“Το Τραγούδι του νεκρού αδερφού” του Μ. Θεοδωράκη από το Λύκειο Λιτοχώρου με τον Βασίλη Λέκκα

Γράφει ο Βασίλης Γερολιόλιος

Το 1961 ο Μίκης Θεοδωράκης εμπνευσμένος από τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό που ξέσπασε μετά την εθνική εποποιία κατά του φασισμού, έγραψε «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού». ‘Ένα έργο κάλεσμα σε εθνική ομοψυχία, που αναδεικνύει τις συμφορές του διχασμού και την ανάγκη για ενότητα. Την ανάγκη να «μείνουμε Έλληνες! Όπως ο πατέρας σου και ο παππούς του πατέρα σου και ο παππούς του πατέρα του πατέρα σου και ο προπάππους μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον Μέγα Αλέξανδρο!»

Σήμερα το έργο μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ με μια Ελλάδα που προσπαθεί να βγει από το αδιέξοδο που την έφτασαν κάποιοι έχοντας απέναντι της αμείλικτους τους ξένους ηγέτες. Δεν πάει καιρός άλλωστε από το καλοκαίρι που προκλήθηκε διχασμός(χωρίς ευτυχώς χειρότερες συνέπειες) από ένα άστοχο και ανούσιο δημοψήφισμα.

Tο έργο αυτό παρουσιάζεται από τους μαθητές του Λυκείου Λιτοχώρου σε συνεργασία με την Χορωδία και την Ορχήστρα του Ιδρύματος Σακελλαρίδη υπό την διεύθυνση του μαέστρου και καθηγητή Χρήστου Σάλτα. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οι μαθητές καλύτεροι από πολλούς επαγγελματίες ηθοποιούς που βλέπουμε στην τηλεόραση απέδωσαν με πολύ συναίσθημα και θαυμαστή τόλμη τους ρόλους τους. Αισθανόμασταν ότι δεν βλέπαμε τον Θανάση, την Βίκυ, τον Χάρη, την Μαρία, την Βιβή, τον Κωνσταντίνο(ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιποι, είναι αδύνατο να χωρέσω όλα τα ονόματα, όλοι άλλωστε είναι αξιόλογοι μαθητές και με ήθος) αλλά τον Παύλο, την Ισμήνη, τον Τάκη, τον Νικολιό και τις μάνες τους.

Σε μια εποχή λοιπόν που «μας καίει το δίκιο και μας θερίζει η αδικία» όπως λέει ο Τάκης στο έργο, υπάρχουν κάποια παιδιά που στον ελεύθερο τους χρόνο παράγουν πολιτισμό. Που δεν καθηλώνονται πίσω από έναν υπολογιστή και την μόδα των καιρών(facebook,instagram) αλλά αντιστέκονται και μαζεύονται με περισσή διάθεση και ασχολούνται με μεγάλα έργα κορυφαίων συνθετών ή με αρχαία δράματα και κωμωδίες. Αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να χαθούν! Δεν πρέπει απλώς να έχουν ανάμνηση ότι κάποτε στο Λύκειο έκαναν μια αριστουργηματική ερμηνεία. Πρέπει να στηριχθούν από όλους μας και να «μεγαλώσουν». Όχι ηλικιακά αλλά καλλιτεχνικά και δημιουργικά. Συνυπεύθυνοι γι’αυτό είμαστε όλοι!

Το σχολείο έδειξε ότι είναι παρών. Οι καθηγητές τους, με πρωτεργάτη τον εμπνευστή και δημιουργό αυτής της μαγικής παράστασης Χρήστο Σάλτα, αφιέρωσαν χρόνο και έδειξαν στα παιδιά τον δρόμο της τέχνης και του πολιτισμού. Γιατί το σχολείο οφείλει να βγάζει ανθρώπους μορφωμένους όχι σε συγκεκριμένα μαθήματα αλλά στην ζωή.

Θα ήταν παράλειψη βέβαια να μην δοθούν συγχαρητήρια(εκτός από τον μαέστρο και τους καθηγητές) στην διευθύντρια του σχολείου κ. Μεταξία Τσιαργαλή καθώς και σε όλους τους Χορωδούς, στα μέλη της Ορχήστρας, στα δύο κοριτσάκια με τις αγγελικές φωνές Δήμητρα Σάββα και Δανάη Χαραλαμπόπουλου και βέβαια στον μεγάλο καλλιτέχνη και ερμηνευτή Βασίλη Λέκκα και στην τραγουδίστρια Βιβή Κυριακού.

Και είναι μόνο η αρχή….

Γι αυτό λοιπόν Έλληνες «Ενωθείτε χέρια χέρια»

Ο πολιτισμός μόνο ενώνει.

«Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό, στην πιο ψηλή ραχούλα

σιμά κοντά πλαγιάζουνε κι όνειρο ίδιο βλέπουν»

Βασίλης Γερολιόλιος

Καθηγητής Μαθηματικών