Life

Βόρας: Ανηφορίζοντας για το πανόραμα από τη κορυφή “Πανόραμα”

07/12/2016, 22:39

Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Αθανάσιος Συργιάννης

Μέλη της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός» σκεφτήκαμε, τη βδομάδα που πέρασε, να πραγματοποιήσουμε μια κυριακάτικη ορειβατική δραστηριότητα διαφορετική από εκείνες τις πολύωρες και με μεγάλες υψομετρικές διαφορές των τελευταίων μηνών.Σκεφτήκαμε, η εξόρμησή μας στο βουνό να περιλαμβάνει αυτή τη φορά πολλές δραστηριότητες, όπως: μια πορεία μέτριας δυσκολίας, με όχι μεγάλα υψόμετρα και με πολλές εναλλασσόμενες διαδρομές.

Να είναι μικρότερης διάρκειας σε χρόνο, να προσφέρει όμορφες εικόνες τοπίων με χρώματα της εποχής και να ολοκληρώνεται με ένα μπανάκι χαλάρωσης μετά το τέλος της πορείας μας στο βουνό.Η επιλογή δεν ήταν καθόλου δύσκολη.Η περιοχή που είναι προικισμένη με αυτή τη δυνατότητα είναι ο Νομός Πέλλας γενικά και το βόρειο ορεινό τμήμα του Νομού ειδικά.

Είναι η πιο ιδανική, που μπορεί να ικανοποιήσει την κάθε κατηγορία επισκεπτών, τόσο εκείνους που αρκούνται με μια και μόνο δραστηριότητα, όσο και τους άλλους, τους πιο απαιτητικούς, που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν πολύ περισσότερες συνδυάζοντάς τες όμορφα μεταξύ τους.

Έτσι, επιλέξαμε το βουνό Βόρα με τις πολλές του κορυφές, που άλλες είναι πολύ ψηλές υψομετρικά, από 2.000 μέτρα και πάνω και άλλες χαμηλότερες. Καταλήξαμε στην πιο πάνω περιοχή του ορεινού όγκου του Καϊμακτσαλάν, όπως λέγεται κι αλλιώς, που τη χαρακτηρίζουν τόσο το έντονο φυσικό ανάγλυφο που κυριαρχεί παντού, όπως οι έντονες εναλλαγές υψωμάτων, οι πολυάριθμες ρεματιές, όσο και το μεγαλείο του θαύματος της δημιουργίας της φύσης.

Το θαύμα σχηματισμού μιας χαράδρας σε ένα μεγαλοπρεπή βραχώδη όγκο που από μέσα της περνούν τόσο τα ψυχρά, όσο και τα θερμά νερά σχηματίζοντας καταρράκτες και αμέτρητα κοιλώματα. Για τους περισσότερους η περιοχή αυτή είναι γνωστή για την Λουτρόπολή της που με τα ιαματικά και θεραπευτικά νερά της «φωλιάζει» μέσα σε ένα μαγευτικό περιβάλλον με μια πυκνή βλάστηση.

Καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα δράσεων που περιελάμβανε αναβάσεις στις κορυφές: α) «Μπουρίκα» ή «Πευκόφυτο» με υψόμετρο 1.688 μ., β) «Πανόραμα» με υψόμετρο 1.638 μ. και στη συνέχεια ένα μπάνιο χαλάρωσης.

Έτσι την Κυριακή, 04-12-2016, ξεκινήσαμε στις 06.30΄ το πρωϊ για την προγραμματισμένη ορειβατική μας εξόρμηση με προορισμό το Λουτράκι Αριδαίας. Βέροια-Σκύδρα-Μαυροβούνι-Άψαλος-Πολυκάρπη-διασταύρωση Όρμας. Στα 1.500 περίπου μέτρα μετά την διασταύρωση για Όρμα, στρίψαμε αριστερά παίρνοντας ένα πολύ καλά πατημένο χωματόδρομο.

Από αριστερά μας, όπως πηγαίναμε, η ρεματιά με τις απέναντι πλαγιές της να καλύπτονται από καταπράσινα δάση και από δεξιά μας η άλλη πλαγιά με λογής-λογής πυκνή βλάστηση. Σε όλη την οδική διαδρομή μας, βλέπαμε ερυθρόλευκες κορδέλες να ανεμίζουν κρεμασμένες στα κλαδιά των δένδρων που βρίσκονταν στην άκρη του δρόμου, δείχνοντας την διαδρομή που ακολούθησαν οι συμμετέχοντες σε αγώνα ορεινού τρεξίματος που διοργανώθηκε στην περιοχή.

