(Επετειακό από την 28η Οκτωβρίου του 1940 στην 28η Οκτωβρίου του 2016, από την αρετή της ελευθερίας στην ικεσία της δουλείας)
Πολλοί συχνά οι κυρίαρχοι άρχοντες ζητούσαν, κατά την έκφραση του Ηρόδοτου, “γῆν καί ὕδωρ” από τους υποτελείς λαούς και τις πόλεις, που ήταν ευένδοτοι στην υποτέλεια.
Το ζήτησε ο Δαρείος από το βασιλιά των Σκυθών Ιδάθυρσο (Ηρόδοτος: Ιστορίαι, Βιβλίο 4), από τον Αμύντα της Μακεδονίας (Βιβλίο 5), το ζήτησε με κήρυκες αγγελιοφόρους από όλη την Ελλάδα (Βιβλίο 6) και οι Αθηναίοι έριξαν τους απεσταλμένους του Δαρείου στον γκρεμό και οι Λακεδαιμόνιοι στο πηγάδι, για να πάρουν από εκεί τη γη και ύδωρ για το βασιλιά τους.
Η απαίτηση για “γῆν καί ὕδωρ”, κοινώς “μνημόνιο”, και η αποδοχή της είχε ως προϋπόθεση, αυτό που σήμερα λέγεται “προαπαιτούμενο”, την παραίτηση των υποταγμένων από τη γη τους, αλλά και από κάθε άλλο αγαθό, μηδέ της ζωής τους εξαιρουμένης.
Μετά την αποδοχή της “συμφωνίας” “γῆν καί ὕδωρ” ακολουθούσαν διαπραγματεύσεις, soft ή hard, αλλά σίγουρα όχι στο Hilton, που σήμερα λέγονται αξιολογήσεις, για τους όρους, σε κάθε περίπτωση, της υποτέλειας.
Μετά το γκρεμό των Αθηναίων και το πηγάδι των Λακεδαιμονίων των απεσταλμένων του Δαρείου, ο Ξέρξης δεν απέστειλε αγγελιοφόρους διαπραγματευτές στην Αθήνα και τη Σπάρτη, σύμφωνα με το Βιβλίο 7 των Ιστοριών του Ηρόδοτου, ένα τμήμα του οποίου σας παραθέτω παρακάτω, για να απολαύσετε τη μεγαλοπρέπεια της αρχαιοελληνικής άποψης για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, αρετές που έχουν χαθεί από τη λεγόμενη “εργαλειοθήκη” του σύγχρονου Ελληνισμού, που κάποτε λεγόταν εθνική συνείδηση:
[7.131.1] Ὁ μὲν δὴ περὶ Πιερίην διέτριβε ἡμέρας συχνάς· τὸ γὰρ δὴ ὄρος τὸ Μακεδονικὸν ἔκειρε τῆς στρατιῆς τριτημορίς, ἵνα ταύτῃ διεξίῃ ἅπασα ἡ στρατιὴ ἐς Περραιβούς· οἱ δὲ δὴ κήρυκες οἱ ἀποπεμφθέντες ἐς τὴν Ἑλλάδα ἐπὶ γῆς αἴτησιν ἀπίκατο οἱ μὲν κεινοί, οἱ δὲ φέροντες γῆν τε καὶ ὕδωρ. [7.132.1] τῶν δὲ δόντων ταῦτα ἐγένοντο οἵδε, Θεσσαλοί, Δόλοπες, Ἐνιῆνες, Περραιβοί, Λοκροί, Μάγνητες, Μηλιέες, Ἀχαιοὶ οἱ Φθιῶται, καὶ Θηβαῖοι καὶ οἱ ἄλλοι Βοιωτοὶ πλὴν Θεσπιέων τε καὶ Πλαταιέων. [7.132.2] ἐπὶ τούτοισι οἱ Ἕλληνες ἔταμον ὅρκιον οἱ τῷ βαρβάρῳ πόλεμον ἀειράμενοι.
τὸ δὲ ὅρκιον ὧδε εἶχε, ὅσοι τῷ Πέρσῃ ἔδοσαν σφέας αὐτοὺς Ἕλληνες ἐόντες, μὴ ἀναγκασθέντες, καταστάντων σφι εὖ τῶν πρηγμάτων, τούτους δεκατεῦσαι τῷ ἐν Δελφοῖσι θεῷ. τὸ μὲν δὴ ὅρκιον ὧδε εἶχε τοῖσι Ἕλλησι· [7.133.1] ἐς δὲ Ἀθήνας καὶ Σπάρτην οὐκ ἀπέπεμψε Ξέρξης ἐπὶ γῆς αἴτησιν κήρυκας τῶν δε εἵνεκα· πρότερον Δαρείου πέμψαντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο οἱ μὲν αὐτῶν τοὺς αἰτέοντας ἐς τὸ βάραθρον, οἱ δ᾽ ἐς φρέαρ ἐμβαλόντες ἐκέλευον γῆν τε καὶ ὕδωρ ἐκ τούτων φέρειν παρὰ βασιλέα. [7.133.2] τούτων μὲν εἵνεκα οὐκ ἔπεμψε Ξέρξης τοὺς αἰτήσοντας”.
Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή πραγματικότητα δεν είναι συμπτωματική. Είναι η ιστορία της ελληνικής τραγωδίας, που επαναλαμβάνεται ως τραγωδία, ζητώντας τη συγγνώμη σου, αγαπητέ μου Κάρολε, γι’ αυτόν τον Μαρξιστικό αναθεωρητισμό μου, που θεωρεί την επανάληψη της τραγωδίας ως τραγωδία και όχι ως φάρσα, σύμφωνα με την άποψή σου. Αλλα μέσα σε μια φάρσα, που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα, ως μια πράξη της κωμικής όπερας της σύγχρονης Ευρώπης, η τραγωδία είναι η εξαίρεση, αγαπητέ μου Κάρολε, του κανόνα σου.
Σημείωση: Στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία ειπώθηκε, πως το ΟΧΙ του 1940 δεν το είπε ο Μεταξάς, αλλά ο λαός και ο Μεταξάς, “ἑκών ἢ ἄκων”, το ακολούθησε.
Το δίλημμα, όμως, της ιστορίας δεν είναι αυτό, αλλά όταν ο λαός λέει το ΟΧΙ και οι σύγχρονοι Μεταξάδες λένε το ΝΑΙ.
Σημείωση Φαρέτρας: Ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός – νευροχειρουργός, μουσικός και συγγραφέας πολλών βιβλίων ευρέος φάσματος της μουσικής εκπαίδευσης, που διδάσκονται σε ωδεία της χώρας και κοσμούν βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Διετέλεσε Διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και για είκοσι πέντε χρόνια του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας.
