Η Ορειβατική Ομάδα Βέροιας “Τοτός” στον Όλυμπο – Δέος πάνω από τα σύννεφα στον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή

27/09/2016, 23:40

Του Αλεξάνδρου Γραμματικόπουλου

Ο Εθνικός Δρυμός του Ολύμπου ήταν ο κυριακάτικος προορισμός της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός».

Επιλέξαμε αυτή τη φορά το βουνό των θεών, του μύθου και του ονείρου. Σειρά είχε το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, εκείνο με τη πολύμορφη και ευμετάβλητη γοητεία της φύσης, με τις ψηλότερες κορυφές του που τις περισσότερες φορές τις βλέπουμε γεμάτες ομίχλη ή καλυμμένες από χαμηλά σύννεφα.

Ξεκινήσαμε, 6 άνδρες και 3 γυναίκες, νωρίς το πρωϊ της Κυριακής, 25-09-2016, από τη Βέροια και αφού κάναμε οδικώς τη διαδρομή: Εγνατία Οδός–Εθνική Θεσσαλονίκης Αθηνών–Κατερίνη φτάσαμε στο Λιτόχωρο. Από το Λιτόχωρο ακολουθήσαμε τον ανηφορικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο με τις πολλές στροφές που περνούσε μέσα από μεικτά δάση. Μεικτά δάση που δίνανε τη σειρά τους στις ζώνες του πεύκου και εκείνες του ρόμπολου.

Σε πολλά σημεία της οδικής διαδρομής συναντούσαμε χώρους αναψυχής, ξεκούρασης , περισυλλογής. Χώρους πολύ όμορφα διαμορφωμένους, με κιόσκια και τραπέζια με παγκάκια.

Ένας δεύτερος λόγος, πέρα από εκείνον της ορειβατικής δραστηριότητας, που τραβάει πολύ κόσμο που σκοπεύει να επισκεφτεί την περιοχή, να την περάσει, να απολαύσει τη θέα από ψηλά ή να την περπατήσει απλά.

Στη διαδρομή περάσαμε την διασταύρωση προς την Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου ( τη νέα ) και στη συνέχεια από το καταφύγιο « Δημήτρη Μπουντόλα » που βρίσκεται σε υψόμετρο 940 μ. στη θέση «Σταυρός». Κοιτάζοντας κάτω χαμηλά βλέπαμε κάπου–κάπου τα πορτοκαλί φώτα των οικισμών, των χωριών ,του Λιτόχωρου.

Βλέπαμε ένα σκοτεινό κάμπο της Πιερίας «στολισμένο» με πολλά μικρά φωτάκια. Πιο πέρα διακρίναμε με δυσκολία τον Κόλπο του Θερμαϊκού και στο βάθος τα φώτα της Θεσσαλονίκης και εκείνα των περιοχών της Χαλκιδικής.

Ανηφορίζοντας περάσαμε και από τη θέση «Γκορτσιά» με πολλά αυτοκίνητα που συναντήσαμε στο χώρο στάθμευσης που βρισκόταν κοντά στο μονοπάτι που οδηγούσε στις κορυφές από άλλη όμως διαδρομή.

Πιο πάνω συναντήσαμε μία άλλη διασταύρωση προς την παλιά Ιερά Μονή του Διονυσίου που πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς. Σήμερα την βρίσκουμε στο στάδιο της αναστύλωσης, της επισκευής.

Στη συνέχεια 2 χλμ χωματόδρομου και τέλος ο χώρος στάθμευσης που βρίσκεται στη θέση «Πριόνια» σε υψόμετρο 1.100 μ. να μας «υποδέχεται» με το πρώτο φώς του ήλιου να ξεπροβάλλει πάνω στις κορυφές των κωνοφόρων δένδρων που ήταν «σκαρφαλωμένα» πάνω στις απότομες βραχώδεις πλαγιές που αγκάλιαζαν την περιοχή που βρισκόμασταν.

Στο σημείο αυτό, μετά από μια διαδρομή 18 χλμ. από το Λιτόχωρο, τερματίζει και ο αυτοκινητόδρομος δίνοντας τη σειρά του στα μονοπάτια που οδηγούν προς τις κορυφές.

Εδώ τα αυτοκίνητα πολλά, τα δε τουριστικά λεωφορεία μαρτυρούσαν την παρουσία των σπουδαστών του Αμερικάνικου Κολεγίου που για άλλη μια φορά, όπως κάθε χρόνο, επισκέπτονταν τον Όλυμπο.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας και αρχίσαμε την προετοιμασία.

