Περισσότερο διαβασμένα Πολιτισμός Συνεντευξεις

Θανάσης Κουρλαμπάς: «Όταν η ευγένεια συναντά το πάθος στο θέατρο» – Συνέντευξη στον ‘Αρη Ορφανίδη

28/04/2021, 11:13

————–

//Το ζητούμενο είναι να καταφέρουμε σαν «εκσκαφείς» να εξορύξουμε από τον βαθύτερο εσωτερικό πυρήνα των ψυχών σας ότι σας γεννάει εκεί μέσα το εκάστοτε έργο μας και οι ρόλοι μας. Αυτά τα «ορυκτά» θα πάρετε μαζί σας φεύγοντας από την παράσταση για «κατ΄ οίκον εργασία». Η σχέση ηθοποιού-κοινού σηματοδοτεί ένα ταξίδι χέρι-χέρι όπου το κατασκευασμένο και φανταστικό μετουσιώνεται σε ύψιστη θεραπευτική και λυτρωτική αλήθεια και εν τέλει σε ένα πάθος που προσιδιάζει με την ερωτική μέθεξη.//

————————

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς είναι ένας παθιασμένος ταγός του θεάτρου. Ένας άνθρωπος ευγενής, συνεπής, ακριβολόγος και ακριβόλογος. Ένας λάτρης των θησαυρών της ελληνικής λογοτεχνίας και των φωνητικών αφηγήσεων. Στοιχεία που αναγνώρισα και κατά τη συνεργασία μας για τον Όμιλο Φίλων Θεάτρου και Τεχνών Βέροιας στο πρότζεκτ : ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΓΝΩΣΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ όπου ηχογράφησε δύο διηγήματα(Παπαδιαμάντη και Καρκαβίτσα: https://www.youtube.com/channel/UCDIdfBg_11Sd-Is0evXjvvg/videos)

Συνέντευξη στον Άρη Ορφανίδη για τη faretra.info

Πού γεννηθήκατε, πού μεγαλώσατε και ποιες αναμνήσεις κουβαλάτε από την παιδική ηλικία και τα νεανικά χρόνια σας;

Γεννήθηκα στην πανέμορφη Καλαμάτα. Μεγάλωσα σε αυτή, έκανα τις σπουδαιότερες φιλίες μου και έζησα μια ωραία εφηβεία και στα 20 έφυγα για την Αθήνα για σπουδές. Κουβαλάω πάντα μέσα μου τις μυρωδιές και τα εφηβικά μου βράδια. Και την αυλή του πατρικού μου.

Θα ήταν ίδιος ο Θανάσης Κουρλαμπάς χωρίς το θέατρο; -Ποιες ανάγκες σας καλύπτει η ενασχόληση με την υποκριτική;

Ο Θανάσης -όπως και όλοι μας- διαμορφώνεται βάσει της ζωής και των επιλογών του. Συνεπώς όχι, χωρίς το υπέροχο σύμπαν του θεάτρου και των συναντήσεών του μέσα σε αυτό, ο συγκεκριμένος Θανάσης θα ήταν ένας άλλος. Ποιος άραγε;!

-Η πηγαία και βαθιά ανάγκη μου να εκφράζομαι μέσα από έναν ρόλο και το κείμενό του και να το υπηρετώ με το είναι μου, είναι νομίζω ο βασικότερος λόγος που με κέρδισε η υποκριτική τέχνη.

Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Τι θυμάστε από την πρώτη επαγγελματική εμφάνισή σας;

Μια σχολική παράσταση – ο Πλούτος του Αριστοφάνη- στο Λύκειο, Καλαμάτα 1987, με υπεύθυνους δύο σπουδαίους φιλολόγους, τον Θοδωρή τον Βραχάτη και την Κυριακή Κακριδώνη. Αυτό ήταν, ο σπόρος είχε φυτευτεί! Θα θυμάμαι για πάντα τον ήχο που έκαναν οι πρώτοι θεατές που μπήκαν στη σάλα ενώ εμείς με το τράκ και την αδρεναλίνη σε…δυσθεώρητα ύψη περιμέναμε πίσω από την αυλαία στη μαγική σκηνή του δημοτικού θεάτρου Καλαμάτας! Και στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση… τον ίδιο ήχο θα θυμάμαι!

