Η στάθμη μια κοινωνίας κρίνεται και από μέτρο της αλληλεγγύης που επιδεικνύει. Ζούμε στη δίνη ενός απρόβλεπτου (;) κοινωνικού πόλεμου με όλα τα χαρακτηριστικά που κάθε πόλεμος αναδεικνύει. Φόβος, ανασφάλεια, άκρατος ατομικισμός, ρατσισμός. Μόνο; Όχι μόνο. Αναδεικνύονται κι αρετές που ανεβάζουν την στάθμη. Γενναιότητα, αλληλεγγύη, συλλογικότητα. Εμάς ποιες μας χαρακτηρίζουν σήμερα;
1.500.000 άνεργοι, απολυμένοι, άστεγοι, γέροντες με ξυλιασμένα χέρια από το κρύο και μαζί χιλιάδες πρόσφυγες θύματα αυτού του κοινωνικού πόλεμου που όμοιο δεν γνώρισε η γενιά μας βρίσκονται ανυπεράσπιστοι απέναντι στη γιορτινή ατμόσφαιρα, τα πλούσια στολισμένα τραπέζια, τα δώρα, το περίσσευμα όσων το έχουν ακόμη και το επιδεικνύουν αλόγιστα κι ασυλλόγιστα, ξεχνώντας ή επιδιώκοντας να ξεχάσουν πόσο οι φτωχοποιημένοι και κατατρεγμένοι των τελευταίων ετών στήνονται άλλη μια φορά στον τοίχο της κοινωνικής αδιαφορίας κι εκτελούνται εν ψυχρώ μέσα στη «γιορτινή μας» ατμόσφαιρα.
Είναι μερικές μέρες μόνο θα αντιτάξει κάποιος ή κι όλοι αυτοί εν χορώ. Έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε λίγο, να ξεχαστούμε, να πάρουμε μια ανάσα. Μια «θετική διάθεση»… Πράγματι μερικές μέρες μόνο, κομμάτι μιας καλοφτιαγμένης και καλοστημένης «γιορτινής» αλυσίδας κάθε χρόνου που στοχεύει ακριβώς σε αυτό. Να ξεχαστούμε και να ξεχάσουμε. Μέχρι νάρθει κι η σειρά μας …
Και τι να κάνουμε δηλαδή; Να μη γιορτάσουμε; Να μην ανάψουμε τα φώτα; Να μη πάμε στα τραπεζώματα; Να μη κάνουμε δώρα; Τι να το κάνουμε το περίσσευμα; (πραγματικό, λιγότερο ή περισσότερο) μιας «και όλα εδώ θα μείνουνε»;
Να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι αυτό το έστω περίσσευμα, ανήκει και σε αυτούς. Τους άλλους. Τους φτωχοποιημένους και τους κατατρεγμένους. Τους ανθρώπους του μόχθου προηγούμενων γενεών που τρέφονται με σκουπίδια. Τους ανθρώπους της γενιάς μας που κοιμούνται στα παγκάκια. Τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους γείτονες που ξεσπίτωσαν οι πόλεμοι και ξεπαγιάζουν στα αντίσκηνα της «εθνικής φιλοξενίας». Να το μοιραστούμε και να διεκδικήσουμε μαζί τους το αυτονόητο. Μια κοινωνία με ίσες δυνατότητες για όλους, ικανή να προσφέρει στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.
Αυτές θα ήταν πράγματι γιορτινές μέρες για μια κοινωνία που θα γιόρταζε καθημερινά την κοινωνική της απελευθέρωση με «χορούς κυκλωτικούς», αντί να χοροπηδάμε αυταπατημένοι κι εκστασιασμένοι με τα ταμπούρλα της αγοράς κάποιες προκαθορισμένες και καλοστημένες «γιορτινές μέρες». Είναι καιρός να το πάρουμε αλλιώς …
Άκις Ξενάκις
