Στην Ευρώπη διαμορφώνεται «μια κατάσταση θλιβερά παράδοξη», έγραψε ο Πέτερ Σνάιντερ (Γερμανός συγγραφέας, δημοσίευση στα χθεσινά «Νέα»). Κατηγορεί τον Τύπο της Γερμανίας για τη σιωπή του εν σχέση με τις πραγματικές διαστάσεις του «ελληνικού προβλήματος». Κάνοντας αναγωγή στην αιτία (και) αυτού του προβλήματος: την κυρία Άνγκελα Μέρκελ, «μια μεγάλη Wahrheitsvermeiderin» (σ.σ.: ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αποφύγει την αλήθεια), όπως η θαυμαστή στους εννοιολογικούς προσδιορισμούς γερμανική γλώσσα διατυπώνει.
Ομως, το «θλιβερά παράδοξο» της κατάστασης (δηλαδή της γερμανικής στάσης και πολιτικής) αποτυπώνεται πλέον στο μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρους του ευρωπαϊκού Τύπου με κραυγαλέο τρόπο. Η συνισταμένη αυτής της κατακραυγής συνοψίζεται στην καταγγελία ότι η Γερμανία πάει για τρίτη φορά να καταπιεί (και συνεπώς να καταστρέψει) την Ευρώπη.
Ολη η Ευρώπη βοά, και μόνον μέσα στη Γερμανία η σιωπή είναι τόσον ηχηρή, όσο τα τύμπανα που οδήγησαν τη δεκαετία του ’30 στον όλεθρο του ’40.
Αλλά αν η Ευρώπη βοά, η Ελλάδα βογγά.
Το νέο μνημόνιο, τριετούς διάρκειας (έως τις 30/06/2018), προβλέπεται (με τους πρώτους υπολογισμούς) να οδηγήσει τη χώρα σε μια ύφεση 7%!!!
Αυτό σημαίνει ότι οι ελπίδες της κυβέρνησης ότι θα μπορέσει στην πράξη να ανατρέψει επαχθείς πλευρές της συμφωνίας είναι φρούδες. Θα έλεγα, αντιγράφοντας τον Πέτερ Σνάιντερ, «παράδοξα θλιβερές».
Με μια πρώτη ματιά στο νέο Μνημόνιο (και με μια πρώτη εκτίμηση των μέτρων που συνεπάγεται) καθώς και με μια πρώτη αποτίμηση των διατακτικών της εφαρμογής του, το τοπίο που διαμορφώνεται σβήνει απ’ τον χάρτη κάθε αξίωση αυτεξούσιου και εθνικής στρατηγικής. Ο σταυρός που κουβαλάει ο ελληνικός λαός γίνεται σαν από μολύβι. Νέο δάνειο 86 δισ. ευρώ προστίθεται στο υπάρχον χρέος – το ύψος του οποίου πλέον δεν θα αφήσει τη χώρα να ανασάνει, όχι κατά τον τρέχοντα αιώνα τουλάχιστον.
Ο κ. Τσίπρας, καταφεύγοντας κι αυτός στους ευφημισμούς (που μας έχουν σπαράξει το μυαλό και την ψυχή τις τελευταίες δεκαετίες), ομίλησε για «εξασφαλισμένη χρηματοδότηση», εννοώντας «εξασφαλισμένη υποδούλωση».
Η κυβέρνηση επαναφέρει στη χώρα την Τρόικα. Για τον συνήθη έλεγχο επί την οικονομία (αιτιατική της επίθεσης). Μάλιστα με «ενίσχυση της εποπτείας της». Συν το απερίγραπτο: τη δυνατότητα του μηχανισμού των ελεγκτών (των επιτρόπων) σε «αυτόματη περικοπή δαπανών σε περίπτωση απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους».
Η χώρα βρίσκεται υπό επιτροπείαν και ο πρωθυπουργός της περιορίζεται στον ρόλο ενός Ύπατου Αρμοστή, ο οποίος δεν χρειάζεται να ’ναι Αγγλος αποικιοκράτης, φέρ’ ειπείν, ούτε Γερμανός γραφειοκράτης, αλλά μπορεί να είναι ένας επιφανής ιθαγενής. Αρκεί -πάντα κατά τους λεπτολόγους σ’ αυτά τα θέματα Γερμανούς- να συγκεντρώνει την υποστήριξη κι άλλων τοπικών φυλάρχων. Το ΠΑΣΟΚ , της Ν.Δ., του Ποταμιού
και κάθε άλλου πρόθυμου να δεχθεί «θεσμούς» όπως το Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας, που υποθηκεύουν (έως να ξεπουλήσουν) εθνικές υποδομές και πόρους, χάριν όσων μας καταχρέωσαν, ντόπιων και αλλοδαπών. Ενα Ταμείο που θα μπορούσαν να μην το διευθύνουν οι ίδιοι οι Γερμανοί, αλλά άνθρωποι της δικής μας εμπιστοσύνης όπως ο κ. Γεωργίου (της ΕΛΣΤΑΤ), μιας και ο κ. Άκης Τσοχατζόπουλος αντιμετωπίζει κάποιες προσωρινές δυσκολίες και δεν μπορεί προσώρας να αγωνισθεί «για τον σοσιαλισμό», όπως και ο Γιάννος.