Ποιοι ρόλοι και ποια έργα σας σημάδεψαν; Ποιους ρόλους επιθυμείτε να ερμηνεύσετε;

Πραγματικά, όλοι οι ρόλοι που είχα την τύχη να μου εμπιστευτούν και την χαρά να ερμηνεύσω, έχουν αφήσει το στίγμα τους στην καρδιά μου, στην ψυχή μου και στη θεατρική μου υπόσταση. Και απωθημένα δεν έχω ιδιαίτερα. Ανυπομονώ για κάθε συνεργασία σαν ένα σύνολο συναντήσεων: Ρόλος-Σκηνοθέτης-συνάδελφοι και φυσικά θεατές!

Τι αποκομίσατε από τη φοίτηση σας στο “Θεμέλιο” του Βασταρδή και από τον ίδιο;

Μα τις πρώτες μου θεατρικές εμπειρίες, τα πρώτα μου «συλλαβογράμματα» στην θεατρική «συνομιλία». Την σημαντικότητα την συνείδησης ότι είναι ένα ομαδικό δημιούργημα η κάθε παράσταση. Ότι ηθοποιός και αλαζονεία είναι -οφείλουν να είναι- δύο ασυμβίβαστες έννοιες. Ο Νίκος Βασταρδής υπήρξε ο πρώτος μου δάσκαλος και ισχυρή πατρική-θεατρική φιγούρα.

Ποιες οι διαφορές στην προσέγγιση και αντιμετώπιση των ρόλων στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο;

Ουσιαστικά καμία. Σε όλα καλείσαι να καταθέσεις την αλήθεια του ρόλου σου. Την όποια αλήθεια μπορείς με την δουλειά σου, την εμπειρία σου και τις ικανότητες και ευαισθησίες σου να προσεγγίσεις και εν τέλει να αναπαραστήσεις. Οι τυχόν διαφορές εδράζονται περισσότερο στην διαχείριση των εκφραστικών σου μέσων και στην μεθοδολογία που θα ενεργοποιήσεις. Στο θέατρο επί το πλείστον απαιτείται πιο μεγάλο μέγεθος εκφραστικότητας από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο που ζητάει πιο ήπια εκφραστικότητα μιας και ο φακός φέρνει πιο κοντά το μάτι του θεατή.

Τι σας ικανοποιεί και τι σας θλίβει στον χώρο της υποκριτικής και στην κοινωνική πραγματικότητα;

Με χαροποιεί η αυθεντικότητα, όπου κι αν συναντάται. Με αποκαρδιώνει η ασυνέπεια. Σε όλες της τις μορφές.

Τι σημαίνει «ευθύνη» για σας;

Στάση ζωής. Μη αυτονόητο και διαρκώς επιζητούμενο στην καθημερινή «άσκηση» της ύπαρξης.

Ο σύγχρονος άνθρωπος κατατρύχεται από ψυχολογικά αδιέξοδα. Πώς απαντά το θέατρο σε αυτά;

Μα με το να τα προβάλλει και να ασχολείται με αυτά! Έτσι μας δίνει την μέγιστη ευκαιρία να τα γνωρίσουμε, να τα επεξεργαστούμε, να τα αποδεχτούμε, να βρούμε τα τρωτά τους σημεία και να παλεύψουμε για την αντιμετώπισή τους!

Έχετε σπουδάσει κοινωνιολογία. Σας έχουν βοηθήσει και πως τα γνωστικά αυτά εφόδια στην υποκριτική;

Διευρύνοντας τους ορίζοντές μας με τις σπουδές μας –τις όποιες σπουδές έχει την ευκαιρία να κάνει ο καθένας μας- έχουμε την ευκαιρία να πάμε παραπέρα την σκέψη μας και την ευαισθησία μας. Ειδικά στην τέχνη μου, οι δρόμοι που μου φώτισαν οι ανθρωπιστικές σπουδές μου είναι σπουδαίο κεφάλαιο στην προσπάθεια να κατανοήσω το πλαίσιο ύπαρξης του εκάστοτε ρόλου, το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο δρα και τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους άλλους χαρακτήρες.