Το ορεινό τρέξιμο, ένα αγώνισμα που έγινε τα τελευταία χρόνια μόδα πλέον και συνεχίζει να εξελίσσεται, με τις περισσότερες περιοχές στην Ελληνική επικράτεια να διοργανώνουν παρόμοιους αγώνες κάθε χρόνο. Διανύσαμε μια απόσταση 6 περίπου χλμ και φτάνοντας σε υψόμετρο 670 μέτρων σταθμεύσαμε τα αυτοκίνητά μας κοντά σε ένα δασικό δρόμο που οδηγούσε σε μια τσιμεντοκατασκευή.

Ήταν δεξαμενή συλλογής νερού.Στην άκρη της υπάρχει ένας μεγάλος μεταλλικός τροχός που παίρνει περιστροφική κίνηση από τη ροή του νερού που πέφτει με δύναμη από ένα άνοιγμά της. Στη θέση «Δεξαμενή», έτσι ονομάζεται το σημείο εκείνο, έχουν κατασκευάσει ένα μεταλλικό αυλάκι μεγάλου μήκους μέσα από το οποίο περνά το τρεχούμενο νερό του ρέματος και τροφοδοτεί την τσιμεντοκατασκευή συλλογής νερού.

Η πινακίδα «ΒόΡΑΣ-ΥΔΡΟΗΛΕΚΤΡΙΚΗ Ο.Ε.-Υδροληψία Υδροηλεκτρικού Σταθμού» μαρτυρούσε τη σκοπιμότητα της ύπαρξης της πιο πάνω κατασκευής στη περιοχή.

Μια άλλη μεταλλική πινακιδούλα καρφωμένη στο κορμό ενός δένδρου με την ένδειξη «Μ2/10» ενημέρωνε τον επισκέπτη πως από το σημείο εκείνο ξεκινά το μονοπάτι «10» για κάποιες από τις κορυφές του Βόρα. ( Μ2 σημαίνει το δεύτερο σε ύψος βουνό της Μακεδονίας μετά τον Όλυμπο και το / 10 τον αριθμός του μονοπατιού).

Εκεί αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, 2 γυναίκες και 7 άνδρες, για την κυριακάτικη δραστηριότητα στην περιοχή. Πήραμε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε την ανηφορική μας πορεία μπαίνοντας στο μονοπάτι «Μ2/10». Περάσαμε δίπλα από τη δεξαμενή και τον μεταλλικό τροχό που περιστρέφονταν ασταμάτητα.

Το πέρασμα κάτω από το μεταλλικό αυλάκι μεταφοράς νερού υποχρεωτικό. Λίγα μέτρα πιο κάτω περάσαμε τα λιγοστά τρεχούμενα νερά του ρέματος, ονομάζεται «Καθαρό ρέμα», και ακολουθήσαμε το μονοπάτι που συνέχιζε από την άλλη πλευρά. Η πορεία ανηφορική. Η διαδρομή να περνά μέσα από δασώδη βλάστηση. Ο ήχος από τη ροή των νερών τις πρωϊνές ώρες ήταν η μοναδική μας συντροφιά σε μια συννεφιασμένη μέρα.

Μετά από μια ανηφορική πορεία μιας ώρας βγήκαμε σε ένα ξέφωτο που σε πολλά του σημεία είχε σκαφτεί από κάποιους. Σημάδια που μαρτυρούσαν πως κάποιοι έψαχναν κάτι στην περιοχή. Ολιγόλεπτη στάση και συνέχιση της πορείας ακολουθώντας το μονοπάτι που περνούσε μέσα από δάσος οξιάς.

Εδώ η εικόνα διαφορετική. Τα δένδρα τελείως γυμνά και το έδαφος καλυμμένο παντού από τα καφετί χρώματος πεσμένα φύλλα. Τον ήχο των τρεχούμενων νερών, από το σημείο αυτό και μετά, αντικατέστησε εκείνος από το θρόϊσμα των ξερών φύλλων κάτω από τα πόδια μας.

Καθώς ανηφορίζαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής είδα την Ευγενία, που βρισκόταν 10 με 15 μέτρα μπροστά μου, να τρέχει προς τη μεριά μου λέγοντας τρομαγμένη: «Μια αρκούδα πέρασε τρέχοντας σε μικρή απόσταση από μπροστά μου!!». Δεν πρόλαβα όλο το σκηνικό, γιατί σταμάτησα νωρίτερα να δώ τι γίνεται πίσω μου με τους υπόλοιπους που μας ακολουθούσαν.

