Εντυπωσιακή και συγκινητική η παράσταση “Οι ρίζες ποτέ δεν κόβονται”, αφιέρωμα της Ευξείνου Λέσχης Βέροιας στη Γενοκτονία

«Η Ρωμανία κι’ αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι’ άλλο» …

Δήμητρα Σμυρνή

Αυτό απέδειξε η Εύξεινος Λέσχη Βέροιας, χθες 22/5/’16, στο Χώρο Τεχνών, πως «ανθεί και φέρει κι άλλο η Ρωμανία» και πως «οι ρίζες ποτέ δεν κόβονται», όσο υπάρχουν εκείνοι που σέβονται και συντηρούν τα  τιμαλφή της μνήμης.

Με μια εξαιρετική παράσταση, όπου ο λόγος, η μουσική, το τραγούδι και ο χορός ήταν άρρηκτα δεμένα, ώστε να παράγουν τη συγκίνηση, αλλά όχι μόνο αυτήν, ταυτόχρονα να κινητοποιούν τη σκέψη οδηγώντας στον προβληματισμό, η Εύξεινος Λέσχη έστησε μια παράσταση ποιότητας, όπου ο Ποντιακός Ελληνισμός πέρασε μπροστά από τα μάτια των θεατών, από τη γέννησή του, στα βάθη της Ελληνικής Μυθολογίας, μέχρι την τραγωδία της σφαγής και του ξεριζωμού.

Ο Βασίλης Ασβεστάς, που είχε τον πολλαπλό ρόλο του ανθρώπου που ερεύνησε, έγραψε το κείμενο, αφηγήθηκε και επιμελήθηκε την εκδήλωση, έκανε μια παρουσίαση του θέματος, που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, γιατί συνδύαζε την επιστημονική μελέτη  με την εκλαϊκευμένη προσφορά της, έχοντας επίγνωση του ότι σημαντικό κείμενο είναι εκείνο που απευθύνεται στους πολλούς και απλούς ανθρώπους, χωρίς όμως να χάνει τη δύναμη του να συγκινεί και να κινητοποιεί τη σκέψη των λίγων και εκλεκτών. Και ο Βασίλης Ασβεστάς το κατάφερε!

Το κείμενό του,  στηριγμένο σε μια πλούσια βιβλιογραφία, όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν ντοκουμέντα της εποχής, εφημερίδες, διπλωματικά έγγραφα, μαγνητοφωνημένες αφηγήσεις θυμάτων του ξεριζωμού, αλλά προπαντός ο δικός του προσωπικός λόγος, που έκανε την Ιστορία ανάγλυφη με την αφηγηματικότητα που τον διέκρινε, παντρεμένη με την αυστηρή  πολιτική ματιά, κέρδισε το ακροατήριό του, που είδε τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε το θέμα του.

Οι διαφάνειές του, που συνόδευαν το κείμενο, πολλές και καλοδιαλεγμένες, ώστε να αποδώσουν την εποχή και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Αφηγητής ο ίδιος με την Ηρώ Φωστηροπούλου έντυσαν το κείμενο με τις φωνές τους, που το απέδωσαν ζωντανά, χωρίς περιττές φωνασκίες και άδειες από περιεχόμενο κορώνες, λιτά, συναισθηματικά και με τη σοβαρότητα που του ταίριαζε.

Η καλλιτεχνική διεύθυνση της  παράστασης από το Δημήτρη Τσιαβό είχε ρυθμό, ευαισθησία, και μια εντυπωσιακή αλληλουχία ανάμεσα στο τραγούδι, την ποίηση και το χορό.

Γνήσιες και δουλεμένες οι φωνές του Σπύρου Θεοδωρίδη και της Μελίνας Χατζηκαμάνου, που τραγούδησαν με συγκρατημένο πάθος και πόνο, και του Αχιλλέα Βασιλειάδη, που τραγούδησε και με την ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία απήγγειλε υποβλητικά όχι μόνο ποντιακή ποίηση αλλά και το πολύ δύσκολο να αποδοθεί «Πάρθεν» του Καβάφη.

Η ορχήστρα, εναρμονισμένη με το πνεύμα της εκδήλωσης, άλλοτε αποδίδοντας τον έντονο πόνο ή την πολεμική κραυγή κι άλλοτε σαν διακριτική μουσική υπόκρουση στο λόγο, ήταν παρούσα σ’ όλη την εκδήλωση, κεντώντας τις στιγμές με τα όργανά της.

Λύρα: Κατσαβός Κυριάκος, Μουρατίδης Σωκράτης και Τσανασίδης Γιάννης. Ταούλ, μπεντίρ: Ουσταμπασίδης Δημήτρης και Τσανασίδης Βασίλης. Ζουρνά: Φωλίνας Βασίλης.

Και η αποθέωση του πάθους και της έντασης, που χαρακτηρίζει τη φυλή σ’ όλες της εκφάνσεις της, για μια ακόμη φορά φάνηκε στο χορό.

Άντρες και γυναίκες να πάλλονται από μια εσωτερική δόνηση που έβγαινε προς τα έξω σαν φλόγα, φλόγα που έκαιγε τους ίδιους και φώτιζε  τα σκοτάδια, τα σημερινά μας σκοτάδια και αδιέξοδα.

Μέσα στο διονυσιακό ρυθμό της μουσικής του Πόντου, γυναίκες να χορεύουν και να ρίχνουν τα κορμιά τους στο βάραθρο του θανάτου, θυμίζοντας με τις σκιές τους πίσω από τη σκηνή το χορό του Ζαλόγγου, άντρας να παίζει χορεύοντας με τη σκιά του Αετού, σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού, παλικάρια να ορμούν στον πυρρίχιο, αποπνέοντας την αρρενωπότητα της φυλής, το πείσμα και την αγωνιστικότητά της, ξεσηκώνοντας με τις πολεμικές ιαχές τους κύματα συναισθημάτων και κάνοντας να αντηχεί από τον κρότο του χορού τους όλο το θέατρο…

Άξιοι επαίνου οι χοροδιδάσκαλοι αυτών των εκπληκτικών χορευτών, ο Βαγγέλης Ιντζεβίδης, η Δεμερτσίδου Μαρία και ο Γιάννης Κρεμλίδης αλλά και όλοι, οι πολλοί που εργάστηκαν, για να φτάσει η παράσταση σ’ αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

«Η Ρωμανία κι’ αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι’ άλλο» …  τραγούδησαν όλοι μαζί οι συντελεστές επί σκηνής στο εντυπωσιακό φινάλε της παράστασης, ένα φινάλε γεμάτο αισιοδοξία για το μέλλον του Ποντιακού Ελληνισμού, που απέδειξε πως αντέχει σ’ όλες τις μπόρες των Καιρών.

Δίκαια, λοιπόν, μπορούν να είναι περήφανοι για τη Λέσχη και ο Πρόεδρός της και το Διοικητικό της Συμβούλιο, για τη συστηματική δουλειά , που αναμφίβολα επιτελείται σ’ αυτήν.

Ένα συγκινητικό προσκύνημα της μνήμης σε κείνους που χάθηκαν ήταν η χθεσινή παράσταση, αλλά και μια κατάθεση τιμής σε κείνους που σώθηκαν και ξαναρίζωσαν στην Ελλάδα, μπολιάζοντας με το δικό τους δυνατό κύτταρο το σώμα του εδώ Ελληνισμού.

Φωτογραφίες: faretra.info