Ποιος ο κοινωνικός ρόλος του θεάτρου και του ηθοποιού;

Γενικά η Τέχνη αποτελεί έναν μέγιστο φάρο στις ζωές μας. Φωτίζει πιθανούς δρόμους και επιλογές που αν θέλουμε μπορούμε να πάρουμε. Η Τέχνη, το θέατρο, «διαλευκαίνει» το τοπίο και κάνει πιο ευδιάκριτες τις επιλογές. Εμείς δεν έχουμε παρά να…επιλέξουμε!

Ποια ιστορική προσωπικότητα θαυμάζετε και γιατί;

Τους τρεις Τραγικούς μας ποιητές: Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη. Και από κοντά τον μεγάλο επίσης Αριστοφάνη. Γιατί είπαν με θαυμαστό τρόπο και οι τέσσερις τεράστιες αλήθειες για την ανθρώπινη και την θεϊκή διάσταση της ζωής. Και μας χάρισαν τα νοητικά εφόδια ώστε να προσπαθούμε κι εμείς να προσεγγίσουμε όλα αυτά τα θαυμαστά που διηγήθηκαν.

Με ποια κριτήρια κάνετε μια συνεργασία;

Με το πόσες πιθανότητες δίνω στην εκάστοτε συνεργασία να αποτελέσει μια ωραία και επικερδή συνάντηση. Σε επίπεδο ανθρώπινης επαφής, σε επίπεδο ενδιαφέροντος ρόλου και σε μια πλούσια σε εμπειρίες θεατρική ή τηλεοπτική περίοδο.

Σε τι συνίσταται μια καλή ερμηνεία;

Μια ερμηνεία που θα αφήσει το δικό της σημαντικό στίγμα τόσο σε σένα όσο και στο κοινό που θα την απολαύσει αλλά και στους συνεργάτες σου έχει ένα βασικό συστατικό: την κατάθεση αλήθειας! Και το πάθος με το οποίο θα την επιδιώξεις! Αν είσαι αληθινός στην ερμηνεία σου, αυτή θα σε ανταμείψει! Αν όχι, θα σε εκθέσει ανεπανόρθωτα!

Πανδημία: Πώς βιώνετε αυτήν την περίοδο και πώς εγγράφεται στον ψυχισμό σας η απουσία θεατρικής ενασχόλησης; Πώς πιστεύετε ότι θα είναι η επόμενη μέρα στον χώρο του θεάτρου και πώς θα μας βρει;

Όπως όλοι, βάρυνα πολύ κλεισμένος και περιορισμένος. Θύμωσα με την ανικανότητα, πληγώθηκα με την απαξίωση της τέχνης μας από τους «ιθύνοντες» αλλά χάρηκα με το που κατάλαβα πόσο μου λείπει η δουλειά μου! Και κυρίως πόσο αυτή λείπει στον κόσμο! Κατάλαβα με έναν ολοκαίνουργιο τρόπο πόσο σημαντικό είναι το θέατρο στη ζωή το ανθρώπου! Και πόσο ευλογημένος είμαι που το υπηρετώ, όπως και όσο το καταφέρνω.

Κακοποιήσεις στον χώρο του θεάτρου. Τι θέση παίρνετε; -Πώς θα επηρεαστεί το θέατρο;

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό, μίλησαν πάρα πολλοί και ακούστηκαν επίσης πάρα πολλά. Θα μείνω στο αυτονόητο: κάθε, μα κάθε μορφή βίας, αλαζονείας και εξουσίας πάνω στην ψυχή και στο σώμα του άλλου είναι μόνο κατακριτέα και μη αποδεκτή. Και πρέπει να τιμωρείται αναλόγως με τη ζημιά που προκάλεσε.

-Το θέατρο είναι πολύ μεγαλύτερο μέγεθος από όλους εμάς τους μικρούς που περνάμε για μια στιγμή –όσο διαρκεί η μικρή ζωή μας- μέσα από αυτό ώστε να το επηρεάσουμε! Το Θέατρο πάντα θα βρίσκει τον δρόμο να βγαίνει καθαρό. Εμείς πώς θα γλιτώσουμε από τους μικρούς εαυτούς μας.. δεν ξέρω! Πόσο μάλλον αν φερθήκαμε πρόστυχα!