Άκουσα όμως το γρήγορο πέρασμα κάποιου ζώου που ανηφορίζοντας έσπαγε ξηρά κλαδιά στο πέρασμά του. Αφού συγκεντρωθήκαμε, εμείς οι τέσσερις τελευταίοι της ομάδας, συνεχίσαμε την ανηφορική πορεία μας με μοναδικό θέμα συζήτησης, τη παρουσία της αρκούδας.

Σε υψόμετρο 1.400 μέτρων πατήσαμε το πρώτο χιονάκι. Μετά από πορεία 2 ωρών και 45 λεπτών φτάσαμε σε ένα άνοιγμα γεμάτο από φτέρη καφετί χρώματος, που πεσμένη πλέον από το πέρας του ετήσιου βιολογικού της κύκλου και κάτω από το βάρος τόσο του βρόχινου νερού, όσο και του χιονιού, κάλυπτε ολόκληρη τη πλαγιά.

Λίγο πιο πάνω είδαμε την κίτρινη πινακιδούλα με την ένδειξη «Μπουρίκα» και με ένα βέλος να δείχνει την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Στο σημείο εκείνο συναντιέται το μονοπάτι «Μ2/10» της διαδρομής μας με εκείνο που είχε την ένδειξη «Μ2/7», τμήμα του οποίου θα έπρεπε να ακολουθήσουμε από δεξιά για την κορυφή του προορισμού μας.

Πήραμε το μονοπάτι «Μ2/7», το κομμάτι του οποίου περνούσε μέσα από ένα πανέμορφο πευκόδασος. Δεν κάναμε παραπάνω από 30 λεπτά και φτάσαμε στη «Μπουρίκα» ή «Πευκόφυτο» που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.688 μ.

Στην κορυφή καθίσαμε για μια ολιγόλεπτη στάση. Τα προπορευόμενα μέλη της ομάδας, που είχαν ενημερωθεί μέσω ασύρματης επικοινωνίας για το συμβάν με την αρκούδα, ρώτησαν την Ευγενία για την αναπάντεχη «συνάντησή» της με το τετράποδο. Η αφήγηση γινόταν μέσα σε ένα κλίμα αμφισβήτησης και πειραγμάτων, με το μέλος της ομάδας να επιμένει πως το τετράποδο δεν ήταν αγριογούρουνο, όπως ισχυρίζονταν οι υπόλοιποι.

Δεν την πίστευε κανείς εκείνη τη στιγμή γιατί δεν έτυχε σε κανέναν, στα τόσα χρόνια στα βουνά, ένα παρόμοιο συμβάν.

[Η επιβεβαίωση ήρθε από κάποιους κυνηγούς που συναντήσαμε κατηφορίζοντας από την κορυφή, οι οποίοι μας είπαν πως κυκλοφορεί μια αρκούδα και πως είδαν φρέσκα, της μέρας, πατήματά της περιγράφοντας μάλιστα την περιοχή. Γεγονός που έκανε όλους να την πιστέψουν τελικά.]

Η μέρα συννεφιασμένη με τον καιρό να δείχνει πως το πάει για χιονάκι. Μετά την «Μπουρίκα» πήραμε το μονοπάτι με την ένδειξη «Μ2/16» που τερμάτιζε στην κορυφή «Πανόραμα». Το μονοπάτι αυτό ήταν απότομο και περνούσε από ένα πετρώδες σημείο. Η μεγάλη κλήση και το λίγο χιονάκι πάνω στις πέτρες, μας ανάγκασαν να προσέχουμε πολύ κατά τη διάρκεια της κατάβασης.

Μπορεί το απότομο, λόγω συνθηκών που επικρατούσαν τη στιγμή εκείνη, να μας δυσκόλευε λιγάκι, η διαδρομή όμως ήταν πανέμορφη. Περνούσαμε μέσα από ένα ελατόδασος, με το απέραντο χάος και από τις δύο πλευρές να απλώνεται κάτω από τα πόδια μας. Χρειαστήκαμε 30 λεπτά για να φτάσουμε στη κορυφή «Πανόραμα».

Ο καιρός δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε το πανόραμα από ψηλά.

Άρχισε να χιονίζει και όλη η περιοχή να σκοτεινιάζει κάτω από τα βαρεία, γεμάτα χιόνι, σύννεφα που κάλυπταν ένα μεγάλο κομμάτι του ορεινού όγκου. Συνθήκες που δεν μας επέτρεπαν να δούμε τις ψηλότερες κορυφές που βρίσκονταν ακριβώς απέναντί μας.