Πήραμε τα απαραίτητα για μια πολύωρη και πολύ δύσκολη πορεία και αφού γεμίσαμε τα παγούρια μας με κρύο τρεχούμενο νερό από μια πέτρινη βρύση, ξεκινήσαμε για την προγραμματισμένη ορειβατική μας δραστηριότητα: την αυθημερόν δηλ. ανάβαση στη ψηλότερη κορυφή, τον «Μύτικα».

Πήραμε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι «Ε4».

Περάσαμε το ξύλινο γεφυράκι και μπήκαμε στο μονοπάτι με την πολύ καλή σήμανση που έχει περπατηθεί από εκατομμύρια επισκέπτες και συνεχίζει να φιλοξενεί χιλιάδες άλλους κάθε χρόνο. Στη διαδρομή οι εικόνες που αντικρίζαμε αμέτρητες. Η μία διαδέχονταν την άλλη σε κάθε μας βήμα.

Εικόνες απερίγραπτες. Παντού πολυχρωμία. Εναλλαγές χρωμάτων από την παρουσία μεγάλης ποικιλίας φυτών που είναι αποτέλεσμα των απότομων υψομετρικών διαφορών. Αλλού ρεματιές με τους γκρίζους ογκόλιθους και με τους κορμούς των διάφορων δένδρων που έχουν παρασυρθεί από τα νερά να κείτονται σκορπισμένα αριστερά δεξιά.

Και σε άλλα σημεία τα πεσμένα φύλλα γεμάτα χρωματισμούς.

Απο πάνω ο γαλάζιος ουρανός που σε πολλά σημεία της διαδρομής μας στο δάσος προσπαθούσαμε να τον δούμε μέσα από τα πανύψηλα δένδρα.

Η πορεία ανηφορική αλλά όχι δύσκολη. Την έχουμε εξ’ άλλου συνηθίσει μετά από τις πάμπολλες εξορμήσεις μας στην περιοχή.

Χαμηλά από αριστερά μας, όπως ανεβαίνουμε, ο «Μαυρόλογγος» και ψηλά στο βάθος η κορυφογραμμή με τις κορυφές «Καλόγερος» (υψ. 2.701 μ.), «Πάγος» ( υψ. 2.676 μ.), «Λιβαδάκι» και άλλες. Δεξιά μας η πλαγιά με τα πανύψηλα δένδρα, ο «Γομαρόσταλος».

Μετά από κάποια λεπτά πορείας συναντήσαμε ένα κιόσκι με παγκάκια και με μια πετρόκτιστη βρύση που άλλοτε έχει νερό και άλλοτε όχι.

Περάσαμε τη διασταύρωση με το μονοπάτι που οδηγεί στο «Μαυρόλογγο», «Λιβαδάκι». Στη συνέχεια η διαδρομή μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος οξιάς το οποίο στη πορεία διαδέχτηκε εκείνο με πεύκα, έλατα, ρόμπολα.

Όταν βγαίναμε από το δάσος βλέπαμε μπροστά μας και ψηλά στο βάθος να υψώνονται επιβλητικά οι απότομες βραχώδεις πλαγιές που μας περίμεναν να τις περπατήσουμε ακολουθώντας τα μονοπάτια που οδηγούσαν στις κορυφές.

Αναμνηστικές φωτογραφίες, απαραίτητες ολιγόλεπτες στάσεις και συνέχεια.

Μετά από πορεία 2 ωρών και 20΄ φτάσαμε στο καταφύγιο «Σπ. Αγαπητός» (Ζολότα για τους περισσότερους) που βρίσκεται στη θέση «Μπαλκόνι» σε υψόμετρο 2.100 μ. πάνω από τη «Χονδρομεσορράχη».

Από ψηλά η θέα καταπληκτική, όσο φυσικά δεν είχε ομίχλη. Στο βάθος μπροστά μας το Λιτόχωρο με ένα τμήμα του Θερμαϊκού και χαμηλά το ρέμα με καταπράσινα δάση. Δεξιά και πίσω μας οι γυμνές από βλάστηση βουνοπλαγιές με τι πολλές κορυφές.

Και τέλος, αριστερά μας οι πλαγιές με πεύκα, έλατα και ρόμπολα. Εδώ συναντήσαμε πολλούς ορειβάτες από διάφορες περιοχές, από διάφορες χώρες. 30 λεπτη στάση για ξεκούραση, φωτογραφίες.

Ελαφρό πρωινό στο προαύλιο χώρο του καταφυγίου. Το μενού, τσαϊ του βουνού με μέλι, μπισκότα, μπάρες δημητριακών. Ήταν ότι έπρεπε για τη συνέχεια σε ένα υψόμετρο 2.100 μ. και μετά από συνεχή ανηφορική πορεία .

Απαλλαγή από τα μουσκεμένα με ιδρώτα ρούχα, αντικατάσταση τους από τα στεγνά, ανεφοδιασμός με νερό και συνέχεια της πορείας.