Σας έχει βοηθήσει κάποιος ρόλος ή κάποια συνεργασία να επαναπροσδιορίσετε αξίες ή την πορεία σας στη ζωή και τινί τρόπω;

Βιώνω κάθε στιγμή που ζω στη δουλειά αυτή ως σημαντική και ως δώρο. Σαφώς υπήρξαν άλλοτε δυνατές και άλλοτε δυνατότερες συναντήσεις-επιρροές αλλά συνολικά όλες οι στιγμές και οι ρόλοι υπήρξαν δάσκαλοί μου στα πενήντα χρόνια της ζωής μου. Προσδιόρισαν και επαναπροσδιόρισαν αξίες μου, αισθήματα, ρωγμές μου. Τους ευγνωμονώ έναν έναν ξεχωριστά!

“Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς” που πρωταγωνιστήσατε πρόσφατα είναι μια καταπληκτική περιγραφή της αναστάτωσης και της εσωτερικής κρίσης που προκαλεί στον άνθρωπο η παρουσία του θανάτου. Τι μπορούμε να περισώσουμε σκεπτόμενοι τον θάνατο; Ζούμε μια ψευδαίσθηση μη αναλογιζόμενοι την έννοια του θανάτου στην καθημερινότητα μας; Ποια η σχέση σας με τον θάνατο;

Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ζούμε την καθημερινότητά μας έχοντας διαρκώς τον θάνατο στην σκέψη μας! Όσο και αν αποτελεί την μοναδική σιγουριά της ζωής. Αυτό που οφείλουμε –όπως και ο Ιβάν Ιλίτς!- είναι να αποφασίσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα ότι για να δικαιώσουμε την ζωή μας -πριν μας προλάβει ο θάνατος- πρέπει να μας απασχολήσει ο Άνθρωπος! Οι άνθρωποι δίπλα μας. Η Αγάπη προς αυτούς. Η προσφορά. Το δόσιμο. Ζούμε μέσα στους ανθρώπους που θα συναντήσουμε στο μονοπάτι μας. Έτσι συμφιλιώνεται ο θάνατος με εμάς και εμείς με αυτόν. Είναι δύσκολο, ναι. Αλλά αυτό είναι το πεδίο της μάχης του καθενός μας.

Υπάρχουν ήρωες σήμερα; Αν ναι, ποιοι είναι και γιατί;

Σημερινοί ήρωες για τα δικά μου μάτια είναι όλοι εκείνοι που παράγουν με τον οποιονδήποτε τρόπο παραδείγματα ζωής και συμπεριφοράς όντας σε ένα πλαίσιο που λειτουργεί αντίρροπα σε μια τέτοια παραγωγή. Στα εύκολα και στα γόνιμα παράγουμε οι περισσότεροι. Τι γίνεται όμως στα δύσκολα και στα άγονα;!

Χρησιμοποιείτε κάποια γνωστή υποκριτική μεθοδολογία για να δουλέψετε έναν ρόλο;

Πίστη και εμπιστοσύνη στο κείμενο και τον συγγραφέα. Και πίστη και εμπιστοσύνη στο πάθος και την θέληση να σκάψω κάθε φορά μέσα μου για να βρω κομμάτια μου που θα αποτελέσουν τα δομικά υλικά με τα οποία θα χτίσω την γέφυρα ανάμεσα στα δικά μου βιώματα και τη δική μου φαντασία με εκείνα του χαρακτήρα που δουλεύω. Και όταν καταφέρνεις να συναντηθείτε οι δυο σας, είναι μεγάλη απόλαυση. Πυξίδα σε αυτό το ταξίδι είναι η ανάγκη για συνέπεια στο κείμενο και στις σχέσεις που υπάρχουν μέσα σε αυτό.

