Βουλιάζουμε ολοένα και πιο βαθιά
μέσα μας.
Αποκρυπτογραφούμε τους ήχους
της απόλυτης σιγαλιάς
και οι κραυγές των χρωμάτων
μας πληγώνουν.
Το φεγγάρι ορμάει από τις χαραμάδες
και λεηλατεί τις κάμαρες.
Τώρα και πάντα
ο ποιητής
στις σκαλωσιές και στα γιαπιά
στεριώνει με καρφιά και δόντια
την ελπίδα.
…………………..
(* απόσπασμα από την ποιητική συλλογή “Τα διόδια”)
……………………