Μπήκαμε στο ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε προς διάφορες κορυφές του Ολύμπου, προς στα «Ζωνάρια» και προς το «Οροπέδιο Μουσών». Η διαδρομή αυτή ήταν μία από τις ομορφότερες σε ένα πολύ καλά σημαδεμένο μονοπάτι. Σου προσέφερε ένα θαυμάσιο πανόραμα των ψηλότερων κορυφών και γινόταν, από ένα σημείο και μετά, σε τελείως γυμνό από βλάστηση αλπικό περιβάλλον.

Σε πολλά σημεία συναντηθήκαμε με πολυάριθμα γκρουπ από σπουδαστές που κάποιοι από αυτούς μας χαιρετούσαν με σπαστά ελληνικά και άλλοι στα αγγλικά. Η ομορφιά του βουνού. Να ανταλλάζεις στο ..πουθενά… μία «Καλημέρα» σε κάθε σου συνάντηση με έλληνα ή αλλοδαπό πεζοπόρο-ορειβάτη

Μπαίνοντας στα «Ζωνάρια» ο καιρός μας έκανε παιχνιδάκια. Τη μια στιγμή ο ήλιος, την άλλη ομίχλη. Φτάσαμε στα 2.700 μ., στο σημείο της εισόδου στο «Λούκι». Ένα βραχώδες απότομο σημείο που οδηγεί στην κορυφή, τον «Μύτικα».

Στάση για σύσκεψη. Τελευταία εκτίμηση της επικρατούσας κατάστασης.

Στο σημείο είχε μεγάλη κίνηση, άλλοι που κατέβαιναν και κάποιοι άλλοι που ανέβαιναν. Επικρατούσε ομίχλη που ήταν πυκνή και κατά διαστήματα αραίωνε.

Τελική απόφαση : Δημιουργία δύο ομάδων.

Η Α΄ ομάδα, 5 άνδρες και μία γυναίκα, να επιχειρήσει την ανάβαση. Μεταξύ αυτών, τα δύο που αποφάσισαν να το τολμήσουν, η Ευγενία Β. και ο Γεώργιος Τσ , ανέβαιναν για πρώτη φορά στον «Μύτικα» και μάλιστα μετά από μια τόσο δύσκολη γι αυτούς πορεία.

Κατάλληλη προετοιμασία της ομάδας, κατάλληλος εξοπλισμός.

Οι αναρριχητές της ομάδας Γιώργος Ντ. και Αντώνης Τολ. ασφάλισαν με σχοινιά την Ευγενία Β. για να την κάνουν να αισθάνεται πιο ασφαλής σε μια πρώτη ανάβαση σε σημείο με πολύ μεγάλη κλήση.

Ο δεύτερος «πρωτάρης», Γεώργιος Τσ , περισσότερο τολμηρός το τόλμησε χωρίς σχοινιά ακολουθώντας τον αρχηγό, τον Τοτό, ακούγοντας τις υποδείξεις του.

Σε λιγότερο από μια ώρα η ομάδα ανέβηκε στα 2.918 μ., στην κορυφή. Εδώ ο κόσμος πολύς. Η αίσθηση απερίγραπτη.

Βρισκόσουν πάνω από τα σύννεφα και μάλιστα στην κορυφή του βουνού των θεών. Η χαρά των «πρωτάρηδων» δεν μπορούσε να περιγραφεί με λόγια. Χαμόγελα, επιφωνήματα, αγκαλιές, τα συγχαρητήρια για το κατόρθωμα.

Αναμνηστικές φωτογραφίες δίπλα στην Ελληνική μεταλλική σημαία, σημείωση των ονομάτων στο ειδικό βιβλίο που υπάρχει στο τριγωνομετρικό της κορυφής. Η ομίχλη δεν επέτρεψε να δούν την ομορφιά της γύρω περιοχής, δεν επέτρεψε να αντικρίσουν τη θέα από ψηλά.

Μετά από κάποια λεπτά παραμονής στη κορυφή οι 6 αποφάσισαν να επιστρέψουν από την άλλη διαδρομή, την «Κακόσκαλα».

Επικρατούσε ομίχλη. Αυτό ήταν και καλό, γιατί δεν έβλεπες το χάος κάτω από τα πόδια σου, ήταν όμως και κακό, γιατί σε δυσκόλευε να δείς τα σημάδια που σε οδηγούσαν σε κρατήματα και πατήματα.

Μετά από κάποια ώρα πορείας με ανεβοκατεβάσματα και τα περάσματα από απότομα βραχώδη σημεία, οι 6 βγήκαν στο ασφαλές πλέον σημείο, τη «Σκάλα». Εκεί έκαναν στάση για ξεκούραση μετά από μια κοπιώδη πορεία.

