεχείς εναλλαγές τους οι φωτισμοί που επιλέχθηκαν από το σκηνοθέτη και στήθηκαν από το Γιώργο Βέγκο.
Και ολοκληρώνοντας, η παράσταση δεν θα είχε την ατμοσφαιρικότητα που τη χαρακτήριζε από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς την Πρωτότυπη Μουσική των Λάζαρου Μπίντση και Αλέξανδρου Ιωσηφίδη και τα Sound effects and ambient performance του Λάζαρου Μπίντση, με τον Αλέξανδρο Ιωσηφίδη στο πιάνο σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Μια παράσταση που απέδειξε για μια ακόμη φορά πως η δουλειά που γίνεται στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας είναι σοβαρή και γόνιμη με τις πολλές θεατρικές σκηνές του.
Άλλωστε, αυτό το απέδειξε και ο κόσμος, που γέμισε τη Στέγη, αλλά και η απόλυτη σιωπή με την οποία παρακολούθησε την παράσταση.
Φωτογραφίες: faretra.info
