Από τις εκδόσεις ΚΡΟΤΩΝ στη Νάουσα βγήκε μια εκτεταμένη νουβέλα με τον παραπάνω τίτλο. Για μένα που γνώριζα το συγγραφέα σαν λεβέντη κοινωνικό ευπατρίδη και που δεν μου έκανε ο ίδιος ποτέ νύξη για το πόνημά του αυτό (διαβάζω ότι εκδόθηκε το 2015) η ανάγνωση αυτού του βιβλίου αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη.
Κυρίως γιατί το «Δεκατρείς μήνες στην Αθήνα» είναι ένα βιβλίο με ζηλευτή αρτιότητα και αν αποφεύγονταν μερικά παραπατήματα που έχουν σχέση με τη στίξη (φυσικά θα αποφευχθούν σε μια προσεχή αρτιότερη έκδοση) θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα δόκιμο λογοτεχνικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει κάποια «υπόνοια» ότι ο συγγραφέας επηρεάστηκε από αναγνωρισμένους σκαπανείς του λόγου σαν το Γιώργο Ιωάννου ή τον Ταχτσή όμως αυτό δε σημαίνει ότι το γραφτό του Κόκκινου δεν έχει μια αξιοζήλευτη αρτιότητα, μια επαινετή αδρότητα στη σμίλευση των χαρακτήρων και μια ικανότητα να μην το αφήσεις απ’ τα χέρια σου προτού τελειώσεις τις περίπου 60 σελίδες του.
Ο Μηνάς Δ. Κόκκινος είναι γεννημένος λογοτέχνης και πρέπει να καλλιεργήσει το ταλέντο του με σύστημα και υπομονή, γιατί προφανώς έχει πολλά να προσφέρει.
Ιδιαίτερα η διαγραφή των χαρακτήρων με ένα ταξιδιωτικό ύφος είναι κάτι που δεν παρουσιάζεται συχνά στα αναγνώσματα του καιρού μας.
Ευχή μας και με όσα παρατηρήσαμε υπ’ όψη, ο κ. Κόκκινος να συνεχίσει τον αγώνα του τον καλό του λόγου.
Π. Ιερόπουλος