«Οι ηθοποιοί επιτίθενται στις αισθήσεις των θεατών και τους κάνουν να εκφράσουν τα αισθήματα που κρύβουν στο υποσυνείδητό τους» λέει o Αρτώ. Πώς το σχολιάζετε;

Πολύ καλή περιγραφή του «ρεσάλτο» που επιχειρούμε κάθε βράδυ από σκηνής εμείς οι ηθοποιοί και πίσω από εμάς και ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος, ο μουσικός και όλοι εκείνοι που αποτελούν την οικογένεια κάθε παράστασης. Ναι, το ζητούμενο είναι να καταφέρουμε σαν «εκσκαφείς» να εξορύξουμε από τον βαθύτερο εσωτερικό πυρήνα των ψυχών σας ότι σας γεννάει εκεί μέσα το εκάστοτε έργο μας και οι ρόλοι μας. Αυτά τα «ορυκτά» θα πάρετε μαζί σας φεύγοντας από την παράσταση για «κατ΄ οίκον εργασία».

Στο θέατρο υπάρχει κάτι από ερωτική πράξη και θρησκευτική ιεροτελεστία. Πώς το εκλαμβάνετε αυτό και πώς το βιώνετε επί σκηνής;

Στο θέατρο υπάρχει πάρα πολύ υλικό από όλο το μεγαλείο της ζωής. Συνεπώς και από τους μεγάλους πυλώνες της ζωής όπως ο Έρωτας, ο Θάνατος, η Πίστη, η Λογική… Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της θεατρικής συμβίωσης παράστασης-κοινού αναπτύσσεται μια σχέση θεΪκής υφής! Ξεκινάει ένα ταξίδι συνομολογούμενης επαφής με το φανταστικό και το κατασκευασμένο. Ταξίδι που συναποδέχονται να κάνουν Σκηνή και Πλατεία, ηθοποιός και θεατής μαζί, χέρι-χέρι. Που στην ολοκλήρωσή του αγγίζει κορυφές μετουσίωσης του κατασκευασμένου ψεύδους σε ύψιστη αλήθεια. Σε θεραπευτική αλήθεια. Λυτρωτική! Σε πάθος που είναι τόσο κοντινό στην ερωτική μέθεξη.

Το λίκνο του ηθοποιού λέγεται πως είναι το θέατρο. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη και γιατί;

Φυσικά! Η ζωντανή σχέση θεατή-ηθοποιού είναι φύσει αδύνατον να αντικατασταθεί με εκείνη του τηλεθεατή και του ηθοποιού ως εικόνα και του ακροατή και του ηθοποιού ως ήχος. Όλα εκείνα που παρεμβάλλονται μεταξύ του ζώντος ηθοποιού και του ζώντος θεατή, όσο και αν λειτουργούν σε άλλο επίπεδο τέχνης, δεν παύουν να αποτελούν προσχώματα στην άμεση επαφή των δυο.

Μελετητές του θεάτρου ισχυρίζονται ότι δίνεται τρομερή έμφαση στο λεκτικό μέρος της παράστασης κι όχι στη σωματικότητα αν και εσχάτως αυτό φαίνεται να υποχωρεί. Ο Αρτώ λέει ότι είναι πιο εύκολο κάποιος να αναλύσει λεκτικά τα πιο δύσκολα νοήματα παρά να κραυγάσει, να κάνει δηλαδή την πιο εύκολη πρωτόγονη φυσική σωματική ενέργεια. Αν συμφωνείτε, που οφείλεται αυτή η θεατρική θεοποίηση του “εν αρχή ην ο λόγος”;

Πεδίο μεγάλης και γόνιμης αντιπαράθεσης. Χωρίς απαραίτητα να γέρνει η πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη άποψη-τάση-στάση. Είμαι από εκείνους που αναγνωρίζουν την προτεραιότητα του λόγου-κειμένου. Εκεί μέσα διαμορφώνει ο συγγραφέας τις δομές εκείνου που θέλει να επι-κοινωνήσει με τους ανθρώπους. Και μάλιστα όχι κατ’ ανάγκη μόνο με τους συγχρόνους του. Σαφώς και είναι δυνατόν και μάλιστα πολύ ενδιαφέρον να εκφραστεί με εμπνευσμένο σωματικό τρόπο ο μονόλογος π.χ. του Οιδίποδα ή του Μάρκου Αντώνιου στον Ιούλιο Καίσαρα του Σαίξπηρ, αλλά είμαι της άποψης ότι το κείμενο τους είναι πολύ πιο πλούσιο σε πνευματικές,συναισθηματικές και νοητικές πληροφορίες.

