Βέροια: Η Εθνική Λυρική Σκηνή με την οπερέτα “Θέλω να δω τον Πάπα” του Θ. Σακελλαρίδη / Ανάλαφρη μελωδική ανατομία της ελληνικής αστικής κοινωνίας

Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης, ο κυριότερος εκφραστής της ελληνικής οπερέτας, ταυτίστηκε ως δημιουργός με τον “Βαφτιστικό” του, που ακόμα παίζεται και αρέσει, έχοντας περάσει πια στη σφαίρα του κλασικού.

Έχοντας γράψει 5 όπερες και 79 οπερέτες, ο Σακελλαρίδης το 1920 γράφει την οπερέτα “Θέλω να δω τον Πάπα”, που ανεβαίνει στην Αθήνα σε μια περίοδο δύσκολη για την Ελλάδα, αφού η Μικρασιατική καταστροφή είναι κοντά και τα πολιτικά γεγονότα τρέχουν, οδηγώντας στο σημείο μηδέν.

Και παρακολουθούσε τότε ο κόσμος οπερέτες; Φυσικά, αφού αυτές απευθύνονταν στην αστική τάξη και κυρίως το δικό της πρόσωπο καθρέφτιζαν. Βέβαια, ο λαός της εποχής από τη μια δεν είχε τα οικονομικά μέσα να τις παρακολουθήσει, αλλά ούτε και την ανάλογη κουλτούρα, που διέθεταν οι αστοί.

Το “Θέλω να δω τον Πάπα” προκάλεσε αντιδράσεις στους κύκλους των καθολικών εν Ελλάδι, πιστεύοντας ότι έθιγε το ιερό πρόσωπο  του Ποντίφικα. Οι αντιδράσεις, όμως, ήταν τελείως ανεδαφικές, αφού η οπερέτα ήταν μια ανάλαφρη μουσική ανατομία του προσώπου της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και κάθε ευρωπαϊκής τάξης, καθώς η ελληνική εμιμείτο μετά πάθους τη γαλλική!

Διασκευάζοντας ο Σακελλαρίδης τη φάρσα του Μωρίς Εννεκέν “Οικιακές χαρές” στα καθ’ ημάς, γράφει το λιμπρέτο για τη νέα του οπερέτα, διακωμωδώντας τον γάμο, όπως τον βιώνει η αστική τάξη της εποχής.

Ο γάμος είναι έτσι κι αλλιώς, (εκπέμπει ως μήνυμα το κείμενο), μια συμφωνία που δεν τηρείται και έχει ανάγκη ανανέωσης με νέες ερωτικές πινελιές. Το θέμα, όμως, γίνεται ακόμη πιο σύνθετο, όταν το ένα από τα δύο μέρη των… “συμβαλλομένων” έχει παράλογες απαιτήσεις, όπως το να δει τον Πάπα σε ένα γαμήλιο ταξίδι στη Ρώμη. Η σχέση του νεαρού ζευγαριού διαταράσσεται και καθώς εμπλέκονται και τα αμαρτωλά συγγενολόια του, η εξέλιξη οδηγεί τελικά, μετά από  περιπέτειες, σε happy end!

Μπορεί να συγκινήσει το θέμα τον σημερινό θεατή – ακροατή με τις πολλαπλές προσλαμβάνουσες; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Θα χαρεί, όμως, τη μουσική εκδοχή της υπόθεσης, τις καλοδουλεμένες φωνές, το έξυπνο σκηνικό και τα κοστούμια, που παραπέμπουν στην απόσταση των 105 χρόνων που τον χωρίζουν από τότε.

Η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο πλαίσιο του προγράμματος «Η ΕΛΣ ταξιδεύει στην Ελλάδα», έδωσε χθες δύο παραστάσεις στον Χώρο Τεχνών της Βέροιας “Θάνος Μικρούτσικος”, μετά από συνεργασία που υπογράφηκε μεταξύ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) και της Κοινωφελούς Επιχείρησης Πολλαπλής Ανάπτυξης (ΚΕΠΑ), ώστε το ευρύτερο κοινό όλων των ηλικιών να γνωρίσει καλύτερα την τέχνη της όπερας και του χορού.

Η παράσταση στη Βέροια προσεγμένη. Με τέσσερις μουσικούς επί σκηνής να υπογραμμίζουν τα δρώμενα, με έξυπνο σκηνικό, που μετακινούμενο έδινε λύσεις, με ενδυματολογική προσέγγιση μελετημένη, ντύθηκε από φωνές  που σήκωσαν το βάρος της δραματοποίησης και φωνητικά και κινητικά. Γιατί, βέβαια, η οπερέτα έχει πολύ μεγαλύτερο μέρος κινητικής έκφρασης από την όπερα.

Αν συγκρίνουμε ως έργο τον “Βαφτιστικό” του Σακελλαρίδη, (που ανέβηκε το 1918), με το “Θέλω να δω τον Πάπα”, σαφώς και το δεύτερο υπολείπεται του πρώτου και από άποψη πλοκής και από άποψη μουσικής έμπνευσης. Δεν παύει, όμως να είναι μια κατάθεση ενός μεγάλου μουσικού, που καθρεφτίζει τα πράγματα της εποχής του και είχε βέβαια ως δημιουργός διακυμάνσεις στην έμπνευσή του, ιδιαίτερα, όταν ήταν πολυπαραγωγικός, με τη γραφή 84 μουσικών έργων.

Η παράσταση της Λυρικής αναμφίβολα ήταν ένα γεγονός για την πόλη και το κοινό το έδειξε και στις δύο παραστάσεις και με την προσέλευσή του και με το χειροκρότημά του.

Ευχή η συνεργασία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την ΚΕΠΑ Δήμου Βέροιας να συνεχιστεί, ώστε το κοινό της πόλης να έχει την ευκαιρία να έρχεται σε επαφή με ανάλογες παραστάσεις.

Φωτογραφίες: faretra. info

………………..

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη

Ενορχήστρωση για τετραμελές ενόργανο σύνολο: Μιχάλης Παπαπέτρου

Μουσική διδασκαλία: Νίκος Βασιλείου

Δραματουργική επεξεργασία, διασκευή: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικό, κοστούμια: Τίνα Τζόκα

Κινησιολογία: Δήμητρα Μητροπούλου

Σχεδιασμός φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας

Ερμηνεύουν: Δημήτρης Σιγαλός (Βαρονάς), Βαγγέλης Μανιάτης (Λατρούδης), Τζούλια Σουγλάκου (Κυρία Λατρούδη), Χρύσα Μαλιαμάνη (Άννα), Νικόλας Μαραζιώτης (Αδριανός), Μαρισία Παπαλεξίου (Ρίτα), Αντώνης Κυριακάκης (Δημοσθένης)

Συμμετέχουν οι μουσικοί: Ηλίας Σκορδίλης (κλαρινέτο), Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κωνσταντίνος Ζιγκερίδης (μπαγιάν)

……………..

…………….

Φαρέτρα