Μετά την άγρια δολοφονία της Δώρας Ζέμπερη στο Β΄ Νεκροταφείο, στις 18 Οκτωβρίου, και έως την προχθεσινή σύλληψη και ομολογία του δράστη, όσα ντετεκτιβίστικα είδαν το φως της δημοσιότητας μαρτυρούν με τον μαυροκίτρινο τρόπο τ
ους πόσο βαθιά είναι η φθορά της δημοσιογραφίας μας. Δεν αναφέρομαι σε υποθέσεις και σενάρια που δημοσιεύθηκαν με την προκαταβολική (έστω και προσχηματική) δήλωση ότι πρόκειται για υποθέσεις και υποψίες, ούτε για μονόστηλα ή δίστηλα δημοσιεύματα εσωτερικών σελίδων. Μιλάω για εικασίες που παρουσιάστηκαν με την απόλυτη σιγουριά ότι πρόκειται για την αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Μιλάω για τα τεράστια ξύλινα γράμματα των πρωτοσέλιδων τίτλων, που σταύρωναν ανθρώπους με κάθε ψυχική χαλαρότητα και πνευματική ευκολία. Με αναλγησία μάλλον, με κυνική αδιαφορία. Γιατί, αν υπήρχε απλώς χαλαρότητα και ευκολία, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε το σύνδρομο του ποντιοπιλατισμού.
Τα αρχικά δημοσιογραφικά σενάρια, βασισμένα όχι τόσο σε συνήθεις ακριτομυθίες αστυνομικών όσο στο ένστικτο Σέρλοκ Χολμς που όλοι οφείλουμε να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας, ιδίως αν δημοσιογραφούμε ή δημοσιολογούμε, έδιναν στον φόνο διαστάσεις οικονομικοπολιτικές: Την εφοριακό τη σκότωσαν επειδή γνώριζε πολλά για φορολογικές υποθέσεις πολιτικού ή επιχειρηματικού ενδιαφέροντος (κάτι ανάλογο συνέβη, περίπου ταυτόχρονα, και με τη δολοφονία του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου). Χωρίς να αποσυρθούν εντελώς τα σενάρια αυτά από τη μικρή μας αγορά, εμπλουτίστηκαν σταδιακά με εικασίες περί εμπλοκής του οργανωμένου εγκλήματος στη δολοφονία. Και πάλι, σαν ακράδαντες βεβαιότητες παρουσιάστηκαν.
Ωσπου καταλήξαμε να κρεμαστεί στα πρωτοσέλιδα, αναπολόγητος, όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο πατέρας της Δώρας σαν φονιάς της ίδιας του της κόρης. Ποιο το «αποδεικτικό στοιχείο»; Κάποιες καταγγελίες που αποδίδονταν στην αδελφή της. Ακόμα όμως κι αν έγιναν οι καταγγελίες αυτές, εν βρασμώ ψυχής, έπρεπε να περάσουν από είκοσι κρησάρες πριν γίνουν συντριπτικό δημόσιο κατηγορητήριο. Και πριν εκτεθεί ένας άνθρωπος στον κίνδυνο του λιντσαρίσματος. Τίποτε δεν σημαίνει το ότι το σταύρωμα του πατέρα έγινε σε κιτρινορόζ φύλλο. Οι δύο στις τρεις εφημερίδες που θεωρούνται σοβαρές ζηλεύουν τις πωλήσεις των κιτρινόφυλλων, κακά τα ψέματα. Και με τις «ειδήσεις» των κιτρινόφυλλων τρέφεται ένας ολόκληρος κόσμος τηλεοπτικού κουτσομπολίστικου κρετινισμού. Και με αυτές τρέφει το μεγαλούτσικο κοινό του.
