“Κούκου…”, μια σάτιρα των αστικών ηθών από τον Όμιλο Φίλων Θεάτρου και Τεχνών Βέροιας

17/05/2017, 15:00

Δήμητρα Σμυρνή

Ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου έδωσε το φετινό του θεατρικό «παρών» στα δρώμενα της πόλης με την κωμωδία του Ζωρζ Φεντώ «Κούκου…», μια κωμωδία παρεξηγήσεων, πονηρών προθέσεων και αφελών αποκαλύψεων, πετυχαίνοντας να γεμίσει τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας για δύο συνεχόμενες βραδιές, τη Δευτέρα 15 και χθες 16 Μαΐου, αποδεικνύοντας την απήχησή του στο κοινό.

Ο Όμιλος, από το 1976 που ιδρύεται, έχει διαγράψει μια καλλιτεχνική πορεία στην πόλη που έπεισε όχι μόνο με τις προθέσεις του αλλά και με το αποτέλεσμα της δουλειάς του.

Μετά την επαναδραστηριοποίησή του τα τελευταία δέκα χρόνια με το εξαιρετικό «Εξομολογήσεις γυναικών», διαγράφει μία τροχιά που επιβεβαιώνει και την πρόσθεση στον τίτλο του της λέξης «Τεχνών», αφού διαπλατύνει τις δραστηριότητές του και με άλλες πετυχημένες εκδηλώσεις εκτός από το Θέατρο.

Η φετινή παράσταση που ανέβασε, το «Κούκου», ήταν μια επιλογή από το ρεπερτόριο του γαλλικού θεάτρου, ένα είδος σάτιρας των αστικών ηθών, πολύ αγαπητή στο κοινό του τέλους του 19^ου αιώνα και των αρχών του 20^ου.

Ο έρωτας, όχι με τη μορφή της ουσίας του ως πάθους ζωής – πολλές φορές τραγικά καθοριστικός για την ανθρώπινη πορεία- αλλά ως παιχνίδι μεταξύ συζυγικών ζευγαριών, που επιδίδονται στο … «άθλημα» της συζυγικής απιστίας,εφευρίσκοντας πλήθος χαριτωμένων τρόπων, αποτελεί για τον Φεντώ το στόχο του, ώστε να αναδείξει την επιφάνεια που διακρίνει τις σχέσεις της αστικής τάξης, η οποία βαριέται θανάσιμα και διανθίζει την καθημερινότητά της με ανάλογες πιπεράτες συμπεριφορές.

Και βέβαια, κάτι τέτοιο σαφώς και θα αποτελούσε ζητούμενο για το κοινό της εποχής του. Πόσο όμως η επιλογή ενός τέτοιου έργου ήταν μια καλή επιλογή -σε μια εποχή, όπου τα ήθη έχουν τόσο χαλαρώσει, ώστε τίποτα δε φαίνεται παράξενο, και που το Θέατρο έχει προχωρήσει τόσο πολύ μέσα από την αφαίρεση, ώστε ο θεατής να αναζητά το ουσιώδες μέσα από τη θεατρική σύμβαση- είναι θέμα της θεατρικής ομάδας του Ομίλου που το επέλεξε.

Ο Οδυσσέας Γωνιάδης που το σκηνοθέτησε, γνωστός στην πόλη για την πολύχρονη εμπειρία του και ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός, είχε να δουλέψει με τους δεκαπέντε ηθοποιούς του ένα έργο δυόμιση ωρών, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.

Πέρα από το ότι η διάρκεια ξεχείλωνε το έργο, παρά τα αλλεπάλληλα κωμικά επεισόδια που έμπαιναν συνεχώς από το συγγραφέα του, με σκοπό να το ενισχύσουν, η δουλειά του σκηνοθέτη αλλά και των ηθοποιών του ήταν πολύ δύσκολη.

Κανείς όμως δε θα μπορούσε να πει πως αυτή η οχτάμηνη προσπάθεια που έκανε η θεατρική ομάδα για να το ανεβάσει δεν είναι επαινετέα, έχοντας να αντιμετωπίσει αντίξοες συνθήκες και έλλειψη χρόνου από τη μεριά των συμμετεχόντων, οι οποίοι όμως τον βρήκαν, στερώντας τον κι από τις οικογένειές τους, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος του Ομίλου, ο Φώτης Σιμόπουλος, ο οποίος και προλόγισε. Δεν μπορεί να μην πει κανείς πως πίσω της κρύβεται μια προσπάθεια ερασιτεχνικού θεάτρου, με βαθιά αγάπη για το Θέατρο.

Ο Γωνιάδης κίνησε τους ηθοποιούς στο πνεύμα του έργου, επιδιώκοντας την άκρα υπερβολή, με σκοπό την ενίσχυση των κωμικών καταστάσεων.

Έχοντας πειθαρχημένους ηθοποιούς, με ξεχωριστό πραγματικά το Σπύρο Καραγιάννη, στο ρόλο του χαριτωμένου ερωτύλου Ποντανιάκ, έδωσε και στους υπόλοιπους τη διάσταση που θεώρησε πως επιζητούσε ο συγγραφέας τους.

Ο σκηνοθέτης και η θεατρική ομάδα καταχειροκροτήθηκαν στο τέλος της παράστασης, αφού προκάλεσαν το γέλιο – στο δεύτερο ιδιαίτερα μέρος- όπου το γαϊτανάκι των παρεξηγήσεων έφτασε πια στο απόγειό του.