Βέροια / «Τρωάδες»: “Πληγή στο σώμα των αθώων ο πόλεμος” – γράφει η Δήμητρα Σμυρνή
Μια παράσταση με πρωταγωνιστή το σύνολο, ένα σύνολο πειθαρχημένο στη σκηνοθετική γραμμή που χάραξε ο Θέμης Μουμουλίδης, ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα στεγανά της Αρχαίας Τραγωδίας, ήταν η παράσταση που δόθηκε από την «5η Εποχή Τέχνης», σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, στο Θέατρο Άλσους «Μελίνα Μερκούρη», στη Βέροια.
Έχοντας ως καμβά ένα κείμενο δυνατό και διαχρονικό, όπου ο Ευριπίδης δεν προβάλλει ανάγλυφα μόνο τα δεινά του πολέμου, αλλά και την αλαζονεία της εξουσίας, την ύβρη που προκαλεί τη νέμεση, ενεργοποιεί τη σκέψη και το συναίσθημα των θεατών του απέναντι στη θηριωδία του πολέμου, που η απειλή του είναι πάντα παρούσα στη ζωή των ανθρώπων.
Οι «Τρωάδες», οι αιχμάλωτες γυναίκες της Τροίας, ακολουθώντας τη βαριά μοίρα της προσφυγιάς, αλλά και της υποταγής στους Έλληνες νικητές, οι οποίοι ξεπερνούν μέσα στη μέθη της νίκης τους το μέτρο, είναι ο καθρέφτης της ουσίας της τραγωδίας, της «εις το εναντίον μεταβολής».
Ζυγίζοντας τη μοίρα εκείνων που έχασαν τα πάντα κι εκείνων που τα κέρδισαν, ο Ευριπίδης ωθεί το θεατή να διαπιστώσει πως και οι νικητές είναι στην ουσία ηττημένοι, αφού η ηθική δεν μπορεί πια να καθοδηγήσει καμιά τους πράξη, οδηγώντας τους στο έγκλημα και την κτηνωδία.
Ο Μουμουλίδης, πατώντας πάνω στην ποιητική μετάφραση του κειμένου από τον Κ. Χ. Μύρη, κέρδισε από την αρχή τις εντυπώσεις, όχι μόνο με τη γρήγορη και μοντέρνα σκηνοθετική του γραφή, όχι μόνο με την υποστήριξη των σκηνικών του Γιώργου Πάτσα – το βαρύ σίδερο της κατασκευής των σκηνικών προδιέθεσε ατμοσφαιρικά το θεατή – και των ευρηματικών κοστουμιών της Παναγιώτας Κοκκορού, αλλά και με την εξαιρετικά υποβλητική μουσική του Θύμιου Παπαδόπουλου, που υπογράμμισε συναισθηματικά τα δρώμενα.
Ο ρόλος της Εκάβης χτίστηκε από τη Φιλαρέτη Κομνηνού σε δύο επίπεδα, εκείνο του θυμού κι εκείνο του πόνου. Πολλές φορές όμως το πρώτο, ο θυμός, επισκίαζε τόσο το δεύτερο, τον πόνο, ώστε μείωνε τη μορφή της “mater dolorosa”, της μάνας που θρηνεί.
Ο Στέλιος Μάινας, ερμηνεύοντας τον Ταλθύβιο, το «δούλο της εξουσίας», όπως τον αποκαλεί ο Ευριπίδης, κράτησε την ισορροπία ανάμεσα στον «εκτελεστή» των επιταγών της εξουσίας και στον «άνθρωπο», που βαθύτερα αγανακτά και πονά με τα εγκλήματα του πολέμου.
Ο Άρης Λεμπεσόπουλος, ερμηνεύοντας τον Ποσειδώνα και τον Μενέλαο, έδωσε και τους δύο ρόλους πειστικά, με καλύτερο ίσως εκείνον του Ποσειδώνα.
Πλαισιώνοντας τις επώνυμες μορφές, της Κασσάνδρας, της Ανδρομάχης, της Ελένης, (Ζέτα Δούκα, Ιωάννα Παππά, Μαρία Πρωτόπαπα), το ανώνυμο πλήθος, (Χρήστος Πλαΐνης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Λένα Παπαληγούρα, Λουκία Μιχαλοπούλου, Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, Ίρις Μάρα, Ιώ Κυριακίδη), με την οδυνηρή του παρουσία πάνω στη σκηνή, υπενθύμισε στους θεατές ότι ο πόλεμος είναι μια μόνιμη απειλή, μια «μόνιμη πληγή που δεν κλείνει ποτέ», μια πληγή στο σώμα των αθώων.