Δεν ξέρω πώς θα κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας. Με κυβέρνηση μειοψηφίας που θα εξασφαλίζει την ανοχή άλλων; Με ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας διά της μοχλεύσεως στη σύνθεση του παρόντος Κοινοβουλίου; Και ως πότε; Αυτό θα φανεί τις αμέσως επόμενες μέρες. Και θα λάβει το στίγμα του από την ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων (αλλά και απ’ την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, διότι -προσέξτε το αυτό- ως τώρα έχει συμφωνηθεί το πλαίσιο του κάθε τομέα, αλλά το περιεχόμενο των τελικών συμφωνιών μπορεί να καταλήξει ακόμα χειρότερο).
Η χώρα τη μοίρα της τη βρήκε. Και έτσι πρέπει να κυβερνηθεί. Χωρίς μάλιστα ο κ. Τσίπρας να μπορεί να καταφύγει σε εκλογές ώσπου να ολοκληρωθούν τα συμφωνηθέντα. Το ερώτημα που εγείρεται τώρα είναι αν η Αριστερά μπορεί ή πρέπει να κυβερνήσει έτσι. Και εδώ δεν τίθεται θέμα αριστερότερου. Για μένα, επί παραδείγματι, ουδέποτε ήταν και ούτε τώρα είναι ερώτημα αν ο κ. Παπαδημούλης είναι περισσότερο ή λιγότερο αριστερός απ’ τον κ. Λαφαζάνη. Δεν έχει
σημασία πόσο αριστερός είναι ο καθένας, αλλά αν η κυβέρνηση κυβερνά με βάση το πρόγραμμά της, αν η στρατηγική της σημειώνει επιτυχίες ή ήττες. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να σημειώσει περισσότερες ήττες απ’ όσες αντέχουμε, αρκεί να κέρδιζε τον πόλεμο.
Με τη συμφωνία λοιπόν που συνήψε η φιλολαϊκή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχασε μια μάχη ή έχασε τον πόλεμο;
Ορισμένοι λένε ότι έχασε μια μάχη και ορισμένοι λένε ότι έχασε τον πόλεμο. Ποιοι έχουν δίκιο και ποιοι έχουν άδικο; Τα γνωστά «θα αποδείξει η ζωή» είναι ανόητα. Οι στόχοι, η στρατηγική και οι τακτικές επηρεάζουν τη ζωή και όχι το αντίθετο.
Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά στο έργο της ως κυβέρνηση (διότι η ίδια υπέγραψε το νέο Μνημόνιο) κι ένας «εμφύλιος» αρχίζει να αναφύεται στους κόλπους της. Με πικρούς ήδη χαρακτηρισμούς και ηθικές (!) αποτιμήσεις (όπως του κ. Φίλη οι υπαινιγμοί για σύμπλευση της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου με τη Χρυσή Αυγή). Αθλιότητες που έρχονται κατευθείαν απ’ το πιο σκοτεινό παρελθόν της Αριστεράς.
Ομως, η αποτίμηση και οι τοποθετήσεις πρέπει να ’ναι πολιτικές, και κάθε αριστερός πρέπει να πάρει θέση σε πολιτική βάση κι όχι μετέχοντας σε κυνήγι μαγισσών ή δίκες προθέσεων. Και πρέπει να πάρει θέση διότι ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται.
Διότι
υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι χάθηκε μια μάχη αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται κι εκείνοι που λένε ότι η συμφωνία, ο τρόπος της και τα αποτελέσματά της δεν μας επιτρέπουν να διεκδικήσουμε στο μέλλον αυτά που χάνονται τώρα.