Εκείνο που μπορέσαμε να δούμε ήταν το ρέμα «Ράμνο Μπορ» ή «Ίσιο Πεύκο», ένα τμήμα από το «Δάσος Ίσιο Πεύκο» ή «Δάσος Ράμνο Μπορ», την κορυφή «Κιλιντέρκα» ή «Χάλι» με υψομετρο 1.726 μ., τμήματα από άλλα ρέματα και πιο κάτω χαμηλά το απέραντο χάος.

Κοιτάζοντας πιο πέρα διακρίναμε με δυσκολία ένα τμήμα της χαράδρας του «Ρέματος Νικολάου» που περνά από τα Λουτρά του Πόζαρ και ακόμη πιο πέρα κάποιες περιοχές του Λουτρακίου Αριδαίας. Ολιγόλεπτη στάση, φωτογραφίες και βλέποντας τον καιρό να χειροτερεύει αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Η διαδρομή ίδια με διαφορετική όμως κατεύθυνση: κορυφή «Πανόραμα»-μονοπάτι «Μ2/16»-κορυφή «Μπουρίκα»-μονοπάτι «Μ2/7»-συνάντηση με κυνηγούς-μονοπάτι «Μ2/10»-ξέφωτο-«Δεξαμενή» Στα αυτοκίνητά μας φτάσαμε μετά από πορεία 2 ωρών και 45 λεπτών από τη κορυφή.

Πριν φύγουμε από το σημείο αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για το καλύτερο κομμάτι της κυριακάτικης δραστηριότητας. Απαλλαγήκαμε από τα ιδρωμένα ρούχα μας και από όλα εκείνα τα περιττά, που δεν μας ήταν πλέον χρήσιμα. Πήραμε το δρόμο για τη Λουτρόπολη της περιοχής.

Χωματόδρομος με τις ερυθρόλευκες κορδέλες να ανεμίζουν κρεμασμένες στα κλαδιά των δένδρων που βρίσκονταν στην άκρη του δρόμου-έξοδος σε ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση τα Λουτρά Πόζαρ. Το Πόζαρ απέχει λίγα μόλις χλμ από το χωριό Λουτράκι Αριδαίας.

Πήρε την ονομασία του από δύο σλάβικες λέξης: «Πο»=κάτω+«ζαρ»=φωτιά, επομένως: «Πόζαρ»=«κάτω από τη φωτιά».

Βρίσκεται σε ένα τοπίο περιτριγυρισμένο από πλούσια βλάστηση. Έχει ένα δικό του ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Συνδυάζει με φυσική αρμονία την άγρια ομορφιά και το μεγαλείο της χαράδρας την οποία διατρέχει ένας ποταμός, που ονομάζεται «Τόπλιτσα», με τα τρεχούμενα νερά του που έχουν συγκεντρωθεί από τις γύρω ρεματιές, όπως: «Ράμνο Μπορ»+«Λούτα ρέμα»+«Κουνουπίτσα ρέμα» με το καταπληκτικό καταρράκτη του, να περνούν από το Πόζαρ και στη συνέχεια να ποτίζουν την πεδιάδα του Λουτρακίου καθώς και εκείνες των άλλων γύρω περιοχών.

Λίγο πιο πάνω από τις εγκαταστάσεις του Πόζαρ, σε υψόμετρο 420 μέτρων υπάρχουν πηγές με τρεχούμενα ζεστά ιαματικά νερά. Μετά από μια πορεία 6 ωρών και 30 λεπτών ( συνολικός χρόνος), ένα μπάνιο στην εξωτερική πισίνα ήταν ό,τι καλύτερο τη στιγμή εκείνη. Χαλαρώσαμε μέσα στο ζεστό νερό της. Απολαύσαμε το υδρομασάζ κοντά στους σωλήνες εξώδου με πίεση του θεραπευτικού νερού, καθώς και του υδρομασάζ που προσφέρει στους λουόμενους η πτώση του νερού από ένα τεχνητό μικρό καταρρακτάκι.

Το παιχνίδι στο νερό κράτησε 30 λεπτά της ώρας. Η στιγμή της αποχώρησης πλησίαζε. Άλλη μια ορειβατική μας δραστηριότητα έφτασε στο τέλος της.

Η επιστροφή ευχάριστη.

Με τραγούδια, το καλαμπουράκι, τα πειράγματα και με πολλές όμορφες εικόνες αποτυπωμένες σε μια γωνιά του εγκεφάλου μας, φτάσαμε στη Βέροια με το σκοτάδι..