“Υπεροψίαν και μέθην” γράφει ο Παντελής Μπουκάλας
Αν ο άνθρωπος είναι το ύφος του, τότε το ύφος του Ντόναλντ Τραμπ, γλαφυρότατο, αν όχι προδοτικό, αποκαλύπτει έναν άνθρωπο ιδιαζόντως αλαζόνα και προσβλητικό απέναντι σε οποιονδήποτε. 
Με την αλαζονεία αυτή δεν τον εξόπλισε το αξίωμα του πλανητάρχη. Αλαζόνας και αυταρχικός ήταν και πριν, εξ ου και το απολύτως αστήριχτο σενάριο του «αυτοδημιούργητου», στο οποίο θεμελιώθηκε η προεκλογική προπαγάνδα του.
Ο υπεροπτικός τρόπος με τον οποίο φέρθηκε στους άλλους αρχηγούς κρατών που συμμετείχαν στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, τη στιγμή της οικογενειακής φωτογραφίας, δεν ήταν ο τρόπος του πάτερ φαμίλια που θέλει να καμαρώσει μπαίνοντας στο κέντρο. Ηταν ο τρόπος με τον οποίο φερόταν στους παίκτες του ριάλιτι, στο οποίο διαφέντευε επί σειρά ετών, με το δικαίωμα να πιλατεύει και να περιφρονεί όσους είχαν την άστοχη ιδέα να βρεθούν στο πλατό μαζί του, αναζητώντας ρόλο ή δουλειά. Στις Βρυξέλλες ο Αμερικανός πρόεδρος, με τα χαρακτηριστικά του τεντωμένα από τη σιγουριά της ισχύος, έσπρωξε απρεπώς τον Μαυροβούνιο «συνάδελφό» του, τίναξε ψηλά το κεφάλι και φόρεσε την πόζα του Πρώτου και Μόνου. Μόνο όσοι ξέρουν κατά βάθος τη μετριότητα ή την κενότητά τους φέρονται με τόση αγένεια, για να νιώσουν ότι υπερέχουν.
Τη μετριότητα αυτή την αποκαλύπτει καιρό τώρα η γλώσσα-τουίτερ του κ. Τραμπ. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί στον δημόσιο λόγο του δεν είναι σημαντικά περισσότερες ή διαφορετικές απ’ όσες ακούμε σε τριτοκλασάτες ταινίες με πολύ γενναίους Αμερικανούς να ξεπαστρεύουν πολύ άθλιους Ανατολικοευρωπαίους, Λατινοαμερικανούς ή Ασιάτες. Απανωτά μονοσύλλαβα, τρία-τέσσερα επίθετα (στρονγκ, φαντάστικ κτλ.), πέντε «σκληρά» ρήματα. Δεν είναι κανόνας, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η φτώχεια στην έκφραση υποδεικνύει φτώχεια στη σκέψη και ρηχότητα αισθημάτων.
Τη ρηχότητα αυτή και τη φτώχεια τις πιστοποίησαν με τον πλέον απογοητευτικό τρόπο όσα έγραψε ο κ. Τραμπ στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος, στην επίσκεψή του στο Ισραήλ: «It is a great honor to be here with all of my friends. So amazing. I will never forget!». Περισσότερο μελάνι χάλασε για να σύρει τη μακρότατη υπογραφή του παρά για να δηλώσει τι ένιωσε και τι σκέφτηκε. Αν μετρήσουμε και το θαυμαστικό, το όλον 69 χαρακτήρες. Ούτε οι μισοί από τους 140 των τουίτ, με τα οποία λατρεύει να συνοψίζει τη σοφία του. Οχι. Δεν χρειαζόταν να γράψει εκτενή έκθεση. Αλλά κάτι δικό του. Κάτι που να δείχνει ότι όντως ένιωθε πού βρισκόταν. So amazing. Πράγματι.