Φοβάμαι ότι υπάρχουν πολίτες που, απογοητευμένοι και απ’ τη μια άποψη και από την άλλη, θα πάνε σπίτι τους (είναι κι αυτό μια επιπλέον κακή «προσφορά» της Αριστεράς). Οι Αριστεροί όμως (όπως και πολλοί πολίτες που έδωσαν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτήν την κυβέρνηση) παίρνουν θέση. Ανάμεσά τους και η ταπεινότης μου, καθώς υποχρεούμαι και καθώς κάνω πάντα,
Πιστεύω λοιπόν (και κατ’ επανάληψιν έχω γράψει) ότι το μέρος εκείνο της Αριστεράς που πίστευε ότι η διαπραγμάτευση έπρεπε να γίνει απ’ την αρχή με την κυβέρνηση να διαθέτει plan B δαιμονοποιήθηκε. Το ίδιο δαιμονοποιείται και τώρα η διαμαρτυρία όσων αριστερών δεν πιστεύουν ότι πρέπει να υποκύψουν στις ντιρεκτίβες για ομαδικές απολύσεις ή στη δημιουργία συνθηκών και για άλλες αυτοκτονίες.
Κατηγορούνται αυτοί οι αριστεροί από άλλους αριστερούς ότι την κάνουν στη δύσκολη στιγμή. Την κάνουν ή δεν θέλουν να συμμετάσχουν στον φόνο; Εκτός κι αν η ύφεση του 7% δεν είναι φόνος! Εκτός κι αν τα ακόμα 200.000 μαγαζιά που θα κλείσουν είναι πταίσμα! Δεν είναι έτσι! Πάντα υπήρχε η επιλογή. Εμείς το λέγαμε. Και κατά τη γνώμη μου δεν είναι επιλογή «στο τέλος της ημέρας», όπως κατά κόρον λέει τελευταίως ο κ. Τσίπρας, να φέρνει πίσω στη χώρα την Τρόικα επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ας φρόντιζε να μπορούσε. Και αφού δεν φρόντισε και δεν μπόρεσε, με ποιο ηθικό ανάστημα κατηγορεί ο ίδιος και οι συν αυτώ όσους του έλεγαν να φροντίσει και να μπορέσει; Ώστε να μην αναγκασθούμε κι εμείς να επιφέρουμε στον λαό τα ίδια και χειρότερα δεινά από εκείνα που επέφεραν οι προηγούμενοι.
Κι ας πούμε ότι παρά ταύτα θα επιμείνω στον φόνο, διότι αλλιώς αυτοί που στηρίζονται στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι θα με κατηγορήσουν ότι εγκαταλείπω το πλοίο την ώρα της μάχης. Ποιας μάχης; υπέρ όσων μας επέβαλε ο Σόιμπλε; υπέρ της γερμανικής διευθέτησης στα ευρωπαϊκά πράγματα; υπέρ της φορολόγησης των αγροτών για το πετρέλαιο; υπέρ της πλήρους αποψίλωσης των νοσοκομείων, των σχολείων και της άμυνας;
Γιατί θα πρέπει να συνεχίσουμε το φονικό; με την ελπίδα ότι όσα σφάζουμε σήμερα θα τα αναστήσουμε αύριο; Πώς; ως διά μαγείας; με τα συνήθη ευχολόγια (και δαιμονοποιήσεις) που μας έφεραν ως εδώ;
Μετά την περιφανή εκλογική νίκη ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά το περήφανο 62% του δημοψηφίσματος ο κ. Τσίπρας μάς ζήτησε λευκή επιταγή για να πάει να υψώσει λευκή σημαία.
Σε ποιον αγώνα λοιπόν να συνεχίσουν πολλοί αριστεροί; της λευκής σημαίας; Τι να περιμένουν; το έλεος των νέων μέτρων για το 1.500.000 ανέργους; Αν έτσι νομίζει ο κ. Παππάς, αν έτσι νομίζει ο κ. Φλαμπουράρης, κακώς νομίζουν, όπως κακώς ενόμισε και ο κολυμβητής στην πισίνα του κ. Βαρουφάκης.
Οι Ελληνες έδειξαν υπομονή, έδειξαν σθένος, στράφηκαν στην Αριστερά, ύψωσαν το ανάστημά τους στο δημοψήφισμα και τώρα παίρνουν «ανάξια πληρωμή». Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη συμπλέει και ως κυβέρνηση ήδη συνεργάζεται (κι αύριο πολύ περισσότερο) με εκείνους που λένε τους Ελληνες λαϊκιστές και ψεκασμένους, τους ίδιους που τους έφεραν στη θέση του είλωτα και του απελπισμένου. Τι είδους Αριστερά είναι αυτή που κατόρθωσε κάτι τέτοιο;
Ο κ. Τσίπρας με την κατάληξη των διαπραγματεύσεων διαλύει το κόμμα του, βγάζει την Αριστερά απ’ το προσκήνιο και ξαναμπάζει στο παιχνίδι εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που παρέδωσαν την Ελλάδα σε τύχη δασύτριχη και μοίρα θανάσιμη.
Δεν ήταν αυτός ο αγώνας, δεν ήταν αυτό το σχέδιο, δεν θα είναι αυτό το αποτέλεσμα…