Κωμωδία-Δράμα. Ποια τα εργαλεία, ποιες οι απαιτήσεις και οι ιδιαιτερότητες κάθε είδους; Έχουν κοινά σημεία;

Άλλες αφετηρίες, άλλη μεθοδολογία, άλλες ανάγκες, άλλες δυσκολίες και άλλες ευκαιρίες για το καθένα. Κοινά σημεία δεκάδες: αναζήτηση και κατάθεση αληθινής ζωής, δημιουργία πραγματικών καταστάσεων -ασχέτως αν αυτές θα οδηγήσουν στο γέλιο ή στο κλάμα- εξέλιξη των ηρώων και της ιστορίας κλπ. Οι διαφορές είναι περισσότερο στο επίπεδο ερμηνείας του ρόλου και εκφοράς του κειμένου.

Έχετε μεταγλωττίσει ήρωες σε πλήθος παιδικών σειρών με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μεγαλώνουν και να χαίρονται με τη φωνή σας. Τι σημαίνει για σας αυτό; Γιατί αγαπάτε τη μεταγλώττιση;

Πράγματι αγαπώ πολύ την μεταγλώττιση. Γιατί πρώτα απ΄ όλα έγινα ένα μικρό κομμάτι μιας μεγάλης, όμορφης και διασκεδαστικής οικογένειας συντελεστών (συνάδελφων, σκηνοθετών, παραγωγών κ.α.) με τους οποίους μοιράστηκα ατελείωτες ώρες εγγραφών και πάμπολλων ξεκαρδιστικών στιγμιοτύπων. Και ύστερα, γιατί μου έδωσε σημαντικά εφόδια για τη δουλειά μου: αμεσότητα, αίσθηση ρυθμού, φωνητικές ποικιλίες, συναισθηματική εγρήγορση και ένα σωρό πολύτιμες εμπειρίες. Είναι μεγάλη χαρά να αναγνωρίζουν την φωνή σου…εικοσιπεντάρηδες που μεγάλωσαν με τους χαρακτήρες που εσύ τους δάνεισες τη φωνή και την ψυχή σου!

Ποιοι οι κίνδυνοι της αναγνωρισιμότητας; Πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες του “lifestyle”;

Αν συνειδητοποιήσεις πως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εφήμερη αναγνωρισιμότητα που μπορείς να αποκομίσεις από τη δουλειά μας και στην αληθινή διασημότητα που στηρίζεται σε μακροχρόνια κατάθεση έργου, τότε είναι πιο εύκολο να παραδεχτείς την απλότητα που οφείλει να ακολουθεί την συμπεριφορά και την στάση σου. Ειδάλλως καραδοκεί η αλαζονεία και η έπαρση. Οι κατεξοχήν δυνητικοί δολοφόνοι του όποιου ταλέντου σου και της όποιας επιτυχίας σου.

Είστε από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν έχουν κοινωνικά μέσα στο διαδίκτυο. Ποιοι λόγοι υπαγορεύουν αυτή τη στάση σας;

Θα έλεγα πως αρχικά απλώς δεν έτυχε. Δεν είχαν οι περισσότεροι από τους δικούς μου ανθρώπους οπότε δεν προέκυψε αρχικά η ανάγκη. Ύστερα…πέρασε ο καιρός και με προσπέρασε η ταχύτητα και η εξέλιξή τους. Και ήθελα τον πολύτιμο χρόνο μου να τον διαθέσω αλλού. Θα ήμουν ανόητος να τα σνομπάρω ή να μη βλέπω τις πολύτιμες διαστάσεις τους και πόσα μπορούν να προσφέρουν. Αλλά από την άλλη νιώθω και μια περίεργη ελευθερία μακριά τους!

Αν η ζωή ήταν ταινία ποιον τίτλο θα της δίνατε και γιατί;

«Άραγε Τι;» Η ζωή και ειδικά το τέλος της είναι συνυφασμένο με μια μεγάλη απορία!