Η άλλη ομάδα, η Β΄, ένας άνδρας και δυο γυναίκες που είχαν κάνει παλιότερα την παραπάνω διαδρομή, αποφασίστηκε να συνεχίσει για το «Οροπέδιο Μουσών», όση ώρα οι 6 ανέβαιναν προς την κορυφή.

Έτσι, οι 3 συνέχισαν την πορεία τους στα «Ζωνάρια». Ακολούθησαν το φανερό μονοπάτι το μεγαλύτερο τμήμα του οποίου περνούσε απο σημεία με πολύ απότομη κλίση. Το μονοπάτι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο το χειμώνα και νωρίς την άνοιξη.

Στη διαδρομή συναντήθηκαν με πολυάριθμές ομάδες σπουδαστών ή άλλων ορειβατών. Οι εικόνες διάφορες, ξεχωριστές.

Με κατεύθυνση προς το Οροπέδιο, έβλεπαν από δεξιά τους το απέραντο χάος, το «Χωνί», να απλώνεται κάτω από τα πόδια τους και πάνω ψηλά στην άκρη του Οροπεδίου το καταφύγιο «Χρ. Κάκαλος». Μπροστά τους έβλεπαν το καταφύγιο «Γ. Αποστολίδης» και πιο πέρα την κορυφή «Πρ. Ηλίας».

Αριστερά τους υψώνονταν το γιγάντιο ορεινό τείχος, το «Στεφάνι», με τις απότομες και σχεδόν κάθετες βραχώδεις πλαγιές του.

Φτάνοντας στη θέση «Πόρτες» βρέθηκαν μπροστά σε αγριοκάτσικα τα οποία δεν έφευγαν, συνηθισμένα από την ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή, εάν δεν τα πλησίαζες σε απόσταση αναπνοής.

Όμορφες στιγμές.

Μετά από πορεία λιγότερης της μιας ώρας έφτασαν στο καταφύγιο « Χρήστος Κάκαλος» που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.650 μ. στην άκρη του «Οροπεδίου Μουσών» και πάνω από το «Μαυρόλογγο».

Οι εικόνες με γρήγορες εναλλαγές. Κάποιες φορές έβλεπαν το «Στεφάνι» ( τον θρόνο του Δία) υψ. 2.910 μ., την κορυφή «Τούμπα», εκείνη του «Πρ. Ηλία» υψ. 2.787 μ..

Έβλεπαν το καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης» που βρίσκεται στα 2.720 μ., το «Οροπέδιο Μουσών». Και τις άλλες στιγμές όλα γύρω τους ήταν ολόλευκα, εξαφανισμένα.

Η επικοινωνία μεταξύ των δύο ομάδων γινόταν με ασυρμάτους. Η ζεστασιά του καταφύγιου ήταν ότι έπρεπε στο υψόμετρο αυτό.

Ζεστό ρόφημα, σάντουϊτς, ζεστή σουπίτσα, συζήτηση με τον Μιχάλη , τον ορειβάτη που συμμετείχε σε μία από τις ελληνικές αποστολές στο Έβερεστ και η αναμονή της ασύρματης επικοινωνίας με την άλλη ομάδα.

Όταν η ομάδα της κορυφής ενημέρωσε πως άρχισε την κατάβαση από την κορυφή, οι 3 πήραν τον δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας μια άλλη διαδρομή.

Μπήκαν στο «Κοφτό», το μονοπάτι που ήταν απότομο και πιο σύντομο για το καταφύγιο «Σπ. Αγαπητός» ( Ζολότα).

Μετά από πορεία 1 ώρας και 30΄ έφτασαν στο καταφύγιο. Εκεί περίμεναν τους υπόλοιπους της κορυφής.

Ξεκούραση, ζεστασιά του καταφύγιου, συζήτηση.

Κάποια στιγμή τα μέλη της ομάδας που επέστρεφε από την κορυφή τους ενημέρωσαν πως θα συνεχίσουν με πολύ χαλαρό ρυθμό και πως εκείνοι που βρίσκονταν στο καταφύγιο μπορούσαν να φύγουν.

Αυτό και έγινε. Τα 5 άτομα γύρισαν στη Βέροια.

Οι υπόλοιποι 4 φτάνοντας στο καταφύγιο «Σπ. Αγαπητός» ξεκουράστηκαν, έφαγαν, ζεστάθηκαν.

Η ώρα περνούσε και έξω άρχισε να σκοτεινιάζει. Μετά από μία ώρα στο καταφύγιο οι 4 πήραν το μονοπάτι της επιστροφή.

Η επιστροφή πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια των φακών κεφαλής που ήταν απαραίτητοι για την πορεία με ασφάλεια σε μονοπάτι με σκοτάδι. Έφτασε στη θέση «Πριόνια» στις 22.00΄.