Η εμφάνιση ενός καλλιτέχνη, όπως ο Γιάννης Κότσιρας, που τον χαρακτηρίζει, πέρα από την ιδιαιτερότητα της φωνής του, η ποιότητα των τραγουδιών του και το ήθος του, αποτέλεσε καλλιτεχνικό γεγονός για τον κόσμο της Βέροιας, που γέμισε χθες το Χώρο Τεχνών, για να τον ακούσει.
Ο Γιάννης Κότσιρας, εδώ και είκοσι χρόνια, είναι η φωνή που μπορεί να κινηθεί σ’ ένα μεγάλο ερμηνευτικό εύρος τραγουδιών, αποδεικνύοντας κάθε φορά πως όλα μπορούν να αποδοθούν από τον ίδιο με το δικό τους κάθε φορά χρώμα, χωρίς να χάσουν την ταυτότητά τους.
Όταν ένας καλλιτέχνης μπορεί να ερμηνεύσει «Άξιον Εστί», χωρίς να φοβάται τη σύγκριση μ’ έναν Γρηγόρη Μπιθικώτση, σημαίνει πως έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο ερμηνευτικής πληρότητας και καταξίωσης. Κι αυτό συνέβη πριν πολλά χρόνια.
Από τότε ο Γιάννης Κότσιρας έγινε ο αγαπημένος της νεολαίας, αλλά το ίδιο αγαπημένος και για τις μεγαλύτερες ηλικίες, που είδαν στο πρόσωπό του έναν καλλιτέχνη που συνδυάζει τη νεανική ορμή με την ωριμότητα σε τέτοιες αναλογίες, που μπορεί να γοητεύσει οποιοδήποτε κοινό.
Στη χθεσινή συναυλία της Βέροιας ο Κότσιρας ήρθε με τα «ανείπωτα». Μια σειρά τραγουδιών που τα ονόμασε έτσι, γιατί, όπως είπε, συνήθως δεν τραγουδιούνται σε συναυλίες, μιας και η «ιδιοσυγκρασία» τους, το ύφος τους, δεν ταιριάζει μ’ αυτές.
Τόλμησε, λοιπόν, αυτά τα τραγούδια που ιδιαίτερα αγαπά να τα εντάξει σ’ ένα συναυλιακό πρόγραμμα, επιβάλλοντάς τα με την αξία τους.
Με μια εξαιρετική εξαμελή ορχήστρα, αποτελούμενη από τους Αλέξανδρο Λιβιτσάνο ενορχήστρωση & πλήκτρα, Γιάννη Αγγελόπουλο τύμπανα, Παρασκευά Κίτσο μπάσο, Βαγγέλη Μαχαίρα μπουζούκι, Κώστα Μιχαλό κιθάρα και Μάνο Γρυσμπολάκη, ακορντεόν, με την οποία τον συνδέουν – όπως αποδείχτηκε μέσα από τα όσα είπε γι αυτήν- όχι μόνο επαγγελματικοί και καλλιτεχνικοί δεσμοί, αλλά και δεσμοί φιλίας, ο τραγουδιστής εμφανίστηκε στη σκηνή μετά από ένα εντυπωσιακό ορχηστρικό, που, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, ήταν δική του σύνθεση.
Σε μια συνεχή επικοινωνία με το κοινό, όπου μιλούσε για τα «ανείπωτα» αλλά και για τον καθένα από τους μουσικούς του ξεχωριστά, δημιούργησε ένα κλίμα ζεστής επικοινωνίας, όπου η σοβαρότητα εναλλασσόταν με το χιούμορ, κερδίζοντας από το πρώτο λεπτό τις εντυπώσεις.
Μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα πλημμύρισαν το πρώτο μέρος της συναυλίας, για να φτάσουν σε άλλους ήχους, μέχρι και ροκ, σ’ ένα μουσικό παζλ, που τα κομμάτια του τα ένωνε σ’ ένα γοητευτικό σύνολο ο τραγουδιστής τους.
Με ήχο εξαιρετικά προσεγμένο, γεμάτο -που επιμελήθηκαν ο Λάμπρος Μπούνας και ο Στρατής Καραδημητράκης– και φωτισμούς ανάλογους, που πρόδιδαν μαζί με τη σοβαρότητα της εκδήλωσης έναν άρτιο επαγγελματισμό, έκλεισε το πρώτο μέρος της συναυλίας.
Παρόλο που τα «ανείπωτα» δεν ήταν αβανταδόρικα τραγούδια, προκάλεσαν το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή του κοινού, που μετατράπηκε σε ενθουσιασμό, όταν ο Κότσιρας κατέθεσε την αγάπη του στο λαϊκό τραγούδι,με επιλογές από κείνο στο δεύτερο μέρος.
«Το ραδιόφωνο έπαψε να παίζει πια τέτοια τραγούδια» είπε. «Κι όμως ο Έλληνας είναι ταυτισμένος με το λαϊκά τραγούδι κι εγώ το νιώθω να κυλάει στο αίμα μου».
Με τραγούδια της αγάπης ή του πόνου, της νοσταλγίας, όπως ο «παλιός φωνόγραφος» ή δυνατά και καθηλωτικά, όπως το «καίγομαι» του Ξαρχάκου από το «Ρεμπέτικο», ο Κότσιρας ξεδίπλωσε τη φωνή του ερμηνεύοντάς τα με βάθος και πάθος , με τον κόσμο να τραγουδά αυθόρμητα μαζί του.
Με έμμεσες αναφορές στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας και στα αδιέξοδά της έδειξε μέσα από τα τραγούδια του την αλλοτρίωση του ίδιου του Έλληνα αλλά και την εκμετάλλευσή του από τους δυνατούς.
Η συναυλία ξεπέρασε τις δυόμιση ώρες, όμως ο κόσμος δεν ήθελε να τον αποχωριστεί. Πότε με τη φυσαρμόνικά του, πότε με το μπαγλαμαδάκι ή την κιθάρα του, τραγούδησε ακούραστος, φτάνοντας μέχρι τον «Αλεξανδρινό ουρανό» της Ρεμπούτσικα, ένα τραγούδι-σταθμό για τον ίδιο, στήνοντας γέφυρες επικοινωνίας και αγάπης ανάμεσα σ’ αυτόν και τους θαυμαστές του.
Μια συναυλία ποιότητας, ήθους και επαγγελματισμού, που μπορεί να καταγραφεί ανάμεσα στις καλύτερες, που δόθηκαν στην πόλη.
Φωτογραφίες: faretra.info
