Ανθρώπινες ψυχές εδώ και 2.500 χρόνια, αθώες !
Ήταν η άνοιξη, που δεν μας μπέρδεψε, δεν αλησμόνησε, να κατοικήσει ψηλά στις κορυφές, να ανθίσει με εκρήξεις, να ευωδούν σεισμοί τα άνθη, φωλιάζοντας οι μέθες, πλαγιές ανηφορίζοντας κατηφορίζοντας, όλο το σύμπαν φιλημένο οι Παιώνιες, μαγεμένες γυμνά φορέθηκαν, συνόδευαν νέφη, νεράιδες ομίχλες και κελαηδήματα απ’ όλες τις βελανιδιές, τις οξιές, τις σκοτεινές χαραδρούλες άγριων σκόρδων, πολλά μπουμπούκια και να χαμογελούν προς Βέρμιο, ροές πηγών να κατακλύζουν ποιήματα, ο Τάσος, ο Νίκος, η Ευαγγελία , ο Σάκης, η Μαρία, ο Γιάννης, ο Λάζος, πολλών που νοερά συνόδευαν την καθημερινή Τετάρτης και αδίκως απωλέσαντες τους παραδείσους….
Μια εξαίσια εκδρομή, στους λόφους Κόλα Τσούκα, στα 1250 ψηλά, 34 χιλιόμετρα από Νάουσα και 100 χιλιόμετρα από Θεσσαλονίκη, οι θαυμαστές δασιές και οι βαθυπράσινες λιμνούλες κόρες του φράγματος της Φλαμουριάς και του φρεσκοστρωμένου χαλικόδρομου , τον προς Κεδρώνα δρόμου, όλα ταιριαστά και θαυμαστά και αυτοκίνητα ευχαριστημένα, τα τσίπουρα, οι τσιγαρίδες, φασουλάδες, να γλεντούν, χορός πολύς η σκόνη…” Όταν ζεις ένα όνειρο , εξακολουθεί να είναι όνειρο ”…
Πάλι δουλέψαμε και περπατήσαμε κι επισκεφτήκαμε τα μέρη μας, τα σώματά μας, τις χαρές Παιώνια και χιλιοευχαριστημένοι, αύριο πάλι μας καλούν, όλες οι πνοές σου…Μην τελειώσεις αγκαλιές, παρέες σου, παγκόσμιά μας αναγκαίες… Έχε πολλές ζωές, κόσμους πολλούς και ουρανούς και χώματα εμείς δικά σου, πολύ ψιθυριστά τρελάμενα φιλιά αφήσαμε να σε θαυμάζουν, οι ζαμπούκοι , Παιώνια βασίλισσα ψυχούλα !
